Το αιφνίδιο ταξίδι που έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στη Λιβύη και η συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Λιβυκής Βουλής των Αντιπροσώπων, Ακίλα Σάλεχ, έβγαλε σημαντικές ειδήσεις για όσους πρόσεξαν.
Ο κ. Δένδιας, συζήτησε με τον κ. Σάλεχ – τον Πρόεδρο του μόνου εκλεγμένου θεσμού στη λιβυκή πραγματικότητα, του Λιβυκού Κοινοβουλίου όπως επεσήμανε χαρακτηριστικά- το θέμα του καθορισμού θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, “στο πλαίσιο, βεβαίως, όχι της αυθαιρεσίας που συνιστά το φερόμενο ως μνημόνιο Sarraj-Τουρκίας, αλλά στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, σε συνέχιση των συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης το 2010″.
Εδώ είναι όλο το ζουμί της επίσκεψης Δένδια.
ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΕΛΛΑΔΑ;
Μια νέα συμφωνία μεταξύ Λιβύης (του μόνου νομίμως εκλεγμένου σώματος) και Ελλάδας, η οποία θα είναι σωστή με βάση το Διεθνές Δίκαιο, ως αντίβαρο στο παράνομο μνημόνιο Σάρατζ-Ερντογάν.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΑΜΕΣΑ;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να σας εξηγήσουμε εν τάχει την πολιτική κατάσταση στην Λιβύη.
Η Λιβύη βυθίστηκε στο χάος μετά την πτώση του Μουάμαρ Καντάφι το 2011.
Ο Καντάφι δολοφονήθηκε στις 20 Οκτωβρίου του 2011 από τους ισλαμιστές και το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, πολιτικό όργανο της εξέγερσης, κήρυξε την «πλήρη απελευθέρωση» της χώρας, παραδίδοντας τον Αύγουστο του 2012 τις εξουσίες του στο Γενικό Εθνικό Κονγκρέσο (Κοινοβούλιο) που έχει εκλεγεί έναν μήνα πριν.
Το επόμενο διάστημα έγιναν προσπάθειες σταθεροποίησης της χώρας, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.
Δύο αντίπαλες εξουσίες
Στις 16 Μαΐου 2014, ο Χαλίφα Χάφταρ, άνθρωπος της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, εξαπολύει επιχείρηση κατά των τζιχαντιστικών οργανώσεων στην Βεγγάζη. Πολλοί στρατιωτικοί του ανατολικού τμήματος της χώρας εντάσσονται στην στρατιωτική του δύναμη, τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό.
Στις 25 Ιουνίου 2014, έπειτα από νέες εκλογές (κρατήστε το αυτό), το Γενικό Εθνικό Κονγκρέσο (ισλαμιστές) αντικαθίσταται από το Κοινοβούλιο, όπου κυριαρχούν οι αντι-ισλαμιστές.
Στο τέλος του Αυγούστου 2014, έπειτα από εβδομάδες συγκρούσεων, ένας συνασπισμός πολιτοφυλακών, ο Fajr Libya, καταλαμβάνει την Τρίπολη και αποκαθιστά τις εξουσίες του παλιού κοινοβουλίου, του Γενικού Εθνικού Κονγκρέσου (ισλαμιστές), και εγκαθιστά νέα κυβέρνηση (ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ).
Η κυβέρνηση του Αμπντάλα αλ-Θάνι, που κυβερνούσε μέχρι τότε, και το Κοινοβούλιο το οποίο εξελέγη τον Ιούνιο εξορίζονται στην ανατολική Λιβύη.
Έτσι η χώρα βρίσκεται με δύο κυβερνήσεις και δύο κοινοβούλια:
- Ισλαμιστές στην Τρίπολη (Χωρίς εκλογές)
- Αντι-ισλαμιστές στην Ανατολική Λιβύη (Με εκλογές)
Τον Δεκέμβριο 2015, υπό την αιγίδα του… ΟΗΕ, σχηματίζεται Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (ΧΩΡΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ).
Τι είναι η Συμφωνία του 2015;
Στις 17 Δεκεμβρίου 2015, τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και το Γενικό Εθνικό Κογκρέσο υπέγραψαν πολιτική συμφωνία, γνωστή ως «Πολιτική Συμφωνία της Λιβύης» ή «Συμφωνία Skhirat».
Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, θα είχε σχηματιστεί ένα εννέαμελές Συμβούλιο Προεδρίας και μια δεκαεπτάμερη προσωρινή κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας , με σκοπό την διεξαγωγή νέων εκλογών εντός δύο ετών.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων θα συνέχιζε να υπάρχει ως νομοθετικό σώμα και ένα συμβουλευτικό όργανο, γνωστό ως το Ανώτατο Συμβούλιο της Επικρατείας , θα είχε δημιουργηθεί με μέλη που θα ορίστηκαν από το Νέο Γενικό Εθνικό Συνέδριο.
