Η Ελλάδα από το 2009, που επέλεξε τον Γιώργο Παπανδρέου, για να συνεχίσει το “θαύμα” του πατέρα του, του Ανδρέα, σύμφωνα με το οποίο καθόσουν, ή προσποιόσουν ότι δουλεύεις και πληρωνόσουν από το δημόσιο, εισήλθε στο νέο, μοντέρνο τρόπο πολέμου, όπου υπάρχουν θύματα, οικονομική καταστροφή, αλλά οι κρατικές υποδομές που προωθούν την πλήρη και απόλυτη υποδούλωση του λαού παραμένουν αβομβάρδιστες και άθικτες, ώστε να εξελιχθούν και να επιτελέσουν τον σκοπό τους.
Σήμερα ο πόλεμος αυτός κορυφώνεται, έχοντας διαρκώς θύματα, οικονομική καταστροφή και τις δομές άθικτες ώστε να ολοκληρώσουν τον απόλυτο έλεγχο και καταναγκασμό των Ελλήνων. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται ολόκληρος ο πλανήτης, αφού το σχέδιο ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΒΟΥΝΟ, είναι παγκόσμιο και εκτελείται σε παγκόσμια κλίμακα.
Ακολουθεί το κεφάλαιο 7 του βιβλίου μου ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΒΟΥΝΟ
Αυτό το θαυμάσιο βιβλίο (“REPORT FROM IRON MOUNTAIN ON THE POSSIBILITY AND DESIRABILITY OF PEACE”) εμφανίστηκε δεκαοχτώ χρόνια μετά το βιβλίο του Orwell «1984». Δεν είναι μυθιστόρημα αλλά μάλλον μια αναφορά γραμμένη από μια δεκαπενταμελή ομάδα μελέτης, με εντολή κάποιου κυβερνητικού αξιωματούχου ο οποίος σύμφωνα με τον συγγραφέα επιθυμεί να παραμείνει άγνωστος. Η αναφορά ολοκληρώθηκε μετά από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς. Τα μέλη της ομάδας γνώριζαν ότι είχαν επιλεγεί με πολύ μεγάλη προσοχή, γιατί διέθεταν όλοι τους πολύ μεγάλη μόρφωση και εμπειρία στις φυσικές και στις κοινωνικές επιστήμες, και διέθεταν όλοι τους πολύ μεγάλη προϋπηρεσία σε κυβερνητικές και ακαδημαϊκές θέσεις.
Το βιβλίο εκδόθηκε, επειδή ένα μέλος της ομάδος, το οποίο παρουσιάστηκε ως John Doe, θεώρησε ότι μετά την ολοκλήρωση της εργασίας, το κοινό έπρεπε να γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της αναφοράς, αν και τα μέλη της ομάδος είχαν από πριν δεσμευτεί να την κρατήσουν μυστική. Γι’ αυτό το λόγο πλησίασε τον Lewin και ζήτησε τη βοήθεια του για την έκδοση της αναφοράς. Ο Lewin συμφώνησε να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση και έγραψε αυτά που έμαθε από τον John Doe. Επιπλέον αποκάλυψε την προσωπική του αντίδραση στα συμπεράσματα της αναφοράς, τα οποία δεν γνωστοποιεί, αλλά τα οποία φαίνεται να εξηγούν μια σειρά από πρόσφατα γεγονότα της αμερικανικής πολιτικής, τα οποία διαφορετικά φαίνονται ακατανόητα για το κοινό αίσθημα.
Όπως και για το προηγούμενο βιβλίο, το “1984”, δεν θα αναζητήσουμε τα πιθανά κίνητρα των ανθρώπων που εμπλέκονται στις επιτροπές και στην όλη διαδικασία δημοσιοποίηση της αναφοράς, εκτός από την υπόθεση μου ότι και τα δύο μπορεί να έχουν δημιουργηθεί για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες καθοδήγησης των μεσαίων στελεχών στο σύστημα της ελίτ. Αυτό φυσικά θα απαιτούσε μια ειδική ικανότητα ανάγνωσης μεταξύ των γραμμών, λες και σε κάθε παρουσίαση θα προκαλούσε την αντίδραση του κοινού. Ας προχωρήσουμε όμως ξεκινώντας με μια μικρή αναφορά στο ιστορικό και στη φύση της ομάδας εργασίας και τις λειτουργίες της.
