Όλο και περισσότερες φωνές συμφωνούν: Ο κόσμος πρόκειται να γίνει πολυπολικός.
Με την πολιτική κυριαρχία των ΗΠΑ, μειώνεται και αυτή του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το Russia Today αναρωτιέται: «Ποια διδάγματα μπορούν να αντληθούν από την εμπειρία των προηγούμενων αποθεματικών νομισμάτων για την δημιουργία ενός νέου πολυπολικού νομίσματος;».
Αντί για παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα λοιπόν, κάνουν λόγο για πολυπολικό νόμισμα, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας συγκυβέρνησης χωρίς καμία απόλυτη υπερδύναμη να μονοπωλεί την εξουσία.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων θα έχει άλλο πρόσωπο από αυτό που ήλπιζαν κάποτε στην Ουάσινγκτον!!! Θα τα βρουν οι εμπλεκόμενες πλευρές ή θα οδηγηθούν στην τελική αναμέτρηση;;;
Γράφει μεταξύ άλλων το RT σε άρθρο που φιλοξενεί:
«Εξελίξεις παρατηρούνται στο πλαίσιο ενός νέου αποθεματικού νομίσματος: Η οικονομική κρίση του 2007/2008 με την επακόλουθη διεύρυνση της προσφοράς χρήματος, η πολιτικοποίηση του δολαρίου και οι υπερβολικές κυρώσεις των λεγόμενων δυτικών αξιών, αλλά κυρίως η αυξανόμενη δυσπιστία των κρατών και των ιδιωτών απέναντι στο υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλάζουν τα δεδομένα.
(…)
Ως αποτέλεσμα των δύο παγκοσμίων πολέμων, οι ΗΠΑ είχαν αναδειχθεί για να γίνουν ο αδιαμφισβήτητος οικονομικός ηγέτης. Είχαν τεράστιες εγκαταστάσεις παραγωγής οι οποίες, σε αντίθεση με τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους, δεν είχαν καταστραφεί. Οι ΗΠΑ επωφελήθηκαν από αυτό στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Στην ενίσχυση του δολαρίου συνέβαλε και το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, το οποίο είχε ήδη δημιουργηθεί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτό το σύστημα, το νόμισμα των ΗΠΑ είχε τη λειτουργία ενός νομίσματος αγκύρωσης για τον χειρισμό και την ρύθμιση των διεθνών εμπορικών ροών.
(…)
Το 1973, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από τη Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς και μαζί τη δέσμευσή τους να ανταλλάξουν δολάρια με χρυσό. Λόγω της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ, οι άλλες πολιτείες συμμορφώθηκαν με αυτήν την απόφαση, η οποία ήταν μειονεκτική για αυτές.
Παρόλο που το δολάριο χρησιμοποιήθηκε παγκοσμίως, ως εθνικό νόμισμα υπαγόταν αποκλειστικά στα συμφέροντα και τις αποφάσεις της αμερικανικής πολιτικής.
Αυτή η αντίφαση επιδεινώθηκε από το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ, αλλά κυρίως από την χρήση του δολαρίου ως μέσο πολιτικής πίεσης!
(…)
Οι κυρώσεις και η πολιτικοποίηση των μέσων πληρωμής βλάπτουν την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη. Η οικοδόμηση μιας μετρίως ευημερούσας κοινωνίας, στην οποία η Κίνα φιλοδοξεί να είναι ο επόμενος αναπτυξιακός στόχος, είναι προς το συμφέρον όχι μόνο του κινεζικού λαού αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Δύση και τα συστήματα πληρωμών τους αδικούν τους υπολοίπους. Οι δυτικές κυρώσεις καθιστούν απαραίτητο ένα πολυπολικό αποθεματικό νόμισμα και ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των κρατών που υπόκεινται σε κυρώσεις το καθιστά δυνατό. Τα δυτικά νομίσματα πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται».
