Ο σκελετός που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1970 και θεωρήθηκε για πρώτη φορά ότι χρονολογείται στην Γαλλο-Ρωμαϊκή περίοδο του δεύτερου ή τρίτου αιώνα μ.Χ., έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον για την ασυνήθιστη σύνθεση και την σχολαστικά διατεταγμένη δομή του, σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Antiquity.
Η τοποθεσία στο Pommerœul περιείχε 76 ταφές αποτέφρωσης της ρωμαϊκής εποχής και έναν τάφο σε εμβρυϊκή θέση – ένα στυλ πιο συνηθισμένο στα προϊστορικά περιβάλλοντα από τα ρωμαϊκά. Οι αρχαιολόγοι κατέληξαν αρχικά στο συμπέρασμα ότι ο σκελετός ανήκε σε γυναίκα της Ρωμαϊκής περιόδου λόγω της παρουσίας μιας οστέινης καρφίτσας ρωμαϊκού τύπου που βρέθηκε κοντά στο κρανίο. Ωστόσο, η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα το 2019 αποκάλυψε ότι, ενώ το κρανίο και η καρφίτσα χρονολογούνται γύρω στον τρίτο αιώνα μ.Χ., άλλα οστά ανήκαν στη νεολιθική περίοδο (7000–3000 π.Χ.), υποδεικνύοντας ότι δεν επρόκειτο για ένα άτομο αλλά για έναν σύνθετο σκελετό που συναρμολογήθηκε από μέρη πολλών ανθρώπων.
Η Barbara Veselka, αρχαιολόγος στο Vrije Universiteit Brussel που ηγήθηκε της μελέτης, εξήγησε ότι ο σκελετός πιθανότατα προήλθε από ένα μείγμα αρχαίων λειψάνων αντί να αντιπροσωπεύει μια τυπική ταφή. “Είναι πιθανό ότι περισσότερα από πέντε άτομα συνέβαλαν στο “άτομο”, αλλά πέντε επιβεβαιώθηκαν από το DNA”, δήλωσε ο Veselka στο Live Science. Τα οστά, σημείωσε, εμφανίστηκαν προσεκτικά επιλεγμένα και τακτοποιημένα ώστε να μιμούνται ένα πλήρες άτομο, υποδηλώνοντας μια σκόπιμη και τελετουργική πρόθεση πίσω από την τοποθέτησή τους. Αυτή η ακρίβεια, τόνισε ο Veselka, συνεπάγεται όχι μόνο εξοικείωση με την ανθρώπινη ανατομία αλλά και σεβασμό προς τον αποθανόντα.
Η δημιουργία σύνθετων σκελετών είναι σπάνια στα αρχαιολογικά αρχεία, και ακόμη περισσότερο όταν τα οστά προέρχονται από ανθρώπους που τους χωρίζουν αιώνες ή χιλιετίες. Οι αρχαιολόγοι προτείνουν δύο βασικές θεωρίες για να εξηγήσουν πώς δημιουργήθηκε αυτό το συγκεκριμένο σύνολο οστών. Μια θεωρία υποστηρίζει ότι οι Ρωμαίοι, ενώ έθαβαν τους δικούς τους νεκρούς, ενόχλησαν μια αρχαία νεολιθική ταφή κατά λάθος. Σε μια προσπάθεια «επισκευής» ή «ολοκλήρωσης» της τοποθεσίας, μπορεί να έχουν προσθέσει ένα νέο κρανίο, πιθανώς για να εξασφαλίσουν ότι η ταφή διατηρεί την πνευματική ακεραιότητα.
Μια άλλη θεωρία προτείνει ότι οι Ρωμαίοι, «εμπνευσμένοι από τη δεισιδαιμονία», συνδύασαν σκόπιμα τα νεολιθικά οστά με ένα ρωμαϊκό κρανίο για να δημιουργήσουν έναν συμβολικό δεσμό με τους προηγούμενους κατοίκους της γης. Οι ερευνητές εικάζουν ότι τέτοιες ενέργειες θα μπορούσαν να ήταν ένα μέσο διεκδίκησης της γης ή σύνδεσης με την τοπική καταγωγή της περιοχής.
Επιπρόσθετα στο μυστήριο, η εγγύτητα του τάφου σε ένα ποτάμι μπορεί να είχε επίσης πνευματική σημασία. «Σε όλους τους αιώνες, τα ποτάμια και άλλα υδάτινα σώματα θεωρούνταν σημαντικά, τόσο γεωγραφικά όσο και πνευματικά», εξήγησε ο Veselka στο Live Science, σημειώνοντας ότι οι όχθες των ποταμών συχνά χρησίμευαν ως τόποι τελετουργίας σε διαφορετικούς πολιτισμούς και χρονικές περιόδους.
Αν και τα αρχικά κίνητρα παραμένουν ασαφή, η φροντίδα με την οποία τοποθετήθηκαν τα οστά υποδηλώνει σεβασμό στις αρχαίες ταφικές πρακτικές. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η παρουσία του «ατόμου» ήταν ξεκάθαρα σκόπιμη.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