Το όνομα Iron Mountain υιοθετήθηκε από το όνομα της τοποθεσίας, κοντά στο Hudson της Νέας Υόρκης, στην οποία έγιναν η πρώτη και τελευταία συνάντηση της Ομάδας Εργασίας. Η τοποθεσία επιλέχθηκε για να εντυπωσιάσει και να πείσει τα μέλη της ομάδας εργασίας για την σπουδαιότητα της προσπάθειάς τους. Ήταν μια καλά εξοπλισμένη υπόγεια εγκατάσταση, φτιαγμένη έτσι ώστε να αντέχει σε μια πυρηνική έκρηξη, και είχε χρησιμοποιηθεί από εκατοντάδες αμερικανικών οργανισμών για την ασφάλεια των εγγράφων τους. Είχε φιλοξενήσει επίσης την έδρα διοικητικών υποκαταστημάτων εταιρειών, όπως η Standard Oil New Jersey, η Shell, και η Manufacturers Hanover Trust.
Οι υπόλοιπες συναντήσεις εκτός της πρώτης και της τελευταίας, γίνονταν περίπου σε μηνιαία βάση, σε πανεπιστήμια, ξενοδοχεία, καλοκαιρινά θέρετρα, ιδιωτικές εκτάσεις ή εγκαταστάσεις εργασίας σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά ποτέ δύο φορές στο ίδιο μέρος. Ένα μέλος το οποίο ήταν γνωστό ως κυβερνητικός σύνδεσμος κάλυπτε όλα τα έξοδα μετακίνησης και διαβίωσης των υπολοίπων μελών, και φρόντιζε να κρατά τις συναντήσεις τους κρυφές, αποκρύπτοντας όλα τα έξοδα ακόμη και από την εφορία.
Η πρώτη συνάντηση έγινε τον Αύγουστο του 1963, όπως υποστηρίζει ο Doe, αν και η ιδέα για την ομάδα εργασίας είχε δημιουργηθεί από το 1961, από συνεργάτες του John Kennedy, κυρίως από τους McNamara, Bundy και Rusk. Ο Doe αποκάλυψε επίσης ότι τρία από τα δεκαπέντε μέλη της ομάδας εργασίας είχαν συμμετάσχει και στο σχεδιασμό, αλλά τα ονόματα κανενός από τα μέλη δεν έγιναν γνωστά στον Lewin. Η τελευταία συνάντηση πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 1966, και η αναφορά ολοκληρώθηκε και υποβλήθηκε λίγο αργότερα. Ο Doe πλησίασε τον Lewin κατά τη διάρκεια του επόμενου χειμώνα για να κανονίσει τα της εμπορικής έκδοσης. (Υπενθυμίζουμε ότι ο John Kennedy δολοφονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1963.)
Ο Κennedy, δεχότανε επηρεασμούς από την Μαύρη Αδελφότητα και είχε τάσεις ανεξαρτητοποίησης αλά Πούτιν και γι΄ αυτό τον σκότωσαν. Ωστόσο, στο μη ελέγξιμο περιβάλλον του, μπήκανε οι McNamara, Bundy και Rusk, που ήταν πράκτορες της Αδελφότητας της Αλήθειας της Λίλιθ. Θυμίζω, ότι η Αδελφότητα της Αλήθειας, είναι Αδελφότητα των Μπαχομέχ και δεν ασχολείται με την διακυβέρνηση του πλανήτη, θεωρώντας, ότι οι προσπάθειες της Λευκής και της Μαύρης Αδελφότητας είναι μάταιες. Επιδιώκει μάλιστα, σε αντίθεση με τις δύο άλλες Αδελφότητες, την αύξηση, αντί για την μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού. Όταν λοιπόν διαπίστωσε στο περιβάλλον του Κennedy επηρεασμούς των Μπαχομέχ (Βρικολάκων) της Μαύρης Αδελφότητας, φύτεψε τους τρεις αυτούς πράκτορες, με σκοπό την εκπόνηση και γιατί όχι την εφαρμογή, ενός σχεδίου για το τέλος των πολέμων και την αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού. Παρά την δολοφονία του Κennedy, το σχέδιο ολοκληρώθηκε και σήμερα εφαρμόζεται αφού όπως λέει και η παροιμία, από τα σιγανά ποταμάκια πρέπει να φοβάσαι και η Αδελφότητας της Αλήθειας, δουλεύοντας υπόγεια και αθόρυβα, πέτυχε να εφαρμοστεί το σχέδιο «Σιδερένιο βουνό» με σκοπό την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, ώστε να κάνει μια μέρα την «Μεγάλη Συγκομιδή». Την μαζική απορρόφηση δηλαδή, της ζωικής ενέργειας όλων των ανθρώπων από τους Μπαχομέχ και την απόκτηση από μέρους τους της ικανότητας να αφήνουν τα σώματά τους και να κινούνται όπως οι δαίμονες σαν πνεύματα. (βλέπε τόμο 6).
