Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που φαίνονται υπερβολικά ανεξάρτητοι, πιθανότατα μεγάλωσαν με τις παρακάτω συμπεριφορές στην οικογένεια

• Μεγάλωσαν με την προσδοκία πως πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους
• Μεγάλωσαν από συναισθηματικά απόμακρους γονείς
• Επαινούνταν για τα κατορθώματα – όχι για τον χαρακτήρα τους
• Η αγάπη από την οικογένεια ήταν μέσο διαπραγμάτευσης
• Δεν τους άφηναν να εκφράζουν την ευαλωτότητα τους
• Αναγκάστηκαν ν’ αναλάβουν ρόλο φροντιστή από νωρίς
• Η στήριξη που λάμβαναν ήταν ασταθής

Μεγάλωσαν με την προσδοκία πως πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές συμπεριφορές των ανθρώπων που δείχνουν πολύ ανεξάρτητοι, είναι πως μεγάλωσαν με την προσδοκία πως πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους. “Μάθε να τα καταφέρνεις μόνος σου”, ήταν η μόνιμη προσταγή.

Η ανάπτυξη της αυτονομίας, είναι πολύτιμη. Όταν ένα παιδί ωστόσο, το μόνο που ακούει είναι πως πρέπει να τα κάνει όλα μόνο του, θεωρεί πως, η ανάγκη για στήριξη ή βοήθεια, είναι ένδειξη αδυναμίας.

Μαθαίνουν πως, δεν μπορούν να μοιράζονται τα προβλήματά τους. Στην ενήλικη ζωή τους, η συναισθηματική εγγύτητα και η συνεργασία, τους μοιράζει κάτι ξένο και απειλητικό. Τα άτομα αυτά, δυσκολεύονται να αναθέσουν σε άλλους ευθύνες γιατί έχουν εσωτερικεύσει την πεποίθηση πως, πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Με το πέρασμα του χρόνου, η στάση αυτή μπορεί να γίνει υπερβολική ανεξαρτησία – ευχή και κατάρα.

Μεγάλωσαν από συναισθηματικά απόμακρους γονείς
Η συναισθηματική απόσταση έχει πολλές μορφές. Μπορεί ένας γονέας να ήταν παρών με το σώμα αλλά να ήταν συναισθηματικά απών, αφήνοντας ανικανοποίητες τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού.

Σε αυτό το περιβάλλον, ένα παιδί μαθαίνει πως δεν μπορεί να περιμένει από πουθενά τη στοργή ή τη στήριξη. Χωρίς συμπόνοια, μπορεί να έχετε μάθει να θεωρείτε τις ανάγκες σας ως βάρος για τους άλλους. Είναι συχνό για τους ανθρώπους αυτούς, να δυσκολεύονται να εκδηλώσουν την ευάλωτη πλευρά τους.

Μπορεί μάλιστα, να μην συνειδητοποιούν τι είναι εκείνο που τους ενοχλεί, μέχρι να γίνει αβάσταχτο. Τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς στήριξη, μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα προβλήματά τους μόνα και στη σιωπή.

Μεγαλώνοντας, έχουν μάθει να διαχειρίζονται τα πάντα μόνοι τους – ακόμη και απομονωμένοι, κουβαλώντας προβλήματα που, η περηφάνεια δεν τους αφήνει να μοιραστούν.

Επαινούνταν για τα κατορθώματά τους – όχι για τον χαρακτήρα τους
Μερικές οικογένειες εκφράζουν την αγάπη και την αποδοχή τους μόνο όταν το παιδί κατακτά κάτι – ένα βραβείο, καλούς βαθμούς ή αθλητικές επιτυχίες. Σταδιακά, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, εξισώνουν την αξία τους με τα κατορθώματα.

Αν η ζωή ενός παιδιού επικεντρώνεται στα κατορθώματα, λες και είναι η προϋπόθεση για την αποδοχή και την αγάπη τους, μεγαλώνοντας θα γίνει πολύ ανεξάρτητο.

Μπορεί να έχει βάλει στόχο να τα καταφέρει μόνος του αλλά την ίδια στιγμή, δεν καταφέρνει να δεχτεί βοήθεια από τους άλλους, θεωρώντας ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος.

Στην ενήλικη ζωή, οι άνθρωποι αυτοί δυσκολεύονται να διαμορφώσουν ουσιαστικές σχέσεις. Θέλουν να αποδείξουν πάση θυσία την αξία τους, στο σημείο που παραμελούν την αυθεντική σύνδεση. Τα κατορθώματά τους, γίνονται εμπόδιο στη συναισθηματική εγγύτητα.

