Μια νέα ανάλυση δεδομένων που συλλέχθηκαν σε διάστημα μόλις οκτώ μηνών στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από τον δορυφόρο του “Μαγγελάνου” δείχνει αλλαγές στην επιφάνεια της Αφροδίτης που μπορούν καλύτερα να αποδοθούν στον ηφαιστειογενή που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της αποστολής του Μαγγελάνου, προσδιόρισαν οι αστρονόμοι.

Είναι το τελευταίο σε μια σειρά παρόμοιων ευρημάτων – υποδηλώνοντας ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα δεν είναι μόνο συνεχής στην Αφροδίτη, αλλά και ευρέως διαδεδομένη .

Μια ομάδα με επικεφαλής τον γεωλόγο Davide Sulcanese του Università d’Annunzio στην Ιταλία ανακάλυψε ότι η Αφροδίτη έχει παρόμοια ηφαιστειακή παραγωγή με τη Γη τα τελευταία 180 εκατομμύρια χρόνια, η οποία όχι μόνο είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι περίμενε κανείς, αλλά μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν την ιστορία της.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι σήμα ανάκλασης του ραντάρ, άλλαξε με την πάροδο του χρόνου σε δύο διαφορετικές ηφαιστειακές περιοχές καθώς ο δορυφόρος “Μαγγελάνος” πετούσε από πάνω.

“Προτείνουμε ότι αυτές οι αλλαγές εξηγούνται πιο εύλογα ως απόδειξη νέων ροών λάβας που σχετίζονται με ηφαιστειακές δραστηριότητες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της αποστολής χαρτογράφησης του διαστημικού σκάφους Magellan με το ραντάρ συνθετικού ανοίγματος”, γράφουν οι ερευνητές στην εργασία τους .

“Αυτή η μελέτη παρέχει περαιτέρω στοιχεία για την υποστήριξη μιας γεωλογικά ενεργής Αφροδίτης”.

Η Αφροδίτη, παρ’ όλη τη σχετική εγγύτητά της με τη Γη, δεν είναι καλά κατανοητή. Γνωρίζουμε μερικά πράγματα γι ‘αυτό – έχει παρόμοιο μέγεθος, μάζα και σύνθεση ορυκτών με τη Γη, αλλά είναι πολύ διαφορετική.

Η θερμοκρασία και η πίεση στην επιφάνειά της είναι περίπου 30 φορές και 90 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Γης, αντίστοιχα. Και βρίσκεται κάτω από μια πυκνή ατμόσφαιρα κυρίως διοξειδίου του άνθρακα που βρέχει θειικό οξύ στο έδαφος κάτω.

Εξαιτίας αυτών των συνθηκών, η Αφροδίτη δεν ευνοεί την εξερεύνηση με τον ίδιο τρόπο που είναι ο Άρης , και η πυκνή ατμόσφαιρα καθιστά πολύ δύσκολο να δούμε τι συμβαίνει στην επιφάνεια.

Και υπάρχει ένα ακόμη πρόβλημα. Λίγοι πολύτιμοι ειδικοί ανιχνευτές έχουν σταλεί στην Αφροδίτη, πράγμα που σημαίνει ότι απλά δεν έχουμε πολλά δεδομένα από την τροχιά.

Αλλά ο Magellan ήταν εξοπλισμένος με ραντάρ που ήταν σε θέση να διεισδύσει και να χαρτογραφήσει την επιφάνεια από κάτω, καθώς περιφερόταν γύρω από την Αφροδίτη από το 1990 έως το 1994.

Τριάντα χρόνια αργότερα, εξακολουθούν να είναι οι καλύτερες πληροφορίες που έχουμε – και, μόλις πέρυσι, οι επιστήμονες αποκάλυψαν ότι είχαν βρει νέο θησαυρό. Μέσα σε μια περίοδο οκτώ μηνών το 1991, μια ηφαιστειακή οπή άλλαξε σχήμα: απόδειξη συνεχιζόμενης ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Οι ερευνητές έκαναν μια λεπτομερή ανάλυση αυτών των αλλαγών και απέκλεισαν εναλλακτικές εξηγήσεις όπως ατμοσφαιρικά εφέ, τεχνουργήματα εικόνας ή αλλαγή στη γωνία θέασης. Αυτό τους επέτρεψε να προσδιορίσουν ότι η πιο πιθανή αιτία ήταν η αναμόρφωση της επιφάνειας λόγω ροών λάβας.

Έχοντας αυτές τις πληροφορίες στο χέρι, οι ερευνητές άρχισαν στη συνέχεια να υπολογίζουν τον όγκο της ηφαιστειακής παραγωγής. Βρήκαν ότι το Sif Mons έχει ρυθμό ροής 25,2 και το Niobe Planitia 37,8 κυβικά χιλιόμετρα ετησίως.

Τα τελευταία 180 εκατομμύρια χρόνια ο μέσος ρυθμός ηφαιστειακής ροής της Γης έχει υπολογιστεί σε 26–34 κυβικά χιλιόμετρα ετησίως.

Αυτό υποδηλώνει ότι η ηφαιστειακή έξοδος της Αφροδίτης μπορεί να είναι της ίδιας τάξης μεγέθους με αυτή που εκτιμάται για τη Γη.

Πέρυσι, οι επιστήμονες υπέθεσαν ότι η Αφροδίτη μπορεί να βιώνει τουλάχιστον μερικές ηφαιστειακές εκρήξεις ετησίως. Αυτό το νέο αποτέλεσμα ενισχύει σημαντικά αυτά τα ευρήματα. Αλλά δεν θα ξέρουμε με βεβαιότητα μέχρι να επιστρέψουμε εκεί και να ρίξουμε μια καλή, μακροσκελή ματιά στην Αφροδίτη.

Ευτυχώς, υπάρχουν αποστολές σε εξέλιξη για να γίνει αυτό ακριβώς.

Η έρευνα της ομάδας δημοσιεύτηκε στο Nature Astronomy .

photo: pixabay