Η ανακάλυψη των απολιθωμάτων το 2010 έγινε από το Μουσείο Αυστραλιανής Εποχής Δεινοσαύρων (QLD) σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Νέας Αγγλίας, το οποίο δημοσιεύει την έρευνά τους στο περιοδικό Godwana Research.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από μια μεγάλη ομάδα με επικεφαλής τον Δρ Ματ Γουάιτ του Μουσείου Αυστραλιανής Εποχής Δεινοσαύρων και του Πανεπιστημίου της Νέας Αγγλίας.
Ο κροκόδειλος Confractosuchus sauroktonos , που μεταφράζεται ως «ο κροκόδειλος δολοφόνος δεινοσαύρων» είχε μήκος περίπου 2 έως 2,5 μέτρα. Ο κροκόδειλος βρέθηκε σε έναν τεράστιο, θρυμματισμένο ογκόλιθο.
Πρώιμες σαρώσεις απεικόνισης νετρονίων ενός θραύσματος βράχου από τον ογκόλιθο ανίχνευσαν οστά του μικρού μεγέθους εμβρύου νεαρού δεινοσαύρου στο έντερο, ενός ορνιθόποδου που δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί επίσημα ανά είδος .
Ο ανώτερος επιστήμονας οργάνων Δρ. Τζόζεφ Μπέβιτ εξήγησε ότι τα οστά των δεινοσαύρων ήταν εξ ολοκλήρου ενσωματωμένα μέσα στον πυκνό σιδερένιο βράχο και ανακαλύφθηκαν όταν το δείγμα εκτέθηκε στη διεισδυτική δύναμη των νετρονίων στο ANSTO.
Το Dingo , το μοναδικό όργανο απεικόνισης νετρονίων της Αυστραλίας, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή δισδιάστατων και τρισδιάστατων εικόνων ενός στερεού αντικειμένου και την αποκάλυψη κρυμμένων χαρακτηριστικών μέσα σε αυτό.
«Στην αρχική σάρωση το 2015, εντόπισα ένα θαμμένο κόκαλο εκεί μέσα που έμοιαζε με κόκκαλο κοτόπουλου με ένα γάντζο πάνω του και σκέφτηκα αμέσως ότι ήταν δεινόσαυρος», εξήγησε ο Δρ Bevitt.
«Τα ανθρώπινα μάτια δεν το είχαν δει ποτέ προηγουμένως, όπως ήταν, και εξακολουθεί να είναι, εντελώς εγκλωβισμένο σε βράχο».
Το εύρημα οδήγησε σε περαιτέρω σαρώσεις υψηλής ανάλυσης χρησιμοποιώντας το Dingo και το σύγχροτρον Απεικόνιση ακτίνων Χ και Medical Beamline επί σειρά ετών.
«Τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά παρέχοντας μια ολόκληρη εικόνα του κροκόδειλου και του τελευταίου του γεύματος, ενός μερικώς χωνεμένου νεαρού δεινοσαύρου».
Ο επιστήμονας της IMBL Instrument Dr. Anton Maximenko βοήθησε την ερευνητική ομάδα να ωθήσει τα όρια ισχύος και να βελτιώσει την εγκατάσταση για να σαρώσει με επιτυχία τα μεγάλα δείγματα.
Ο Δρ. Bevitt εξήγησε ότι η ομάδα χρησιμοποίησε την πλήρη ένταση της δέσμης ακτίνων Χ σύγχροτρον για να επιτύχει τα αποτελέσματα σε πυκνούς βράχους.
Μαζί, οι Δρ Bevitt και White έκαναν όλη την επεξεργασία δεδομένων και το σημαντικότερο, ανέπτυξαν νέους μηχανισμούς λογισμικού για την επεξεργασία και τη συγχώνευση όλων των συνόλων δεδομένων αυτού του κατακερματισμένου κροκόδειλου. Με αυτόν τον τρόπο, ο κροκόδειλος ανακατασκευάστηκε ως ψηφιακό, τρισδιάστατο παζλ.
Για να επιβεβαιώσει ότι ο δεινόσαυρος βρισκόταν στην πραγματικότητα στο έντερο του κροκόδειλου, η ομάδα παρατήρησε γεμάτες σήραγγες σκουληκιών, ρίζες φυτών και γεωλογικά χαρακτηριστικά που εκτείνονταν ανάμεσα σε θραύσματα βράχου.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι πιθανό ότι ο κροκόδειλος συνελήφθη σε μια εκδήλωση μεγάλης πλημμύρας, θάφτηκε και πέθανε ξαφνικά.
«Τα απολιθωμένα υπολείμματα βρέθηκαν σε έναν μεγάλο ογκόλιθο. Συγκροτήματα σχηματίζονται συχνά όταν οργανική ύλη, ή ας πούμε ένας κροκόδειλος, βυθίζεται στον πυθμένα ενός ποταμού. Επειδή το περιβάλλον είναι πλούσιο σε μέταλλα, μέσα σε λίγες μέρες η λάσπη γύρω από τον οργανισμό μπορεί να στερεοποιηθεί και να σκληρύνει λόγω της παρουσίας βακτηρίων», εξήγησε ο Δρ Bevitt.
Τα δείγματα εκτίθενται τώρα στο Australian Age of Dinosaurs Museum, Winton.
photo: pixabay
