Πριν από 75 εκατομμύρια χρόνια, κατά την Ύστερη Κρητιδική περίοδο, ένα αρπακτικό που συναγωνιζόταν ακόμη και τον περίφημο Τυραννόσαυρο Ρεξ κυριαρχούσε στη Βόρεια Αμερική.

Ο Δεινόσουχος , ένας τεράστιος συγγενής των σημερινών αλιγάτορων, έφτανε τα 10 μέτρα σε μήκος και ζύγιζε πάνω από 4 τόνους.

Ένα τεράστιο, εξαφανισμένο ερπετό που κάποτε έτρωγε δεινόσαυρους είχε πλατύ ρύγχος σαν του αλιγάτορα, αλλά οφείλει την επιτυχία του σε ένα χαρακτηριστικό που λείπει από τους σύγχρονους αλιγάτορες: την ανοχή στο αλμυρό νερό.

Ο «κροκόδειλος του τρόμου», ή Δεινόσουχος, σχετίζεται με τον κροκόδειλο που είναι ζωντανός σήμερα, αλλά πέθανε πριν από περίπου 75 εκατομμύρια χρόνια. Ο Δεινόσουχος αποτελεί μέρος της τάξης κροκοδειλοειδών της επιστημονικής ταξινόμησης, η οποία φιλοξενεί επίσης κροκόδειλους και αλιγάτορες.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός κροκόδειλου και ενός αλιγάτορα;
Τα δύο ζώα μοιάζουν πολύ, αλλά ορισμένες διαφορές στην εμφάνιση και το περιβάλλον διαφοροποιούν τα δύο ερπετά. Η Britannica έγραψε σε μια ανάρτηση ιστολογίου ότι οι κροκόδειλοι τείνουν να προσκολλώνται σε περιβάλλοντα με θαλασσινό νερό, ενώ οι αλιγάτορες προτιμούν περιβάλλοντα γλυκού νερού. Αν και έχουν παρόμοια σχήματα σώματος, οι κροκόδειλοι έχουν ρύγχος σχήματος V, ενώ οι αλιγάτορες έχουν ρύγχος σχήματος U. Το χρώμα είναι ένας άλλος διακριτικός παράγοντας, με τους κροκόδειλους να είναι συνήθως πράσινοι ή καστανοί, ενώ οι αλιγάτορες είναι γκρι ή μαύροι.

Οι σύγχρονοι συγγενείς του κροκόδειλου του τρόμου
Ο «κροκόδειλος του τρόμου», ο Δεινόσουχος, έγινε πρωτοσέλιδο μετά από ένα νέο άρθρο στο Communications Biology που ρίχνει φως στις εξελικτικές σχέσεις και τις οικολογικές προσαρμογές του.

Προηγούμενη έρευνα, η οποία επικεντρώθηκε σε απολιθώματα Δεινόσουχου που βρέθηκαν στη Βόρεια Αμερική, ιδιαίτερα στην Απαλαχία, οδήγησε πολλούς ειδικούς να πιστέψουν ότι σχετίζεται στενά με τους σύγχρονους αλιγάτορες.

Ωστόσο, νέα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι ο Δεινόσουχος και οι συγγενείς του μπόρεσαν να κολυμπήσουν μέσα στο αλμυρό νερό, επιτρέποντάς τους να διανύσουν μεγαλύτερες αποστάσεις. Αυτή η ανοχή στο αλμυρό νερό συνδέει τον Δεινόσουχο πιο στενά με τους κροκόδειλους, οι οποίοι είναι γνωστοί για την ικανότητά τους να κατοικούν τόσο σε οικοσυστήματα γλυκού όσο και σε αλμυρό νερό.

Επιπλέον, η έρευνα τονίζει ότι ο γιγαντισμός που παρατηρήθηκε στον Δεινόσουχο πιθανότατα επηρεάστηκε από τα «υψηλής παραγωγικότητας υδάτινα οικοσυστήματα», εξηγούν οι ερευνητές, πράγμα που σημαίνει ότι οι συνθήκες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θήραμα, υποστήριξαν την ικανότητα των ερπετών να μεγαλώνουν σε τόσο τεράστια μεγέθη.