Ας επιστρέψουμε όμως στην πιο βατή πλευρά της συνωμοσίας του «Σιδερένιου Βουνού»
Ο Lewin στην εισαγωγή του βιβλίου του σημειώνει, ότι η αναφορά περιλαμβάνει υποθέσεις και συστάσεις οι οποίες είναι προσβλητικές και δυσάρεστες στο κοινό αίσθημα, όπως η αναφορά ότι η φτώχεια είναι και απαραίτητη και επιθυμητή, ότι η επιστροφή της δουλείας θα μπορούσε να είναι επιθυμητή, και ότι ο υπολογισμός ένας ποσοστού θανάτων σε μια εχθροπραξία ήταν μια κανονική λειτουργία της κυβέρνησης. Με αυτές τις επισημάνσεις κατά νου, κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ποιο σκοπό εξυπηρετεί αυτή η αναφορά, αφού η δουλεία είναι χαρακτηριστικό της διοίκησης των Μπαχομέχ (των αιμοβόρων βρικολάκων). Ο Doe είπε στον Lewin, ότι ο σκοπός ο οποίος του γνωστοποιήθηκε από τον ανώνυμο που τον στρατολόγησε, ήταν «να προσδιορίσουν τη φύση των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζαν οι Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής εάν και όταν γινόταν ποτέ η μόνιμη ειρήνη στον κόσμο, και να σχεδιάσουν ένα πρόγραμμα πως θα αντιμετώπιζαν αυτή την κατάσταση». Το διαβιβαστικό της αναφοράς ανέφερε τους παρακάτω σκοπούς: «1) Να συζητηθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την πιθανότητα μιας γενικής συνθήκης ειρήνης, και 2) να προταθούν διαδικασίες αντιμετώπισης αυτής της πιθανότητας.» Όπως επίσης αναφέρεται στην εισαγωγή της αναφοράς δύο ερωτήσεις έπρεπε να απαντηθούν: «1)Τι μπορούμε να περιμένουμε από την έλευση της ειρήνης; 2)Πώς θα έπρεπε να προετοιμαστούμε γι’ αυτό;» Λ65
Λ65. Όταν λέει «έλευση της ειρήνης», εννοεί βέβαια παγκόσμια χούντα. Εννοείται ότι η έλευση της ειρήνης θα είχε σκοπό την αποφυγή μαζικών θανάτων και την αύξηση των στοκ ανθρώπων και βέβαια της στοκ ζωικής ενέργειας που περιέχουν τα κοπάδια των ανθρώπων.
Σύντομα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι κάτι δεν είναι σωστό στη λογική του πρώτου σκοπού. Ένα κοινωνικό πρόβλημα δεν μπορεί να προσδιοριστεί από την παρουσία ή την απουσία της ειρήνης αλλά από άλλα κοινωνικά χαρακτηριστικά, κυρίως από την παρουσία ή την απουσία της ατομικής ελευθερίας. Το ερώτημα στην ομάδα εργασίας θα έπρεπε να θεωρεί ως αξίωμα με αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά, μιας και τα κοινωνικά προβλήματα θα ήταν τελείως διαφορετικά σε σχέση με το αν οι πολίτες ήταν ή όχι ελεύθεροι.
