Λόγω έλλειψης επιβεβαίωσης, μπορούμε μόνο να θυμηθούμε την ιστορία αυτού του ανθρώπου που εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη το 1889. Ίσως να μην ήταν πιο σημαντική από μια τυπική αστυνομική υπόθεση, εκτός από μια κρίσιμη λεπτομέρεια: αν δεν ήταν αυτό εξαφάνιση, ο Le Prince θα είχε θεωρηθεί ο πραγματικός εφευρέτης του κινηματογράφου, μπροστά από τους αδελφούς Lumière και τον Edison.
Η υπόθεση γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν αναλογιστούμε τις υποθέσεις που προέκυψαν για να εξηγήσουν γιατί ένας εφευρέτης που ετοιμαζόταν να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παρουσιάσει την κάμερα με την οποία είχε καταγράψει τις πρώτες κινούμενες εικόνες, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Αυτό γίνεται νοσηρά ενδιαφέρον, καθώς ζητήματα όπως οι πόλεμοι διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, τα οικονομικά προβλήματα και ο επακόλουθος θάνατος του γιου του μετά την κατάθεση εναντίον του Έντισον στο δικαστήριο μπαίνουν στο παιχνίδι.
Ο Λουί Λε Πρινς γεννήθηκε στη γαλλική πόλη Μετς το 1841. Ήταν γιος ενός στρατιωτικού αξιωματικού που είχε απονεμηθεί με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, ο οποίος ήταν φίλος με τον Λουί-Ζακ-Μαντέ Νταγκέρ, έναν καλλιτέχνη που θεωρείται ο μεγάλος πρόδρομος της φωτογραφίας επειδή εφηύρε το Daguerreotype δύο χρόνια νωρίτερα, με βάση προηγούμενα πειράματα στο πεδίο από τον χημικό και λιθογράφο Joseph Nicéphore Niépce (ο άνθρωπος που απαθανάτισε την πρώτη πραγματική εικόνα το 1826). Ο Daguerre, ο οποίος κέρδισε το ίδιο μετάλλιο με τον πατέρα του Le Prince, είχε ένα στούντιο όπου πήρε τον νεαρό Louis ως μαθητευόμενο, διδάσκοντάς του ζωγραφική, καθώς και χημεία και φωτογραφία.
Ο πλοίαρχος πέθανε το 1851 και ο μαθητής έπρεπε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι και τη Λειψία. στο πανεπιστήμιο του τελευταίου, αποφοίτησε από τη Χημεία και το 1861, ταξίδεψε στο Λιντς (Αγγλία), αποδεχόμενος μια πρόσκληση ενός φίλου από το κολέγιο του οποίου ο πατέρας είχε χυτήριο.
Στην πραγματικότητα, οκτώ χρόνια αργότερα, ο Λε Πρινς παντρεύτηκε την αδελφή του φίλου του και συνέταιρο, την Ελίζαμπεθ (Whitley Partners, ονομάζονταν), η οποία ήταν επιδέξιος κεραμικός εκπαιδευμένος στις Σεβρές. Μαζί, άνοιξαν μια σχολή τέχνης το 1871, το Leeds Technical School of Art. Εκεί δίδασκαν φωτογραφικές τεχνικές, που μέχρι τότε είχαν γίνει ευρέως διαδεδομένες, και χρησιμοποιούσαν κεραμικά για να αποτυπώσουν έγχρωμες εικόνες.
Η ποιότητα της φωτογραφικής δουλειάς των Le Princes, η οποία προφανώς ήταν πολύ εντυπωσιακή, τους οδήγησε να λάβουν προμήθειες από τον πρωθυπουργό William Gladstone και ακόμη και τη βασίλισσα Victoria. Και οι δύο φωτογραφίες τοποθετήθηκαν στη χρονοκάψουλα που τοποθετήθηκε στα θεμέλια της Βελόνας της Κλεοπάτρας, ενός οβελίσκου που δόθηκε στην Αγγλία το 1819 από τον Αιγύπτιο αντιβασιλέα Mehemet Ali σε ανάμνηση της νίκης του Νέλσον στο Αμπουκίρ. Μεταφέρθηκε στο Λονδίνο το 1877 και εγκαταστάθηκε στο Embankment, στις όχθες του Τάμεση.
Ήταν το 1881 όταν η Whitley Partners έστειλε τον Le Prince ως αντιπρόσωπο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχαν τα δικαιώματα για μια νέα διαδικασία εσωτερικού σχεδιασμού που ονομάζεται Lincrusta . Αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί, αν και τελικά άφησε τη δουλειά για να γίνει διευθυντής μιας εταιρείας Γάλλων καλλιτεχνών που ειδικεύονται σε πανοραμικές εικόνες (εικόνες 360º) μεγάλων ιστορικών μαχών, τις οποίες εξέθεσαν σε περιοδείες σε όλη τη χώρα.