Μία από τις πιο συναρπαστικές πτυχές του Δεινόσουχου είναι η ικανότητά του να ανέχεται το αλμυρό νερό, ένα χαρακτηριστικό που στερούνται οι σύγχρονοι αλιγάτορες και πολλοί κροκόδειλοι. Σε αντίθεση με τους σημερινούς αλιγάτορες, ο Δεινόσουχος διατηρούσε αδένες άλατος, που του επέτρεψαν να επιβιώσει σε παράκτια έλη και εκβολές ποταμών καθώς και σε ποτάμια. Αυτή η μοναδική προσαρμογή πιθανότατα του επέτρεψε να ευδοκιμήσει στο Western Interior Seaway, που κάποτε χώριζε τη Βόρεια Αμερική.

Ο Δρ Márton Rabi , ανώτερος συγγραφέας της μελέτης και λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen , εξήγησε τη σημασία αυτής της ανακάλυψης στο CNN , λέγοντας: “Κανείς δεν ήταν ασφαλής σε αυτούς τους υγροτόπους όταν ήταν ο Deinosuchus. Μιλάμε για ένα απολύτως τερατώδες ζώο. Σίγουρα περίπου 8 μέτρα ή περισσότερο συνολικό μήκος σώματος.”

Με την ανοχή του στο αλμυρό νερό, ο Δεινόσουχος μπορούσε να διασχίσει τεράστιες περιοχές της Βόρειας Αμερικής, φτάνοντας τόσο σε παράκτιους όσο και σε εσωτερικούς οικοτόπους γεμάτους με μεγάλα θηράματα. Αυτή η προσαρμοστικότητα το βοήθησε να γίνει ένα από τα κορυφαία αρπακτικά της εποχής του, κυνηγώντας τα πάντα, από μικρότερα ερπετά μέχρι δεινόσαυρους.

Πώς τα απολιθώματα άλλαξαν την κατανόησή μας
Η ανακάλυψη των απολιθωμάτων Δεινόσουχου παρείχε στους ερευνητές κρίσιμα στοιχεία σχετικά με τον τρόπο ζωής αυτού του αρχαίου αρπακτικού. Απολιθώματα του Δεινόσουχου έχουν βρεθεί και στις δύο πλευρές του Western Interior Seaway, αλλά για χρόνια, οι επιστήμονες προβληματίζονταν με το πώς ένας τόσο μεγάλος θηρευτής θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σε περιβάλλοντα γλυκού και αλμυρού νερού.

Η τελευταία μελέτη, η οποία ενσωμάτωσε νέα μοριακά δεδομένα και ανάλυση απολιθωμάτων, βοήθησε να διευκρινιστεί η θέση του Δεινόσουχου στο οικογενειακό δέντρο των κροκοδείλων. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Δεινόσουχος δεν είχε στενή σχέση με τους σύγχρονους αλιγάτορες, όπως υποτίθεται προηγουμένως, αλλά στην πραγματικότητα ανήκε σε διαφορετικό κλάδο της οικογένειας των κροκοδείλων. Ο Δρ Ράμπι εξήγησε ότι η ανοχή στο αλμυρό νερό ήταν ένα χαρακτηριστικό των αρχαίων κροκοδείλων, ένα χαρακτηριστικό που αργότερα χάθηκε στα είδη αλιγατόρων. Πρόσθεσε, «Η ανάλυσή μας διαπίστωσε ότι η ανοχή στο αλμυρό νερό είναι ένα αρκετά αρχαίο χαρακτηριστικό πολλών κροκοδείλων και δευτερευόντως χάθηκε στα αλιγατοροειδή».

Ο Δεινόσουχος δεν ήταν ο μόνος γιγάντιος κροκόδειλος στην ιστορία. Η μελέτη αποκαλύπτει ότι οι γιγάντιοι κροκόδειλοι εξελίχθηκαν ανεξάρτητα πολλές φορές τα τελευταία 120 εκατομμύρια χρόνια. Ο Δεινόσουχος, με το τεράστιο μέγεθος και την ικανότητά του να πλοηγείται στο αλμυρό νερό, ήταν μόνο ένα παράδειγμα του πώς εξελίχθηκαν οι κροκόδειλοι για να κυριαρχούν στα ενδιαιτήματά τους.

photo: pixabay