Ως Αμερικανοί θα θεωρούσαν, ότι η ομάδα εργασίας γνώριζε, θα σεβόταν και θα προσπαθούσε να διαφυλάξει την υποτιθέμενη φιλοσοφία των ΗΠΑ ( την ύπαρξη των ατομικών δικαιωμάτων για ζωή, ελευθερία και ευτυχία) καθώς και τους μηχανισμούς που είχαν αναπτύξει οι πρόγονοί τους (το αμερικανικό σύνταγμα) και θα προσπαθούσαν να διαφυλάξουν αυτά τα δικαιώματα τα οποία είχαν κατακτήσει από τους μονάρχες του παλιού κόσμου (τους οριζόμενους από την Μαύρη Αδελφότητα) σε όλη την προηγούμενη παγκόσμια ιστορία. Σύντομα όμως έγινε ξεκάθαρο ότι μια τέτοια υπόθεση δεν ήταν πραγματική, και ότι η υπόθεση εργασίας για την ομάδα εργασίας ήταν ότι οι συνθήκες της ατομικής ελευθερίας έπρεπε να είναι όπως ιστορικά υπήρχαν στον παλιό κόσμο, ειδικότερα η δουλοπρέπεια των πολιτών στην αριστοκρατική ελίτ. Λ66
Λ66. Ξεκαθαρίζεται ότι ο παλιός κόσμος, η παλαιά τάξη των πραγμάτων, σε τελική ανάλυση, δεν θα διέφερε όσον αφορά τη θέση των ανθρώπων απέναντι στην εξουσία κατά την νέα τάξη της Λευκής Αδελφότητας, αφού οι ψευτοδημοκρατίες θα γίνουν μία παγκόσμια δικτατορία.
Τίθεται λοιπόν το παρακάτω ερώτημα: Γιατί μπορώ εγώ και εσείς να δούμε το τι έρχεται και οι προοδευτικάριοι αριστεριστές δεν μπορούν; Είμαστε εμείς πιο έξυπνοι; Δεν το νομίζω. Τότε; Απλά φίλοι μου, η αλήθεια, για το ότι όλα τους τα πιστεύω ήταν μία απάτη, ένα ψέμα, πονάει και πονάει τόσο πολύ που τους στερεί τη δυνατότητα να δουν καθαρά.
Η κύρια ερώτηση που απασχολούσε την ομάδα εργασίας παρουσιάζεται στην αρχή της εισαγωγής της έκθεσης. Αν υποθέσουμε την ύπαρξη ενός κόσμου χωρίς πόλεμο, πολεμικές προετοιμασίες και εξοπλισμούς, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες κοινωνικές λειτουργίες οι οποίες σχετίζονται με την πολεμική προετοιμασία και για τις οποίες θα πρέπει να βρεθούν υποκατάστατο δραστηριότητες σε έναν κόσμο ειρηνικό; Αν είναι έτσι, τότε ποιες λειτουργίες εκπλήρωνε ο πόλεμος; Αν δεν μπορούσαν να βρεθούν υποκατάστατες λειτουργίες τότε η ειρήνη ήταν επιθυμητή σε συνθήκες κοινωνικής σταθερότητας;
Το μέλος της ομάδας εργασίας ο οποίος ήταν ο κυβερνητικός σύνδεσμος είχε χαρακτηριστεί με το κωδικό όνομα Able από τον Doe, ο οποίος αποκάλυψε στον Lewin ότι ο Able αμφισβήτησε τον κλασικό ορισμό του πολέμου και υπέθεσε ότι ο πόλεμος εξυπηρέτησε και άλλους στόχους πίσω από την επέκταση της διπλωματίας, ή των φυσικών πράξεων για την υποστήριξη της εξωτερικής πολιτικής. Όλα τα υπόλοιπα μέλη προσέγγισαν την άποψη του. Ήταν επίσης αυτός ο οποίος μαζί με ένα άλλο μέλος συνέταξε την αναφορά, και τη διακίνησε για τον τελικό έλεγχο και παρήγαγε την τελική της έκδοση. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτοί οι οποίοι έπεισαν την ομάδα εργασίας είχαν πολύ καλά στο μυαλό τους από την αρχή, το αποτέλεσμα που έπρεπε να παραχθεί.
