Αλλά η πραγματική έμπνευση για τον ταραχώδη ναυτικό κινουμένων σχεδίων λένε ότι προήλθε από τον Frank “Rocky” Fiegel ο οποίος ήταν επί μακρόν κάτοικος του Chester του Ιλινόις και σίγουρα δεν ήταν ναυτικός.
Πολλοί ντόπιοι πίστευαν ότι ο Ρόκι θα μπορούσε να ήταν πρωταθλητής πυγμάχος αν είχε ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή αντί να πολεμούσε μόνο σε μπαρ και σαλούν καθώς ήταν ψηλός και μυώδης. Αντί γι’ αυτό, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, αυτοί οι καυγάδες του κέρδισαν τη φήμη που θα εκτεινόταν πολύ πέρα από τη γραμμή της κομητείας και πολύ μετά τον θάνατό του το 1947.
Εργαζόταν ως γενικός εργάτης όταν δεν ήταν στο μπαρ και ήταν γνωστό ότι επιδείκνυε κατορθώματα δύναμης και σκληρότητας, ακόμη και κατά τη διάρκεια μακρών ημερών σκληρής δουλειάς. Παρ’ όλη τη δύναμή του ωστόσο, ο Ρόκι αγαπούσε τα παιδιά και ήταν γνωστός για το ότι μοίραζε καραμέλες και γλυκά στα παιδιά της πόλης. Ο σκιτσογράφος και δημιουργός του «Ποπάι», EC Segar, ήταν ένα από αυτά τα παιδιά.
Όταν ο Segar δημιούργησε τον θρυλικό κωμικό χαρακτήρα του το 1929, όχι μόνο χρησιμοποίησε τη δύναμη και την τάση του Fiegel για αντιπαράθεση, αλλά και την εμφάνιση του άνδρα. Ακριβώς όπως ο φανταστικός ναυτικός που αγαπούσε το σπανάκι, ο Φίγκελ ήταν ένας μονόφθαλμος, που καπνίζει πίπες, με προεξέχον πηγούνι.
Ο Segar χρειαζόταν έναν ναύτη για το καθημερινό του κόμικ, “Thimble Theatre”. Ο Segar έκανε το μοντέλο του Ποπάι σύμφωνα με τον Φίγκελ.
Οι αναγνώστες αγάπησαν τόσο πολύ τον Ποπάυ τον ναύτη που δεν άργησε να γίνει ο κεντρικός χαρακτήρας ολόκληρου του κόμικ.
Η δημοτικότητα του Ποπάι εκτοξεύτηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, αλλά πίσω στο Τσέστερ του Ιλινόις, ο Ρόκι Φίγκελ συνέχισε να κάνει περίεργες δουλειές και να τσακώνεται σε μπαρ. Δεν είχε ιδέα ότι ήταν η έμπνευση (οπτικά, τουλάχιστον) για έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες κόμικ της Αμερικής, που εμφανίστηκε σε 500 εφημερίδες σε όλη τη χώρα και σε κινούμενα σχέδια.
Ο Segar πέθανε από λευχαιμία το 1938, σε ηλικία 43 ετών. Πίσω στη γενέτειρά του, ο Fiegel ήταν 69 ετών και τόσο νευρικός και ξέφρενος όσο ποτέ. Μόνο τότε ο Φίγκελ έμαθε πόσο κοντά ήταν πραγματικά με τον διάσημο ναύτη της πόλης του. Για να σηματοδοτήσει το θάνατο του δημιουργού του «Popeye», η St. Louis Post-Dispatch, η πλησιέστερη μεγάλη εφημερίδα στον Chester, τύπωσε μια φωτογραφία του Fiegel, καθισμένος σε μια κουνιστή καρέκλα σημειώνοντας ότι ήταν η έμπνευση για τον Segar.
Κανείς δεν είναι πραγματικά σίγουρος τι επίδραση είχε στον άντρα. Μερικοί από τους ντόπιους δεν είναι σίγουροι ότι ο Φίγκελ ήξερε ποτέ ότι ήταν ο Ποπάι. Ο ηλικιωμένος έζησε με τη μητέρα του για το υπόλοιπο της ζωής της, στη συνέχεια έζησε στο ίδιο σπίτι για το υπόλοιπο της ζωής του. Πέθανε το 1947 και τάφηκε σε έναν ασήμαντο τάφο. Παρέμεινε ασήμαντος έως ότου το Επίσημο Φαν Κλαμπ του Ποπάι του έστησε μια ταφόπλακα που παρουσίαζε μια απόδοση του Ποπάυ ο Ναύτης το 1929.
