Η έκρηξη σκότωσε αμέσως περίπου 80.000 ανθρώπους. δεκάδες χιλιάδες άλλοι θα πέθαιναν αργότερα από έκθεση στην ακτινοβολία. Τρεις ημέρες αργότερα, ένα δεύτερο B-29 έριξε άλλη μια βόμβα Α στο Ναγκασάκι, σκοτώνοντας περίπου 40.000 ανθρώπους. Ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Χιροχίτο ανακοίνωσε την άνευ όρων παράδοση της χώρας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ραδιοφωνική ομιλία στις 15 Αυγούστου, επικαλούμενος την καταστροφική δύναμη μιας «νέας και πιο σκληρής βόμβας».

Ακόμη και πριν από το ξέσπασμα του πολέμου το 1939, μια ομάδα Αμερικανών επιστημόνων -πολλοί από τους οποίους πρόσφυγες από φασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη- ασχολήθηκαν με την έρευνα για τα πυρηνικά όπλα που διεξάγονταν στη ναζιστική Γερμανία . Το 1940, η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισε να χρηματοδοτεί το δικό της πρόγραμμα ανάπτυξης ατομικών όπλων, το οποίο τέθηκε υπό την κοινή ευθύνη του Γραφείου Επιστημονικής Έρευνας και Ανάπτυξης και του Υπουργείου Πολέμου μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο . Το Σώμα Μηχανικών Στρατού των ΗΠΑ ανέλαβε να πρωτοστατήσει στην κατασκευή των τεράστιων εγκαταστάσεων που ήταν απαραίτητες για το άκρως απόρρητο πρόγραμμα, με την κωδική ονομασία «The Manhattan Project » (για την περιοχή του Μανχάταν του σώματος μηχανικών).

Τα επόμενα αρκετά χρόνια, οι επιστήμονες του προγράμματος εργάστηκαν για την παραγωγή των βασικών υλικών για την πυρηνική σχάση —ουράνιο-235 και πλουτώνιο (Pu-239). Τους έστειλαν στο Los Alamos, στο Νέο Μεξικό , όπου μια ομάδα με επικεφαλής τον J. Robert Oppenheimer εργάστηκε για να μετατρέψει αυτά τα υλικά σε μια εφαρμόσιμη ατομική βόμβα. Νωρίς το πρωί της 16ης Ιουλίου 1945, το Πρόγραμμα Μανχάταν πραγματοποίησε την πρώτη του επιτυχημένη δοκιμή ατομικής συσκευής —βόμβας πλουτωνίου— στο χώρο δοκιμών Trinity στο Alamogordo του Νέου Μεξικού.

Μέχρι τη στιγμή της δοκιμής της Τριάδας, οι Συμμαχικές δυνάμεις είχαν ήδη νικήσει τη Γερμανία στην Ευρώπη . Η Ιαπωνία, ωστόσο, ορκίστηκε να πολεμήσει μέχρι το πικρό τέλος στον Ειρηνικό, παρά τις σαφείς ενδείξεις (ήδη από το 1944) ότι είχαν λίγες πιθανότητες να κερδίσουν. Στην πραγματικότητα, μεταξύ των μέσων Απριλίου του 1945 (όταν ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν ανέλαβε τα καθήκοντά του) και τα μέσα Ιουλίου, οι ιαπωνικές δυνάμεις προκάλεσαν απώλειες στους Συμμάχους που ήταν συνολικά σχεδόν οι μισές από αυτές που υπέστησαν σε τρία ολόκληρα χρόνια πολέμου στον Ειρηνικό, αποδεικνύοντας ότι η Ιαπωνία είχε γίνει ακόμη πιο θανατηφόρα όταν αντιμέτωπος με την ήττα. Στα τέλη Ιουλίου, η μιλιταριστική κυβέρνηση της Ιαπωνίας απέρριψε το αίτημα των Συμμάχων για παράδοση που διατυπώθηκε στη Διακήρυξη του Πότσνταμ, η οποία απειλούσε τους Ιάπωνες με «άμεση και απόλυτη καταστροφή» εάν αρνούνταν.