Η αγάπη από την οικογένεια ήταν μέσο διαπραγμάτευσης
Έχετε νιώσει ποτέ πως, για να κερδίσετε την προσοχή στο σπίτι σας, έπρεπε να κάνετε κάτι; Να έχετε μια ορισμένη συμπεριφορά ή να έχετε κατακτήσει κάτι;

Όταν η στοργή τελεί υπό προϋποθέσεις, το παιδί μαθαίνει πως, οι σχέσεις έχουν συναλλακτικό χαρακτήρα.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, οι άνθρωποι αυτοί, στην ενήλικη ζωή τους μαθαίνουν πως πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά στον εαυτό τους.

Έτσι, αποφεύγουν τη συναισθηματική εγγύτητα, λόγο του μύχιου φόβου τους πως θα τους απορρίψουν, αν ανοιχτούν.

Δεν τους άφηναν να εκφράζουν την ευαλωτότητα τους
Υπάρχουν άνθρωποι που, στην οικογένειά τους, έμαθαν να κλείνονται στον εαυτό τους γιατί η συναισθηματική έκφραση θεωρούταν αδυναμία. Ενώ η συμπεριφορά αυτή, μπορεί να ενδυναμώσει το άτομο, την ίδια στιγμή του μαθαίνει πως, η ευαλωτότητα δεν είναι αποδεκτή.

Όταν έχεις περάσει την παιδική σου ηλικία “πνίγοντας” τα δάκρυα και τα συναισθήματά σου, μπορεί να καταφέρνεις να τα διαχειρίζεσαι όλα μόνος, αλλά την ίδια στιγμή, δεν δείχνεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Η δυνατότητα δηλαδή, της καλλιέργειας της εμπιστοσύνης, ατροφεί.

Στην ενήλικη ζωή τους, οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να θεωρούν ότι κανείς δε θα είναι πρόθυμος να ακούσει τα προβλήματά τους.

Το μοτίβο αυτό, δημιουργεί ένταση στις σχέσεις, και απομακρύνει τους ανθρώπους. Δεν έχουν μάθει κάτι άλλο.

Αναγκάστηκαν να αναλάβουν ρόλο φροντιστή από νωρίς
Σε κάποιες οικογένειες, ένα παιδί αναλαμβάνει από νωρίς την ευθύνη των μικρότερων αδελφών ή της συναισθηματικής προστασίας των γονέων. Η αντιστροφή των ρόλων, στερεί από το παιδί την ανεμελιά της ηλικίας του. Τα παιδιά αυτά, έχουν μάθει να διαχειρίζονται ευθύνες ενηλίκων πολύ πιο νωρίς από ό,τι θα έπρεπε.

Στην ενήλικη ζωή τους, αυτό μπορεί να τους οδηγήσει σε ανάπτυξη υπερβολικής ανεξαρτησίας.

Μπορούν να στηρίζονται στον εαυτό τους από πολύ νωρίς. Την ίδια στιγμή όμως, δεν μπορούν να βασιστούν σε κανέναν άλλον.

Αν, στην παιδική ηλικία ένας άνθρωπος έμαθε να αναλαμβάνει ευθύνες που αναλογούν σε ενήλικο, δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τον εαυτό του, χωρίς την “ταυτότητα” του φροντιστή.

Η στήριξη που λάμβαναν ήταν ασταθής
Η περιστασιακή έκφραση στοργής, το συναισθηματικό “σκωτσέζικο” ντους, μπορεί να οδηγήσει κάποιον να αναπτύξει υπερβολική ανεξαρτησία. Η συναισθηματική αστάθεια, κάνει να παιδιά να διαπιστώνουν ότι, δεν μπορούν να βασίζονται σε κανέναν άλλον, πέρα από τον εαυτό του. Έτσι, γίνονται προνοητικοί και μαθαίνουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Όταν η κατάσταση στο οικογενειακό περιβάλλον είναι απρόβλεπτη, το παιδί μαθαίνει να κρύβει τα προβλήματά του, ενώ αρνείται να λάβει οποιασδήποτε μορφής βοήθεια. Προτιμούν να βασίζονται μόνο στον εαυτό τους, παρά να ρισκάρουν να στηριχθούν στην εύθραυστη βοήθεια των άλλων.

(με πληροφορίες από enikos. gr / photo: pixabay)