Για τους περισσότερους, τα σημάδια της παραμέλησης δεν εξαφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου. Αντίθετα, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, την αυτό – αντίληψή τους, τον τρόπο που συνδέονται με τους άλλους και τον τρόπο με τον οποίον λαμβάνουν τις αποφάσεις τους στη ζωή.

Η ιστορία κάθε ανθρώπου είναι μοναδική. Ωστόσο, μέσα από κοινές εμπειρίες, αναδύονται παρόμοια μοτίβα. Δημιουργούνται ορισμένα χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, οι οποίες αναπτύσσονται ως μηχανισμοί προστασίας κατά την παιδική ηλικία, οι οποίες αναπαράγονται και στην ενήλικη ζωή – κάποιες φορές ασυνείδητα αλλά πάντα, καθοριστικά.

Αν έχετε προβλήματα αυτοεκτίμησης ή αν προσπαθείτε πάντα να είστε το «καλό παιδί», η απάντηση μπορεί να βρίσκεται στο παρελθόν σας.

Στο άρθρο αυτό, εξερευνούμε οκτώ κοινά γνωρίσματα των ενηλίκων οι οποίοι δεν έλαβαν, ως παιδιά, τη δέουσα προσοχή, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον, η ερμηνεία αυτής της συμπεριφοράς, μπορεί να τους οδηγήσει προς την υπέρβαση των μοτίβων αυτών.

Οι άνθρωποι που δεν έλαβαν αρκετή προσοχή ως παιδιά, συνήθως εμφανίζουν αυτά τα 8 χαρακτηριστικά αργότερα στη ζωή τους
Ανάγκη για αποδοχή
Υπερβολική ανεξαρτησία
Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Διαμόρφωση μη υγιών σχέσεων
Υπερβολική ευαισθησία στην απόρριψη
Προβλήματα με την εμπιστοσύνη
Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων
Ανάγκη να είναι «τα καλά παιδιά»

Ανάγκη για αποδοχή
Η ανάγκη αυτή, εκφράζεται μέσα από τη διαρκή ανάγκη διαβεβαίωσης ότι τους νοιάζεστε και τους αγαπάτε, ή με την έντονη επιθυμία επικρότησης των ενεργειών τους.

Είναι ένα αποτέλεσμα της ανατροφής τους σε περιβάλλον όπου έλειπε η επιβεβαίωση κατά τα πρώιμα, διαμορφωτικά χρόνια της ζωής.

Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας ή ανασφάλειας, αλλά προέκταση της βαθιάς ανάγκης τους ν’ αγαπηθούν και ν’ αναγνωριστούν, κάτι που έλειπε από την παιδική τους ηλικία.

Μην παραλείπετε να τους εκφράζετε την αγάπη σας και να τους παρέχετε την επιβεβαίωση που έχουν ανάγκη.

Υπερβολική ανεξαρτησία
Η παιδική ηλικία σε ένα περιβάλλον που δεν εκφράζει την τρυφερότητα και τη στοργή, οδηγεί τα παιδιά στο να γίνονται υπερβολικά ανεξάρτητα. Η ανεξαρτησία που αποκτούν, είναι για τα παιδιά αναγκαία, από τη στιγμή που δεν έχουν αρκετή συναισθηματική στήριξη.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταλάβει από νωρίς ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους. Η πεποίθηση αυτή καταλήγει να δημιουργεί υπερβολική αυτονομία, με αποτέλεσμα, οι άνθρωποι να δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια όταν τη χρειάζονται στην ενήλικη ζωή τους.

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ονομάζεται «πειθαναγκαστική αυτονομία», δηλαδή μία έντονη ανάγκη να φροντίζουν μόνοι τους τον εαυτό τους η οποία συχνά προέρχεται από τον φόβο της εξάρτησης από άλλους.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Οι άνθρωποι που δεν έχουν λάβει αρκετή προσοχή ως παιδιά, μπορεί αργότερα στη ζωή να αντιμετωπίζουν προβλήματα με την αυτοεκτίμηση.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν εισέπραξαν, στα πρώιμα χρόνια της ζωής τους την απαραίτητη φροντίδα και προσοχή για την υγιή διαμόρφωση της αυτοεκτίμησης.

Σύμφωνα με σχετικές έρευνες, τα παιδιά τα οποία δεν έλαβαν επαρκή προσοχή από τους σημαντικούς άλλους της ζωής τους, είναι πιθανόν να διαμορφώσουν αρνητική εικόνα του εαυτού, κάτι που τους στοιχειώνει και στην ενήλικη ζωή.

Η έλλειψη αυτοεκτίμησης εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, όπως:

Αίσθημα αναξιότητας
Αμφισβήτηση του εαυτού
Ανάγκη αποδοχής από τους άλλους
Διαμόρφωση μη υγιών σχέσεων

Ένα ακόμη κοινό γνώρισμα που παρατηρείται σε ενήλικες οι οποίοι δεν έλαβαν αρκετή προσοχή ως παιδιά, είναι η τάση διαμόρφωσης μη υγιών σχέσεων.

Το να μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν προσφέρει την αναγκαία προσοχή για την υγιή ανάπτυξη, οδηγεί στην επιδίωξη σχέσεων με ακατάλληλους συντρόφους στην ενήλικη ζωή.

