Δύο ειδήσεις στάθηκαν αφορμή για την συγγραφή του παρόντος άρθρου. Και οι δύο είναι ενδεικτικές των διαφορών μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων σχετικά με την νοοτροπία της αντιμετώπισης των πραγμάτων αλλά και της λειτουργίας των Ανώτατων Ιδρυμάτων.
Στην Τουρκία, υπάρχει εδώ και 2 δεκαετίες αύξηση στις δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας με συγκεκριμένο όραμα και στόχο να εφαρμοστεί στην πράξη. και Δεν είναι άλλο από την πλήρη επίτευξη τεχνολογικής και βιομηχανικής αυτονομίας της Τουρκίας αναφορικά με το στρατιωτικό υλικό. Το κέρδος από την επιτυχία μίας τέτοιας προσπάθειας είναι η ανεξαρτητοποίηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής μέσω της στρατιωτικής ισχύος που θα της διασφαλίσει μία, ως επί το πλείστον, αυτόνομη αμυντική βιομηχανία.
Η Τουρκία θα τοποθετήσει δικά της συστήματα στα δικά της υποβρύχια Τ-214, έχει κατασκευάσει αρκετά οχήματα, τροχοφόρα και τεθωρακισμένα, αντιαεροπορικά συστήματα μικρού βεληνεκούς, συστήματα πυροβολικού, πλοία κατά το 70% με εγχώρια συστήματα, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και αρκετά σχέδια UAV, τα οποία έχουν ήδη «δει» επιχειρησιακή δράση.
Ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια των Τούρκων είναι και η προσπάθεια να εκτοξεύσουν στο διάστημα δικό τους πύραυλο και δορυφόρους, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Όπως κάθε δύναμη που αναπτύσσεται, έτσι και η Τουρκία αρχίζει να έχει διαστημικά όνειρα. Το δικό της σύστημα θα μπορεί να θέσει σε τροχιά δορυφόρους εως 100 κιλών σε τροχιά 400 χλμ. από την επιφάνεια της Γης.
Η προσπάθεια των Τούρκων να αποκτήσουν αμυντική βιομηχανία με δυνατότητες σε όλο το φάσμα των αναγκών των Ενόπλων τους Δυνάμεων, ξεκινά από το ανθρώπινο δυναμικό. Το δυναμικό αυτό προέρχεται από τις πολυτεχνικές τους σχολές, τις οποίες το ανάλογο Υπουργείο στηρίζει, έτσι ώστε να βγαίνει από αυτές προσωπικό που θα εργαστεί στην αμυντική βιομηχανία. Για παράδειγμα, κάθε χρόνο η Aselsan, κύρια βιομηχανία του αμυντικού τομέα, προσλαμβάνει 280 νέους μηχανικούς που μόλις έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, για ένα έτος. Με την παρέλευση του έτους κρατούν τους καλύτερους στην εταιρεία. Αντίστοιχα λειτουργούν και άλλες εταιρείες του τομέα.
Με αυτό τον τρόπο, πετυχαίνουν να εκπαιδεύουν νέους τεχνικούς και μηχανικούς πάνω στο δύσκολο αντικείμενο της αμυντικής βιομηχανίας και να κρατούν τους ικανότερους από κάθε έτος, αυξάνοντας τις πιθανότητες το προσωπικό αυτό να αποδώσει στην έρευνα για νέες τεχνολογίες. Όλα τα παραπάνω φυσικά έχουν ένα κοινό παράγοντα. Απαιτούν χρηματοδότηση, σταθερή και συστηματοποιημένη, είτε κρατική είτε μέσω των ίδιων των εταιρειών.
Η σύνδεση επομένως των τεχνολογικών ιδρυμάτων και των πολυτεχνείων της γείτονας με τη βιομηχανία, είναι άμεση και αποδίδει καρπούς. Με ένα πλαίσιο οικονομικό, το οποίο διευκολύνει το στήσιμο επιχειρήσεων αλλά και με τα ίδια τα κρατικά προγράμματα συν τις εξαγωγές, το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό για την τουρκική αμυντική βιομηχανία.
ΕΛΛΑΔΑ
Μια άλλη εικόνα, σε αντιδιαστολή με αυτή της Τουρκίας, παραπέμπει στο κατεστραμμένο γραφείο του Πρύτανη του ΟΠΑ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Την ίδια ώρα που οι γείτονες βλέπουν το διάστημα, στην Ελλάδα βλέπουμε καταλήψεις δημοσίων ιδρυμάτων, καμία αξιολόγηση, αποστροφή σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρήσει να συνδέσει την αγορά εργασίας με την τριτοβάθμια εκπαίδευση και απουσία οποιασδήποτε χρηματοδότησης πλην της κρατικής για τα ιδρύματα αυτά μην τυχόν και γίνουν λέει οι φοιτητές «δεξιοί». Με άλλα λόγια, δεν έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε τεχνολογική πρόοδο οργανωμένα και με σχέδιο. Αδυνατούμε να παράξουμε το τεχνικό και επιστημονικό προσωπικό που απαιτείται για να στηθεί η βιομηχανία γιατί δε δίνουμε, όχι μόνο την απαραίτητη ελευθερία στα πανεπιστήμια, αλλά δε δίνουμε και στους απόφοιτους το δικαίωμα να επιχειρήσουν και να προάγουν έρευνα.
Όταν οι απέναντι παράγουν συστήματα, εμείς αγωνιούμε για το αν θα αγοράσουμε από τρίτη χώρα το κατάλληλο πλοίο, άρμα, αεροσκάφος και αν με αυτό θα έχουμε το ποιοτικό πλεονέκτημα. Έτσι φαινόμαστε σαν ένα κράτος ανελεύθερο, που περιορίζει το λαμπρό μυαλό και εμποδίζει τη διάθεση των νέων ανθρώπων του να δημιουργήσουν και να πετύχουν εκεί που άλλοι δε μπορούν. Όταν οι Έλληνες απόφοιτοι εργάζονται στο εξωτερικό διαπρέπουν γιατί η εργασία τους θα έχει αντίκρισμα όχι μόνο σε χρήματα αλλά και σε αποτέλεσμα.
Όταν οι άλλοι λοιπόν κοιτούν ψηλά στο διάστημα και ονειρεύονται επιτεύγματα, στην Ελλάδα το βλέμμα μας περιορίζεται από μία ταμπέλα κρεμασμένη γύρω από το λαιμό ενός πρύτανη, θηλιά ανάλογη με αυτή που βάζουμε στα νέα παιδιά της χώρας όταν τους απαγορεύουμε να σκεφτούν και να προσπαθήσουν το κάτι παραπάνω γιατί δε θα υπάρχει κανένα αντίκρισμα.
