Ωστόσο, μετά τον χωρισμό τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν συμβαίνει πλέον κάτι αντίστοιχο.

«Το θεωρούμε ως “ξεπέρασμα του χωρισμού”, επειδή αυτά τα ποντίκια μπορούν να δημιουργήσουν έναν νέο δεσμό μετά από αυτή την αλλαγή στη δυναμική της ντοπαμίνης – κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όσο ο δεσμός είναι ακόμη άθικτος», ανέφερε στον Guardian η δρ Ζόι Ντόναλντσον, συμπεριφορική νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Current Biology.

Στη μελέτη η ομάδα περιγράφει πώς πραγματοποίησε μια σειρά πειραμάτων στα οποία τα ποντίκια έπρεπε να πατήσουν μοχλούς για να έχουν πρόσβαση είτε στο ταίρι τους είτε σε ένα άγνωστο ποντίκι που βρισκόταν στην άλλη πλευρά μιας διαφανούς πόρτας.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα ποντίκια είχαν μεγαλύτερη απελευθέρωση ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους όταν πατούσαν μοχλούς και άνοιγαν πόρτες για να συναντήσουν το ταίρι τους παρά όταν συναντούσαν το νέο ποντίκι. Επίσης, αγκαλιάζονταν περισσότερο με το ταίρι τους κατά τη συνάντηση και βίωναν μεγαλύτερη αύξηση της ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης.

Η Ντόναλντσον δήλωσε: «Πιστεύουμε ότι η διαφορά συνδέεται με τη γνώση ότι πρόκειται να ξανασυναντηθείς με έναν σύντροφο και αντανακλά ότι είναι πιο ικανοποιητικό να ξανασυναντηθείς με έναν σύντροφο από το να κάνεις παρέα με κάποιον που δεν ξέρεις».

Μετά τον χωρισμό
Ωστόσο, αυτές οι διαφορές στα επίπεδα ντοπαμίνης δεν υπήρχαν πλέον αφού χώρισαν τα ζευγάρια των ποντικών για τέσσερις εβδομάδες – ένα σημαντικό χρονικό διάστημα στη διάρκεια της ζωής των τρωκτικών.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα ευρήματα υποδηλώνουν υποτίμηση του δεσμού μεταξύ των ζευγαριών των ποντικών και όχι ότι έχουν ξεχάσει ο ένας τον άλλον. Η Ντόναλντσον δήλωσε ότι η μελέτη θα μπορούσε να έχει διάφορες επιπτώσεις εάν η έρευνα δείξει ότι τα ευρήματα ισχύουν και για τους ανθρώπους.

«Αν αυτό το σήμα ντοπαμίνης είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας για την εδραίωση και τη διατήρηση των ανθρώπινων δεσμών, αυτό σημαίνει ότι το να κάνουμε πράγματα που βοηθούν να διατηρηθεί αυτό το σήμα ισχυρό έχει σημαντικές συνέπειες στην ικανοποίηση των σχέσεων», ανέφερε.

Η Ντόναλντσον πρόσθεσε ότι η εργασία αυτή θα μπορούσε επίσης να αφορά ανθρώπους που δυσκολεύονται να προχωρήσουν μετά από ένα πένθος. «Είναι πιθανό, για αυτούς τους ανθρώπους, το σήμα ντοπαμίνης να μην προσαρμόζεται μετά την απώλεια, καθυστερώντας ουσιαστικά την επεξεργασία της», δήλωσε.

«Ένας ευρύτερος στόχος της έρευνάς μου είναι να βρω τρόπους για να βοηθήσω τα άτομα με παρατεταμένη διαταραχή πένθους, εντοπίζοντας τις βιολογικές αλλαγές που τους βοηθούν να ενσωματώσουν μια απώλεια και να επανέλθουν στη ζωή».

(με πληροφορίες από cnn. gr / photo: freepik)