Για να βελτιώσει αυτά τα έργα, και ενώ η σύζυγός του έγινε δασκάλα τέχνης, ο Le Prince άρχισε να πειραματίζεται με τη δυνατότητα προσθήκης κίνησης στις φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται ως φόντο, έτσι το όλο θέμα θα ήταν πιο ρεαλιστικό. Για να το κάνει αυτό, σχεδίασε και κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια ειδική κάμερα με δεκαέξι φακούς, η οποία όμως δεν απέδωσε το επιθυμητό αποτέλεσμα, αποτυπώνοντας την κίνηση από διαφορετικές γωνίες, προβάλλοντας έτσι μια μπερδεμένη εικόνα.
Ο Le Prince χρειαζόταν χρηματοδότηση και προσέγγισε τον διάσημο εφευρέτη Thomas Alva Edison, αλλά η βοήθεια δεν υλοποιήθηκε. Τον συμβούλεψαν να κρατηθεί μακριά από τον Έντισον, που είναι γνωστός ότι οικειοποιείται τις εφευρέσεις άλλων. Έτσι, η δεύτερη προσπάθεια χρειάστηκε έξι χρόνια για να φτάσει, και το έκανε στο 160 Woodhouse Lane, στο Λιντς, όπου ο Λε Πρινς είχε επιστρέψει για να πάρει χρήματα από τον πεθερό του και να ανοίξει ένα εργαστήριο. Αυτή τη φορά, χρησιμοποίησε μόνο έναν φακό και τα κατάφερε.
Το φθινόπωρο του 1888, έκανε αυτό που θα γινόταν η πρώτη καταγραφή αυθεντικών κινούμενων εικόνων, πολύ πιο πέρα από αυτές του κινητοσκοπίου. Η σκηνή τιτλοφορείται ανεπίσημα «Roundhay Garden Scene» επειδή είναι μια σύντομη σκηνή που δείχνει ένα από τα έξι παιδιά του, τον Louis, τα πεθερικά του Joseph και τη Sarah (που περιέργως πέθανε λίγες μέρες αργότερα) και μια φίλη που ονομάζεται Annie Hartley να προσποιείται ότι περπατήστε στον κήπο στο Oakwood Grange, στο προάστιο Roundhay, όπου βρίσκεται τώρα το κτίριο British Waterways.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ηχογράφηση ήταν σύντομη, διήρκεσε μόλις δύο δευτερόλεπτα. Ωστόσο, είναι πλέον μέρος της ιστορίας και ο εφευρέτης του, ο οποίος είχε πατενταρίσει τη συσκευή, μπόρεσε να κινηματογραφήσει περισσότερες σκηνές. Το φιλμ, παρεμπιπτόντως, είναι ο σωστός όρος γιατί χρησιμοποίησε φωτογραφικό φιλμ της Kodak σε χάρτινη βάση με ταχύτητα επτά καρέ ανά δευτερόλεπτο. Μετά το “Roundhay Garden Scene”, ηχογράφησε το “Traffic Crossing Leeds Bridge”, που απεικονίζει την κυκλοφορία της γέφυρας (πεζοί, άμαξα και το ηλεκτρικό τραμ), το “Man Walking Around a Corner” και το “Accordion Player” (ο γιος του Αδόλφος που παίζει ακορντεόν). Μη ικανοποιημένος με αυτό το επίτευγμα, συνεργάστηκε με έναν μηχανικό ονόματι James Longley για να κατασκευάσει έναν προβολέα με τρεις φακούς που θα μπορούσαν να προβάλλουν ταινίες σε ένα λευκό ύφασμα ως οθόνη.
Ωστόσο, μόνο η οικογένεια και οι φίλοι είχαν αυτό το προνόμιο. Ο Λε Πρινς δεν έκανε ποτέ δημόσια παρουσίαση γιατί αρνιόταν πάντα να το κάνει μέχρι να βεβαιωθεί ότι η εφεύρεσή του λειτουργούσε τέλεια. Και όταν τελικά η γυναίκα του τα είχε όλα έτοιμα για μια παρουσίαση στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη η αινιγματική εξαφάνιση που αναφέρθηκε στην αρχή. Επισκέφτηκε την οικογένειά του στο Bourges της Γαλλίας και την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 1890 πήρε τρένο από το Παρίσι για να συναντήσει τον αδελφό του στη Ντιζόν, ειδοποιώντας ότι θα επέστρεφε στη γαλλική πρωτεύουσα τη Δευτέρα. Όταν όμως πήγαν να τον συναντήσουν στο σταθμό, δεν ήταν στο πλοίο. Τόσο η γαλλική αστυνομία όσο και η Σκότλαντ Γιαρντ ξεκίνησαν έρευνα που δεν απέδωσε κανένα αποτέλεσμα: δεν υπήρχε ίχνος του Λε Πρινς ή των αποσκευών του. Κανείς μάρτυρας δεν ανέφερε κάτι ύποπτο και το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.
