Τα πολύπλοκα τραγούδια των ζώων μοιράζονται δομικά μοτίβα με την ανθρώπινη γλώσσα που μπορεί να τα κάνουν πιο εύκολο να μάθουν οι φάλαινες, προτείνει μια νέα μελέτη.

Οι επιστήμονες υποδηλώνουν ότι μορφές φωνητικής επικοινωνίας που είναι περίπλοκες και μεταδιδόμενες πολιτισμικά μπορεί να έχουν κοινές δομικές ιδιότητες.

«Περιμένουμε να εξελιχθούν ώστε να είναι εύκολο στην εκμάθηση», δήλωσε ο Simon Kirby, ειδικός στην εξέλιξη της γλώσσας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και συγγραφέας της νέας μελέτης. Τα αποτελέσματα δημοσιεύτηκαν την Πέμπτη στο περιοδικό Science.

«Σκεφτόμαστε τη γλώσσα ως αυτό το πολιτιστικά εξελισσόμενο σύστημα που πρέπει ουσιαστικά να μεταδοθεί από τους οικοδεσπότες της, που είναι οι άνθρωποι», πρόσθεσε ο Δρ. Kirby. «Αυτό που είναι τόσο ευχάριστο για μένα είναι να βλέπω ότι η ίδια λογική φαίνεται να ισχύει και για το τραγούδι των φαλαινών».

Οι αρσενικές καμπουροφάλαινες τραγουδούν μεγάλα, περίτεχνα τραγούδια, τα οποία αποτελούνται από μια ποικιλία ήχων που αράζουν μαζί σε επαναλαμβανόμενες φράσεις και θέματα.

Όλες οι αρσενικές φάλαινες σε έναν συγκεκριμένο πληθυσμό καμπουροφαλαινών τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, αλλά αυτό το τραγούδι εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου — μερικές φορές σταδιακά και μερικές φορές ταυτόχρονα .

Το πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό παραμένει ένα μυστήριο και οι ερευνητές του τραγουδιού των φαλαινών αντιμετωπίζουν μια πρόκληση που δεν αντιμετωπίζουν οι ερευνητές ανθρώπινης γλώσσας: Δεν είναι φυσικοί ομιλητές.

Έτσι, η πρώτη πρόκληση των επιστημόνων ήταν να χωρίσουν τα τραγούδια σε ενότητες με νόημα, προσδιορίζοντας πού τελείωνε μια «λέξη» και πού ξεκινούσε μια άλλη. Για να το κάνουν αυτό, χρησιμοποίησαν μια ποσοτική προσέγγιση εμπνευσμένη από ανθρώπινα μωρά. Η έρευνα προτείνει ότι τα βρέφη χρησιμοποιούν βασική στατιστική λογική για να αναγνωρίσουν διακριτές λέξεις σε μια συνεχή ροή ανθρώπινης ομιλίας. Οι συλλαβές που εμφανίζονται μαζί είναι πιθανό να αποτελούν μέρος της ίδιας λέξης.

Οι ερευνητές μετέτρεψαν τα τραγούδια της καμπουροφάλαινας, που ηχογραφήθηκαν για οκτώ χρόνια στα νερά γύρω από τη Νέα Καληδονία, σε μεγάλες ακολουθίες βασικών ηχητικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων τύπων όπως γρυλίσματα και σφυρίγματα.

Οι λέξεις ακολουθούν έναν αξιοσημείωτο στατιστικό κανόνα, ο οποίος είναι καθολικός σε όλες τις ανθρώπινες γλώσσες: Η πιο κοινή λέξη, που στα αγγλικά είναι «the», χρησιμοποιείται περίπου δύο φορές πιο συχνά από τη δεύτερη πιο κοινή λέξη («of», στα αγγλικά), τρεις φορές πιο συχνά από την τρίτη πιο κοινή λέξη («and»), συνεχίζοντας με αυτό το μοτίβο.

Η συχνότητα με την οποία χρησιμοποιήθηκαν αυτές οι υποακολουθίες ακολουθούσε το νόμο του Zipf, διαπίστωσαν οι ερευνητές.

Πράγματι, το επόμενο βήμα είναι να προσδιοριστεί εάν το φαινόμενο επεκτείνεται και σε άλλα ζώα με παρόμοια συστήματα επικοινωνίας.

photo: pixabay