Ο στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ και άλλοι ανώτατοι στρατιωτικοί διοικητές τάχθηκαν υπέρ της συνέχισης του συμβατικού βομβαρδισμού της Ιαπωνίας που ήδη ισχύει και στη συνέχεια μιας μαζικής εισβολής, με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Καταστροφή». Ενημέρωσαν τον Τρούμαν ότι μια τέτοια εισβολή θα είχε ως αποτέλεσμα απώλειες στις ΗΠΑ έως και 1 εκατομμύριο. Προκειμένου να αποφύγει ένα τόσο υψηλό ποσοστό απωλειών, ο Τρούμαν αποφάσισε –με βάση τις ηθικές επιφυλάξεις του Υπουργού Πολέμου Χένρι Στίμσον, του στρατηγού Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ορισμένων επιστημόνων του Προγράμματος Μανχάταν– να χρησιμοποιήσει την ατομική βόμβα με την ελπίδα να φέρει τον πόλεμο σε γρήγορο τέλος. Οι υποστηρικτές της βόμβας Α – όπως ο Τζέιμς Μπερνς, ο υπουργός Εξωτερικών του Τρούμαν – πίστευαν ότι η καταστροφική δύναμή της όχι μόνο θα τερμάτιζε τον πόλεμο, αλλά θα έθετε επίσης τις ΗΠΑ σε κυρίαρχη θέση να καθορίσουν την πορεία του μεταπολεμικού κόσμου.

Ως πρώτος στόχος επιλέχθηκε η Χιροσίμα, ένα κέντρο παραγωγής περίπου 350.000 ανθρώπων που βρίσκεται περίπου 500 μίλια από το Τόκιο. Αφού έφτασε στην αμερικανική βάση στο νησί Tinian του Ειρηνικού, η βόμβα ουρανίου-235 των 9.000 λιβρών φορτώθηκε σε ένα τροποποιημένο βομβαρδιστικό B-29 που βαφτίστηκε Enola Gay (από τη μητέρα του πιλότου του, συνταγματάρχη Paul Tibbets). Το αεροπλάνο έριξε τη βόμβα -γνωστή ως «Little Boy» – με αλεξίπτωτο στις 8:15 το πρωί και εξερράγη 2.000 πόδια πάνω από τη Χιροσίμα σε μια έκρηξη ίση με 12-15.000 τόνους TNT, καταστρέφοντας πέντε τετραγωνικά μίλια της πόλης.

Ωστόσο, η καταστροφή της Χιροσίμα απέτυχε να προκαλέσει την άμεση παράδοση των Ιαπώνων, και στις 9 Αυγούστου ο Ταγματάρχης Τσαρλς Σουίνι πέταξε ένα άλλο βομβαρδιστικό B-29, το Bockscar , από το Tinian. Τα πυκνά σύννεφα πάνω από τον κύριο στόχο, την πόλη Kokura, οδήγησαν τον Sweeney σε έναν δευτερεύοντα στόχο, το Ναγκασάκι, όπου η βόμβα πλουτωνίου “Fat Man” έπεσε στις 11:02 εκείνο το πρωί. Πιο ισχυρή από αυτή που χρησιμοποιήθηκε στη Χιροσίμα, η βόμβα ζύγιζε σχεδόν 10.000 λίβρες και κατασκευάστηκε για να παράγει μια έκρηξη 22 κιλοτόνων. Η τοπογραφία του Ναγκασάκι, που ήταν φωλιασμένη σε στενές κοιλάδες ανάμεσα σε βουνά, μείωσε την επίδραση της βόμβας, περιορίζοντας την καταστροφή στα 2,6 τετραγωνικά μίλια.

Επακόλουθα του βομβαρδισμού
Το μεσημέρι της 15ης Αυγούστου 1945 (ώρα Ιαπωνίας), ο αυτοκράτορας Χιροχίτο ανακοίνωσε την παράδοση της χώρας του σε ραδιοφωνική εκπομπή. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα και οι εορτασμοί «Νίκη στην Ιαπωνία» ή «Ημέρα VJ» ξέσπασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα Συμμαχικά έθνη. Η επίσημη συμφωνία παράδοσης υπεγράφη στις 2 Σεπτεμβρίου, στο αμερικανικό θωρηκτό Μισούρι, αγκυροβολημένο στον κόλπο του Τόκιο.

Λόγω της έκτασης της καταστροφής και του χάους – συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ένα μεγάλο μέρος των υποδομών των δύο πόλεων εξαφανίστηκε – ο ακριβής αριθμός των νεκρών από τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι παραμένει άγνωστος. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι περίπου 70.000 έως 135.000 άνθρωποι πέθαναν στη Χιροσίμα και 60.000 έως 80.000 άνθρωποι πέθαναν στο Ναγκασάκι, τόσο από οξεία έκθεση στις εκρήξεις όσο και από μακροχρόνιες παρενέργειες της ακτινοβολίας.

Δείτε ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ και ΕΔΩ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

photo: freepik