με λείψανα που χρονολογούνται γύρω στο 3700 π.Χ. μια ομάδα ερευνητών από πολλά ισπανικά πανεπιστήμια, αποκάλυψε εκπληκτικά δεδομένα σχετικά με τις ταφικές πρακτικές των κοινωνιών της Ύστερης Νεολιθικής, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας επιδημίας που μπορεί να έχει προκαλέσει ξαφνική αύξηση των ταφών.
Η Hypogea, τάφοι λαξευμένοι σε βράχο , ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1973, αλλά πρόσφατες ανασκαφές εντόπισαν έως και πέντε ταφικούς θαλάμους που περιείχαν τα λείψανα τουλάχιστον 79 ατόμων. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι αυτό το νεκροταφείο ήταν ενεργό σε δύο κύριες φάσεις, τις οποίες χωρίζουν αρκετοί αιώνες αδράνειας.
Η πρώτη φάση ξεκίνησε γύρω στο 3700 π.Χ., με το άνοιγμα του Υπογείου 5, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τις παλαιότερες ταφές. Μετά από μια περίοδο αδράνειας που διήρκεσε περίπου 250 χρόνια, ο χώρος επαναχρησιμοποιήθηκε εντατικά κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης φάσης, μεταξύ 3400 και 2900 π.Χ., όταν κατασκευάστηκαν άλλα υπογεία και χρησιμοποιήθηκαν για την εναπόθεση του νεκρού.
Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτής της δεύτερης φάσης είναι η απότομη αύξηση του αριθμού των ταφών, που οδηγεί τους ερευνητές να προτείνουν ότι κάποιο καταστροφικό γεγονός, όπως μια επιδημία , μπορεί να είχε επηρεάσει τον πληθυσμό. Το Hypogeum 6 είναι το πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού του φαινομένου, που περιέχει τα λείψανα 17 ατόμων που, σύμφωνα με τεστ χρονολόγησης, φαίνεται να έχουν πεθάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αν και δεν έχουν εντοπιστεί εμφανή σημάδια ασθένειας στα οστά, η ξαφνική συγκέντρωση ταφών θα μπορούσε να σχετίζεται με μια κρίση υγείας, παρόμοια με επιδημίες που τεκμηριώνονται σε άλλους προϊστορικούς πολιτισμούς.
Αυτό το μοτίβο ταχείας ταφής είναι συνεπές με ευρήματα σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους στην Ευρώπη, όπου έχει επίσης ανιχνευθεί αυξημένη θνησιμότητα σε σύντομες χρονικές περιόδους, πιθανώς συνδεδεμένη με εστίες ασθενειών. Πρόσφατες μελέτες για τη γενετική των προϊστορικών πληθυσμών υποδηλώνουν ότι παθογόνα όπως η βουβωνική πανώλη κυκλοφορούσαν ήδη μεταξύ των νεολιθικών κοινοτήτων στην Ευρώπη, γεγονός που ενισχύει την υπόθεση ότι μια επιδημία μπορεί να έπληξε την κοινότητα La Beleña.
Επιπλέον, η μελέτη επιβεβαιώνει ότι το La Beleña είναι ένα από τα παλαιότερα τεκμηριωμένα υπόγεια νεκροταφεία στην Ιβηρική Χερσόνησο . Αυτή η μορφή συλλογικής ταφής, κοινή σε άλλα μέρη της Δυτικής Ευρώπης κατά την Ύστερη Νεολιθική, εξαπλώθηκε γρήγορα στην περιοχή, πιθανώς ως αποτέλεσμα της αυξημένης ανθρώπινης κινητικότητας και των πολιτιστικών ανταλλαγών σε μεγάλες αποστάσεις.
Εκτός από τη χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα, οι επιστήμονες διεξήγαγαν ισοτοπικές αναλύσεις των υπολειμμάτων των οστών για να λάβουν πληροφορίες σχετικά με τη διατροφή των ατόμων που ήταν θαμμένα εκεί. Τα αποτελέσματα αποκαλύπτουν ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν το νεκροταφείο La Beleña είχαν μια κυρίως επίγεια διατροφή, βασισμένη στη γεωργία και την κτηνοτροφία, με μικρή έως καθόλου εξάρτηση από θαλάσσιους ή γλυκούς πόρους.
Αυτό ευθυγραμμίζεται με όσα είναι γνωστά για άλλες νεολιθικές κοινότητες στην Ιβηρική Χερσόνησο, οι οποίες ζούσαν σε αγροτικούς οικισμούς και ασκούσαν σχετικά προηγμένη γεωργία.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
