Αυτό, ελπίζουν οι ερευνητές, θα βοηθήσει στην επίλυση μιας μακροχρόνιας συζήτησης σχετικά με το αν ο πυρήνας της Σελήνης είναι συμπαγής ή λιωμένος και θα οδηγήσει σε μια πιο ακριβή κατανόηση της ιστορίας του δορυφόρου μας – και κατ’ επέκταση, αυτής του Ηλιακού Συστήματος.
«Τα αποτελέσματά μας», έγραψε μια ομάδα με επικεφαλής τον αστρονόμο Arthur Briaud του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας, «αμφισβητούν την εξέλιξη του μαγνητικού πεδίου της Σελήνης αποδεικνύοντας την ύπαρξη του εσωτερικού του πυρήνα».
Είναι γνωστό ότι η διερεύνηση της εσωτερικής σύστασης των αντικειμένων στο Ηλιακό Σύστημα πραγματοποιείται πιο αποτελεσματικά μέσω σεισμικών δεδομένων.
Ο τρόπος με τον οποίο τα ακουστικά κύματα που δημιουργούνται από τους σεισμούς κινούνται και αντανακλούν υλικό μέσα σε έναν πλανήτη ή ένα φεγγάρι μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να δημιουργήσουν έναν λεπτομερή χάρτη του εσωτερικού του αντικειμένου.
Υπάρχουν σεληνιακά σεισμικά δεδομένα που συλλέγονται από τις αποστολές Apollo, αλλά η ανάλυσή τους είναι πολύ χαμηλή για να προσδιοριστεί με ακρίβεια η κατάσταση του εσωτερικού πυρήνα.
Ένας ρευστός εξωτερικός πυρήνας είναι γνωστό ότι υπάρχει, αλλά τι περιλαμβάνει στον πυρήνα είναι άγνωστο, γράφει το Science alert , αναφέρει η Telegraph.
Για να το καταλάβουν μια για πάντα, ο Briaud και οι συνεργάτες του συνέλεξαν δεδομένα από διαστημικές αποστολές και πειράματα μέτρησης αποστάσεων με λέιζερ για να καταρτίσουν ένα προφίλ διαφόρων σεληνιακών χαρακτηριστικών όπως ο βαθμός παραμόρφωσης της Σελήνης από τη βαρυτική αλληλεπίδραση με τη Γη, η μεταβολή της απόστασής της από τη Γη και η πυκνότητά της.
Όπως αναφέρθηκε, έκαναν μερικά ενδιαφέροντα ευρήματα. Σύμφωνα με αυτά το πυκνότερο υλικό μέσα στη Σελήνη πέφτει προς το κέντρο και το λιγότερο πυκνό υλικό ανεβαίνει.
Αυτή η δραστηριότητα έχει προταθεί εδώ και καιρό ως ένας τρόπος για να εξηγηθεί η παρουσία ορισμένων στοιχείων στις ηφαιστειακές περιοχές της Σελήνης.
Και ανακάλυψαν ότι ο σεληνιακός πυρήνας μοιάζει πολύ με αυτόν της Γης – με ένα υγρό εξωτερικό στρώμα και έναν συμπαγή εσωτερικό πυρήνα.
Σύμφωνα με τη μοντελοποίησή τους, ο εξωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 362 χιλιόμετρα και ο εσωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 258 χιλιόμετρα.
Ο εσωτερικός πυρήνας, σύμφωνα με την ομάδα, έχει επίσης πυκνότητα περίπου 7.822 κιλών ανά κυβικό μέτρο.
Παραδόξως, το 2011, μια ομάδα με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα της NASA Marshall, Renee Weber, βρήκε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας τις πιο πρόσφατες σεισμολογικές τεχνικές στα δεδομένα του Apollo για τη μελέτη του σεληνιακού πυρήνα.
Βρήκαν στοιχεία ενός συμπαγούς εσωτερικού πυρήνα με ακτίνα περίπου 240 χιλιομέτρων και πυκνότητα περίπου 8.000 κιλών ανά κυβικό μέτρο.
Τα αποτελέσματά τους, λένε ο Briaud και η ομάδα του, είναι επιβεβαίωση αυτών των προηγούμενων ευρημάτων. Και αυτό έχει μερικές ενδιαφέρουσες συνέπειες για την εξέλιξη της Σελήνης.
Γνωρίζουμε ότι λίγο καιρό μετά τη δημιουργία της, η Σελήνη είχε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, το οποίο άρχισε να εξαφανίζεται περίπου 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
Ένα τέτοιο μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από την κίνηση και την μεταγωγή στον πυρήνα, οπότε το από τι είναι φτιαγμένος ο σεληνιακός πυρήνας έχει βαθιά σχέση με το πώς και γιατί εξαφανίστηκε το μαγνητικό πεδίο.
photo: pixabay
