«Το να βρούμε στοιχεία για έναν ωκεανό μέσα σε ένα μικρό αντικείμενο όπως η Μιράντα είναι απίστευτα εκπληκτικό», είπε ο Τομ Νορντχάιμ, πλανητικός επιστήμονας στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής Johns Hopkins (APL) στο Laurel του Μέριλαντ, και συν-συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο The Planetary Science Journal .
«Βοηθά να βασιστούμε στην ιστορία ότι μερικά από αυτά τα φεγγάρια στον Ουρανό μπορεί να είναι πραγματικά ενδιαφέροντα – ότι μπορεί να υπάρχουν αρκετοί ωκεάνιοι κόσμοι γύρω από έναν από τους πιο μακρινούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, κάτι που είναι συναρπαστικό και παράξενο».
Ανάμεσα στα φεγγάρια του ηλιακού συστήματος ξεχωρίζει η Μιράντα. Οι λίγες εικόνες που τραβήχτηκαν το Voyager 2 το 1986 δείχνουν ότι το νότιο ημισφαίριο της Μιράντα (το μόνο μέρος που έχουμε δει) είναι ένα τραχύ έδαφος, που αποτελείται από κορυφογραμμές και περιοχές με κρατήρες. Οι περισσότεροι ερευνητές υποπτεύονται ότι αυτές οι παράξενες δομές είναι αποτέλεσμα εσωτερικής θέρμανσης λόγω βαρυτικών αλληλεπιδράσεων με τον Ουρανό.
Ο Caleb Strom, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα που συνεργάστηκε με τους Nordheim και Alex Patthoff του Ινστιτούτου Πλανητικής Επιστήμης στην Αριζόνα, μελέτησε ξανά τις εικόνες του Voyager 2.
Αφού πρώτα χαρτογράφησε τα διάφορα επιφανειακά χαρακτηριστικά όπως ρωγμές και κορυφογραμμές, η ομάδα ανέπτυξε ένα μοντέλο υπολογιστή για να δοκιμάσει διάφορες πιθανές δομές του εσωτερικού του φεγγαριού. Οι ερευνητές περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο μοντελοποίησαν ότι μπορεί να έχει σχηματιστεί η παράξενη γεωλογία της Μιράντα, κάνοντας αντίστροφη μηχανική με βάση τις βαρυτικές αλληλεπιδράσεις με τον Ουρανό για να προσδιορίσουν πώς πρέπει να είναι το εσωτερικό του φεγγαριού.
Το πιο πιθανό σενάριο που θα οδηγούσε σε αυτήν τη παράξενη μορφή που έχει η Μιράντα απαιτούσε την ύπαρξη τεράστιου ωκεανού κάτω από την παγωμένη επιφάνεια του Μιράντα πριν από περίπου 100-500 εκατομμύρια χρόνια. Αυτός ο υπόγειος ωκεανός ήταν τουλάχιστον 62 μίλια (100 χιλιόμετρα) βάθος, σύμφωνα με τη μελέτη, και κρυμμένος κάτω από έναν παγωμένο φλοιό πάχους όχι περισσότερο από 19 μίλια (30 χιλιόμετρα).
Δεδομένου ότι η Miranda έχει μια ακτίνα μόλις 146 μίλια (235 χιλιόμετρα), ο ωκεανός θα είχε γεμίσει σχεδόν το μισό σώμα του φεγγαριού. «Αυτό το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη έκπληξη για την ομάδα», είπε ο Strom.
Αυτό υποδηλώνει ότι η Μιράντα εξακολουθεί να ψύχεται—και μπορεί να έχει έναν ωκεανό κάτω από την επιφάνειά της ακόμη και τώρα. Ο σύγχρονος ωκεανός της Μιράντα είναι πιθανώς σχετικά λεπτός, σημείωσε ο Strom. «Αλλά η πρόταση για έναν ωκεανό μέσα σε ένα από τα πιο μακρινά φεγγάρια του ηλιακού συστήματος είναι αξιοσημείωτη», είπε.
«Δεν θα ξέρουμε με βεβαιότητα ότι έχει καν ωκεανό μέχρι να επιστρέψουμε και να συλλέξουμε περισσότερα δεδομένα», είπε. “Εξετάζουμε το τελευταίο κομμάτι της επιστήμης που μπορούμε από τις εικόνες του Voyager 2. Προς το παρόν, είμαστε ενθουσιασμένοι από τις δυνατότητες και ανυπομονούμε να επιστρέψουμε για να μελετήσουμε σε βάθος τον Ουρανό και τα πιθανά ωκεάνια φεγγάρια του.”
photo: pixabay
