Η μελέτη αυτή, η οποία αφορά το νομικό καθεστώς αρκετών χωρών, μεταξύ αυτών και της Γαλλίας, αναφέρεται μεταξύ άλλων στο ότι η φυσική συνεπιμέλεια (joined physical custody) δεν προάγει στην πραγματικότητα το συμφέρον του παιδιού αλλά αποτελεί την εύκολη λύση για τα δικαστήρια που δεν εξετάζουν το τι είναι καλύτερο για το παιδί και απλώς δίνουν ίσο χρόνο με το παιδί και στους δύο γονείς. Υπάρχει η λανθασμένη και συστηματικά και με πολύ χρήμα προωθούμενη άποψη, ότι η φυσική συνεπιμέλεια αποτελεί την πιο επωφελή λύση για το παιδί, αυτό όμως, βάσει πολλών μελετών, είναι εντελώς ανεδαφικό και η επιστημονική έρευνα δεν υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα ( σελ. 5-6 ) της μελέτης που δημοσιοποιήθηκε με μoρφή βιβλίου The Dangers of Presumptive Joint Physical Custody (Οι κίνδυνοι της πιθανής συνεπιμέλειας)

Με λίγα λόγια το βάρος της απόδειξης στα δικαστήρια, ότι η φυσική συνεπιμέλεια δεν είναι η καλύτερη λύση για το παιδί πέφτει επάνω σε αυτόν που το λέει και αν δεν καταφέρει να το αποδείξει τότε εφαρμόζεται η νόρμα που είναι η φυσική συνεπιμέλεια (σχόλιο: και έτσι ξεκινάει ο καθημερινός εφιάλτης των παιδιών). Η θεωρία ότι η φυσική συνεπιμέλεια είναι η επωφελέστερη λύση για το παιδί έχουν καταφέρει να  αποτελεί  νομικό τεκμήριο (legal pressumption) και το βάρος της απόδειξης της αντίθετης άποψης πέφτει επάνω στον γονέα που δεν επιθυμεί να εφαρμοστεί, αν δεν τα καταφέρει να το αποδείξει τότε εφαρμόζεται η φυσική συνεπιμέλεια (σελ. 6).  Αυτό από μόνο του βάζει σε τρομερό κίνδυνο τα παιδιά, όπως λέει η μελέτη, καθώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις αποτυγχάνει ο γονέας που θεωρεί επιζήμια για το παιδί την συνεπιμέλεια, να το αποδείξει με αποτέλεσμα το παιδί να εκτίθεται σε τοξικές καταστάσεις. 

Πιο κάτω αναφέρεται στην ίδια μελέτη  “The presumption that joint physical custody is in the best interests of the child directly contradicts current research.”. Δηλαδή το νομικό τεκμήριο ότι η φυσική συνεπιμέλεια λειτουργεί προς το συμφέρον του παιδιού είναι εντελώς αντίθετη με τις τρέχουσες έρευνες.

Η μελέτη συνεχίζει με την παρουσίαση αποτελεσμάτων ερευνών που λένε ότι σε διαζευγμένα ζευγάρια με συγκρούσεις η συνεπιμέλεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει και να έχει αρνητικές συνέπειες στη σωματική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

Η συγκεκριμένη μελέτη δεν απορρίπτει συνολικά τη συνεπιμέλεια αλλά τονίζει την ανάγκη εξέτασης της κάθε περίπτωσης διεξοδικά, χωρίς την εύκολη λύση του να μοιραστεί το παιδί στα δύο χωρίς αναλυτική εξέταση των δεδομένων.  Στη μελέτη αποτυπώνεται ξεκάθαρα η θέση ότι η φυσική συνεπιμέλεια δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σα νομικό τεκμήριο. 

Είναι τραγικό ακόμα αυτό που αναφέρεται στη μελέτη ότι όταν ένας γονέας προσπαθήσει στο δικαστήριο να αποδείξει ότι η φυσική συνεπιμέλεια θα ήταν επιζήμια για το παιδί του, τότε κινδυνεύει να θεωρηθεί από τον δικαστή, ότι προσπαθεί να αποκόψει το παιδί από τον άλλο γονέα και αυτό μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. (σχόλιο: υπάρχουν γονείς που χάνουν την επιμέλεια του παιδιού τους γιατί δεν δέχτηκαν τη συνεπιμέλεια και έτσι θεωρήθηκαν εν δυνάμει ¨αποξενωτές¨, ότι δηλαδή είναι πολύ πιθανό να προσπαθήσουν να ¨αποξενώσουν το παιδί από τον άλλο γονέα. Έτσι η επιμέλεια του παιδιού πηγαίνει σε εκείνον που θεωρείται ότι δεν θα παρεμποδίσει την επικοινωνία του άλλου γονέα με το παιδί. Και όλα αυτά υποτίθεται για το καλύτερο συμφέρον του παιδιού!).

Ένα ακόμα θέμα που αναλύεται είναι η  φυσική συνεπιμέλεια σε ζευγάρια με ιστορικό ενδοοικογενειακής βίας. Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο καθώς και πάλι το βάρος της απόδειξης ότι ο ένας γονιός ασκούσε βία σωματική ή ψυχολογική  στον άλλο γονέα, πέφτει επάνω στο θύμα. Μια επίπονη και δύσκολη διαδικασία για το θύμα, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η γυναίκα και που συνήθως βρίσκεται και σε δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση.

Ένας νόμος που θα έφερνε τη φυσική συνεπιμέλεια ως νομικό τεκμήριο ή ως θεσμό υποχρεωτικής εφαρμογής, θα διέλυε αυτές τις γυναίκες και τα παιδιά τους εάν δεν κατάφερναν στο δικαστήριο:

1. να αποδείξουν την κακοποίηση και

2. να αποδείξουν ότι η κακοποίηση είναι κάτι που κάνει τον βίαιο γονέα ακατάλληλο για να έχει την φυσική επιμέλεια του παιδιού.

Αυτό καθώς υπάρχει και η αδιανόητη περίπτωση, που συναντάμε ακόμα και στα ελληνικά δικαστήρια, όπου ενώ αποδεικνύεται η κακοποίηση της γυναίκας από τον πρώην σύζυγο αυτό θεωρείται ότι δεν τον κάνει και κακό πατέρα και δεν πρέπει να επηρεάσει τον χρόνο επικοινωνίας του με το παιδί ή σε επόμενο στάδιο το καθεστώς συνεπιμέλειας. 

Κάποιος δηλαδή που φέρεται σαν σατράπης και δέρνει ανηλεώς την γυναίκα του θεωρείται ότι μπορεί να είναι ήρεμος και καλός με τα παιδιά του. Μπορεί δηλαδή ο δικαστής να θεωρήσει εκ προϊμίου ότι ο πατέρας είναι διχασμένη προσωπικότητα και ψυχικά άρρωστος αλλά να του δώσει ίσο χρόνο με τα παιδιά.