Αυτή η αβεβαιότητα οδήγησε σε διάφορες θεωρίες, όλες βασισμένες στο πλαίσιο της ζωής του. Για παράδειγμα, ο εγγονός του αδερφού του είπε στον Georges Potonniée (συγγραφέα του βιβλίου ” Histoire de la découverte de la photographie “) ότι ο Le Prince ήταν κατεστραμμένος, υποδηλώνοντας ότι πιθανότατα αυτοκτόνησε.
Φυσικά, αυτό δεν εξηγεί τις περίεργες συνθήκες ή γιατί εξαφανίστηκαν οι αποσκευές του, ειδικά από τη στιγμή που, όπως είδαμε, η οικονομική του κατάσταση μπορεί να ήταν στα πρόθυρα αλλαγής. Το 1967, ο Jean Mitry, θεωρητικός κινηματογράφου και παραγωγός, πρότεινε στο έργο του « Histoire du cinéma » ότι αν ο αδερφός του Le Prince ήταν ο τελευταίος που θα τον έβλεπε ζωντανό, θα γινόταν ο κύριος ύποπτος, ειδικά επειδή είχαν διαφωνήσει πριν χωρίσουν. Το κίνητρο μπορεί να σχετίζεται με την κληρονομιά της μητέρας τους, προσθέτοντας περισσότερα στοιχεία κατά της χρεοκοπίας και εξηγώντας γιατί ο εγγονός του μπορεί να προσπάθησε να προστατεύσει τη μνήμη του παππού του αθωώνοντάς τον από μια αδελφοκτονία.
Μια άλλη παραλλαγή αυτής της υπόθεσης είναι ότι ο Λε Πρινς αυτοκτόνησε, όχι για χρήματα αλλά λόγω του ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού του. Αυτό προτάθηκε το 1966 από τον Jacques Deslandes στο βιβλίο του « Histoire comparée du cinéma » και έντεκα χρόνια αργότερα, ένας δημοσιογράφος και συγγραφέας ονόματι Léo Sauvage, ο οποίος το 1965 είχε ήδη ασχοληθεί με την περίπτωση του Lee Harvey Oswald, πρόσθεσε μια άλλη ανατροπή στην ιστορία με ένα σημείωμα που του έδωσε ο Pierre Gras, διευθυντής της δημοτικής βιβλιοθήκης της Ντιζόν: Ο Λε Πρινς δεν αυτοκτόνησε αλλά εξαφανίστηκε, πιθανώς εντασσόμενος στη Λεγεώνα των Ξένων (είχε στρατιωτική εμπειρία, έχοντας συμμετάσχει στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο το 1870 -71), και το 1898 πήγε κρυφά στο Σικάγο μετά από αίτημα της οικογένειάς του για να αποτρέψει την αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία απόδειξη για αυτό.
Έτσι, η τελική πιθανότητα, που αναφέρθηκε από τον Christopher Rawlence το 1990, σχετίζεται με τον αναφερόμενο πόλεμο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, τον οποίο εξήγησε στη βιογραφία του για τον Le Prince, «The Missing Reel» (από το οποίο έκανε και ένα ντοκιμαντέρ). Αναλυτικά οι υποψίες που είχαν η Ελίζαμπεθ και ο Άντολφ προς τον Έντισον, εναντίον του οποίου η American Mutoscope Company υπέβαλε αγωγή (γνωστή ως Equity 6928 ). Αυτή η εταιρεία είχε στόχο να ακυρώσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που κατοχυρώθηκε από τον Αμερικανό εφευρέτη, ο οποίος εκμεταλλευόταν τη διφορούμενη διατύπωση στο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Le Prince από χρόνια νωρίτερα. Για να το πετύχουν αυτό, ζήτησαν από μέλη της οικογένειας να καταθέσουν.
Ωστόσο, η υπόθεση κρίθηκε εναντίον τους και ο Έντισον, που τώρα είναι γνωστό ότι δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κλέψει τις πατέντες άλλων ανθρώπων (αν και δεν είναι σαφές αν θα είχε φτάσει στο σημείο να διαπράξει φόνο), κέρδισε τη δίκη. Ο Rawlence, ωστόσο, πίστευε ότι η αυτοκτονία ήταν πιο πιθανή.
Για να προσθέσει περισσότερη ίντριγκα στην υπόθεση, ο Adolphe, ο οποίος ήταν συντετριμμένος από την απόφαση του δικαστή, πέθανε σε ένα ατύχημα στο κυνήγι που σύντομα οδήγησε σε περισσότερες φήμες. Ήταν ο Έντισον που ενορχήστρωσε τον θάνατο του Adolphe; Έκλεψε εν γνώσει του την ιδέα του Λε Πρινς; Ο Λε Πρινς εντάχθηκε στη Λεγεώνα των Ξένων για να εξαφανιστεί;
Στο τέλος, το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση ενός από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίας και του κινηματογράφου παραμένει και το μόνο προβάδισμα —αν είναι αυτό—είναι μια χαμένη φωτογραφία σε ορισμένα αρχεία που δείχνει ένα πτώμα με κάποια ομοιότητα με τον Louis Le Prince. Τι ειρωνεία.
photo: pixabay