Σύμφωνα με την ψυχολογία, η παραμέληση στην παιδική ηλικία οδηγεί στην ανάπτυξη του στιλ προσκόλλησης γνωστού ως «αγχωτικού – αποφευκτικού», επιδρώντας στις σχέσεις της ενήλικης ζωής. Οι άνθρωποι έλκονται από συναισθηματικά μη διαθέσιμους συντρόφους, ακόμη και αδιάφορους ή κακοποιητικούς, αναπαράγοντας τις δυναμικές των σχέσεων που βίωσαν στην παιδική τους ηλικία.

Ακόμη μπορεί να αδυνατούν να θέσουν υγιή όρια, επιτρέποντας στους συντρόφους τους την ασέβεια, στην προσπάθεια και την επιθυμία τους να νιώσουν ότι τους θέλουν ή τους αγαπούν.

Υπερβολική ευαισθησία στην απόρριψη
Η απόρριψη είναι δύσκολη για όλους. Ωστόσο όσοι έχουν μεγαλώσει χωρίς προσοχή, η διαχείρισή της είναι ακόμη πιο δυσχερής, αφού έχουν βιώσει το «τραύμα της απόρριψης» ως παιδιά. Έτσι, έχουν έντονη ευαισθησία, λόγω της εμπειρίας της παραμέλησης κατά την παιδική τους ηλικία.

Η υπερευαισθησία τους, μπορεί να πυροδοτεί αισθήματα ανησυχίας και φόβου, κάθε φορά που διαισθάνονται την παραμικρή ένδειξη απόρριψης ή κριτικής.

Είναι σαν να ανοίγει η παλιά τους πληγή, η οδυνηρή υπενθύμιση της παραμέλησης που βίωσαν ως παιδιά.

Προβλήματα με την εμπιστοσύνη
Για όσους έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον χωρίς προσοχή, η εμπιστοσύνη είναι ένα περίπλοκο ζήτημα. Η απουσία στοργικής προσοχής στα πρώιμα χρόνια, δημιουργεί στο παιδί προβλήματα εμπιστοσύνης και καχυποψίας με τους άλλους.

Η αδυναμία τους να εμπιστευτούν, αμαυρώνει διάφορες πτυχές της ζωής, από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τις κοινωνικές και επαγγελματικές γνωριμίες. Μεγαλώνουν κουβαλώντας πάντα το αίσθημα της αμφιβολίας, αναρωτιούνται διαρκώς αν θα έχουν κάποιον στο πλάι τους όταν τον χρειαστούν ή αν οι άνθρωποι θα τους εγκαταλείψουν, κάτι που βίωσαν ως παιδιά.

Δυσκολία στην έκφραση συναισθημάτων
Η δυσφορία με τη συναισθηματική έκφραση είναι απόρροια της ανατροφής σ’ ένα περιβάλλον χωρίς στοργή. Δεν είναι συνειδητή επιλογή κανενός, αλλά αποτελεί μία μαθημένη συμπεριφορά από ένα περιβάλλον όπου τα συναισθήματα δεν θεωρούνταν σημαντικά ώστε να εκφραστούν.

Η δυσκολία ενός συντρόφου να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του, αποδίδεται στο παρελθόν του και όχι στις δικές σας ενέργειες.

Ανάγκη να είναι «τα καλά παιδιά»
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ανθρώπων που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν λάβει την αναγκαία προσοχή από τους γονείς ή τους φροντιστές τους, είναι η πιεστική ανάγκη να ικανοποιούν τους άλλους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βάζουν διαρκώς τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές τους, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την πολυπόθητη προσοχή και αποδοχή που ήθελαν ως παιδιά γεγονός που μπορεί να διαταράξει το αίσθημα της προσωπικής σας ταυτότητας και να σας εξουθενώσει.

Αν αναγνωρίζετε το μοτίβο αυτό στη ζωή σας να θυμάστε ότι, όσο αξιοθαύμαστο είναι να φροντίζετε τους άλλους, είναι επίσης αναγκαίο να φροντίζετε και τον εαυτό σας.

Η αναγνώριση των παραπάνω μοτίβων στον εαυτό σας, είναι μια καθοριστική στιγμή για την αυτογνωσία σας. Αποτελεί σημάδι πως είστε πλέον έτοιμοι να κατανοήσετε το παρελθόν σας και ν’ ανακτήσετε τον έλεγχο του μέλλοντός σας.

Δεν μπορείτε να αλλάξετε το παρελθόν σας, όμως μπορείτε να κάνετε σημαντικά βήματα προς τη δημιουργία υγιέστερων μοτίβων από εδώ και στο εξής.

Το πρώτο αναγκαίο βήμα είναι να δείξετε συμπόνοια προς τον εαυτό σας. Αναγνωρίσετε το γεγονός ότι, τα γνωρίσματα αυτά, αποτελούν έναν μηχανισμό άμυνας και δεν οφείλονται σε δικό σας λάθος. Να θυμάστε πως, δεν φταίτε εσείς αν δεν λάβατε αρκετή αγάπη ως παιδιά.

Στη συνέχεια, θέστε υγιή όρια.

Αν κάνετε τα πάντα για να ικανοποιείτε τους άλλους, δοκιμάστε να βάλετε όρια. Δώστε προτεραιότητα στις ανάγκες σας και φροντίστε τον εαυτό σας. Η αυτοφροντίδα δεν είναι εγωιστική κίνηση, αλλά αναγκαία. Σας κάνει πιο δυνατούς.

(Με πληροφορίες από enikos. gr / photo: pixabay)