Τον Μάρτιο 2016, ο επικεφαλής της ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ κυβέρνησης, ο Φάγεζ αλ-Σαράζ, κατορθώνει να εγκατασταθεί στην Τρίπολη. Αλλά στην ανατολική Λιβύη, η εκεί κυβέρνηση, υποστηριζόμενη από τον στρατηγό Χάφταρ, και το ΕΚΛΕΓΜΕΝΟ Κοινοβούλιο στρέφονται εναντίον του.
Οι εκλογές δεν έγιναν ποτέ.
Στις 17 Δεκεμβρίου 2017, ο στρατηγός Khalifa Haftar κήρυξε άκυρη την “λεγόμενη” συμφωνία Skhirat.
Ο ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΣΑΡΑΤΖ
Ο Φαγιέζ Μουσταφά αλ-Σαράτζ είναι λοιπόν ο πρόεδρος του Προεδρικού Συμβουλίου της Λιβύης και ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης. Είναι μέλος του Κοινοβουλίου της Τρίπολης και κατάγεται από πλούσια οικογένεια τουρκικής καταγωγής, εξού και οι άριστες σχέσεις με την Άγκυρα.
Υποσχέθηκε εκ νέου να διεξαγάγει βουλευτικές και προεδρικές εκλογές πριν από το τέλος του 2019. Ούτε αυτό συνέβη.
ΑΡΑ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;
Αφού ο Σάρατζ δεν μπόρεσε να κάνει τις εκλογές που είχε συμφωνήσει, μοναδικός εκλεγμένος θεσμός στην Λιβύη είναι το Κοινοβούλιο, όπου πρόεδρος είναι ο Ακίλα Σάλεχ.
Αυτόν επισκέφτηκε ο κ. Δένδιας και όχι τον Χάφταρ, ο οποίος, αφενός δεν είναι εκλεγμένος, αφετέρου δείχνει να έχει «καεί» μετά τις αλλεπάλληλες ήττες στα δυτικά. Αντίθετα ο Σάλεχ θεωρείται, αυτή την στιγμή, ως την «συμβιβαστική λύση» για την επόμενη μέρα της Λιβύης, ανάμεσα στον μη εκλεγμένο Σάρατζ και τον «καμμένο» Χάφταρ.
Ως εκ τούτου η Αθήνα θέλει να υπογράψει συμφωνία με την Λιβύη, η οποία ΄θα βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και θα βρεθεί απέναντι στο παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο Σάρατζ-Ερντογάν.
Επαναλαμβάνουμε πως ο Έλληνας ΥΠΕΞ, όπως ανέφερε σε δήλωσή του, συζήτησε με τον κ. Σάλεχ – τον Πρόεδρο του μόνου εκλεγμένου θεσμού στη λιβυκή πραγματικότητα, του Λιβυκού Κοινοβουλίου όπως επεσήμανε χαρακτηριστικά- το θέμα του καθορισμού θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, “στο πλαίσιο, βεβαίως, όχι της αυθαιρεσίας που συνιστά το φερόμενο ως μνημόνιο Sarraj-Τουρκίας, αλλά στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, σε συνέχιση των συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης το 2010″.
Ωστόσο, ο Σάρατζ, παρότι μη εκλεγμένος, είναι ο διεθνώς αναγνωρισμένος πρωθυπουργός (να ναι καλά οι τουρκόφιλοι του Ο.Η.Ε.). Ίσως λοιπόν μία συμφωνία Αθήνας-Σάλεχ, η οποία θα κατατεθεί στον Ο.Η.Ε., χαρακτηριστεί εξίσου παράνομη. Λέμε ίσως! Υπάρχει λοιπόν και το ενδεχόμενο, Αθήνα και Σάλεχ να υπογράψουν αντί συμφωνίας για ΑΟΖ, σε πρώτη φάση, επιστολή καταγγελίας του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, επειδή καταπατά το Διεθνές Δίκαιο, και να το αποστείλουν στον Ο.Η.Ε.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα, με την επίσκεψη Δένδια στην Λιβύη, δείχνει πως κινείται διπλωματικά και τονίζει την στροφή της στο πρόσωπο του Σάλεχ, καθώς ο Χαφτάρ έχει χάσει αρκετή από την αίγλη που είχε αποκτήσει αρχικά. Σημειώνεται πως τον Σάλεχ τον βλέπει πολύ θετικά και η Μόσχα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