Φυσικά όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί επιθυμούμε την ειρήνη. Τα αρνητικά αποτελέσματα του πολέμου επηρεάζουν κυρίως τους απλούς ανθρώπους, απ’ τους οποίους προέρχονται οι περισσότερες ανθρώπινες απώλειες προς όφελος συνήθως των βασιλιάδων της Μαύρης Αδελφότητας ή των άλλων οικονομικών ελίτ της Λευκής. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες ενός πολέμου επηρεάζουν επίσης κατά κύριο λόγο τους απλούς ανθρώπους, η δυνατότητα των οποίων για μια καλύτερη ζωή μειώνεται. Γνωρίζοντας όλα αυτά ποιά είναι η κοινωνική σταθερότητα στην οποία αναφέρεται η έκθεση χάριν της οποίας μπορεί να αμφισβητηθεί η αξία της ειρήνης;
Χρειάστηκε πολύς χρόνος, μέχρι η ομάδα εργασίας να διευκρινίσει τι εννοεί με τον όρο κοινωνική σταθερότητα. Αυτά είναι τα βήματα τα οποία εντοπίσαμε σε αυτή την έκθεση. Πρώτον, στην προσπάθεια περιγραφής του σκοπού της μελέτης. Η έκθεση υποστηρίζει, ότι ένα από τα κριτήρια ήταν να αποφύγει οποιεσδήποτε προδικασμένες υποθέσεις, όπως το δικαίωμα στη ζωή στην ελευθερία. Αλλά στη συνέχεια πιστοποιεί ένα ακόμη κριτήριο, μιας και κάθε σοβαρή έρευνα πρέπει να διακατέχεται από κάποια κανονιστικά πρότυπα. Η σταθερότητα της κοινωνίας είναι μια θεμελιώδης αξία η οποία δεν μπορεί να αποφευχθεί για να μην φύγουν οι δούλοι, οι καταναλώσιμοι άνθρωποι (Γκοϊμ).
Η έκθεση στη συνέχεια αναφέρεται απευθείας στις οικονομικές επιπτώσεις του αφοπλισμού, υποστηρίζοντας ότι οι επιπτώσεις αυτές θα είναι οι ίδιες είτε ο αφοπλισμός προηγηθεί είτε ακολουθήσει την επιβολή της ειρήνης. Η μελέτη γι’ αυτό προσπερνά το θέμα για το πώς τα έθνη μπορούν να εργαστούν να δημιουργήσουν την επιθυμητή ειρήνη από μόνα τους, για παράδειγμα καθορίζοντας από κοινού τους όρους, συμπεριλαμβανομένων της αυτάρκειας και της ασφάλειας, οι οποίοι θα πρέπει να ικανοποιηθούν προκειμένου τα έθνη να φτάσουν στον αφοπλισμό, και στη συνέχεια να εργαστούν από κοινού για την κατανόηση αυτών των συνθηκών. Μέσα σε ένα επιβαλλόμενο καθεστώς της ειρήνης, θα μπορούσαν τα διάφορα ινστιτούτα (δεξαμενές σκέψης της Λευκής Αδελφότητας) να εξετάσουν τα εναπομείναντα προβλήματα και να προτείνουν προγράμματα για την αντιμετώπισή τους. Μέσα στα πλαίσια αυτού του αφοπλισμού εντάσσονται και τα επανειλημμένα ταξίδια του Κίσινγκερ στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν και να τον πείσει για την πλήρη κατάργηση των πυρηνικών.
Η έκθεση περιγράφει φευγαλέα και στη συνέχεια ξεχνά προηγούμενες μελέτες που σκοπό είχαν να προσδιορίσουν τις διαδικασίες ενός παγκόσμιου αφοπλισμού. Αυτή η σύντομη αναφορά ξεχνά ότι πριν ξεκινήσει μια τέτοια προγραμματισμένη διαδικασία αφοπλισμού, θα πρέπει να έχουν γίνει συμφωνίες με ειλικρινή πρόθεση μεταξύ των λαών. Η έκθεση γενικά προωθεί την άποψη ότι οι προσπάθειες αφοπλισμού έχουν αποτύχει, επειδή τα έθνη δεν θέλουν να βασιλεύει η ειρήνη, αλλά αντιθέτως επιθυμούν τη χρήση του πολέμου ως όργανο επιβολής των σκοπών τους, επειδή ο πόλεμος εξυπηρετεί συγκεκριμένους βασικούς σκοπούς που η ειρήνη δεν μπορεί. Στην ουσία η έκθεση αναφέρει ότι «ο πόλεμος δεν είναι κατώτερος από το κοινωνικό σύστημα το οποίο πιστεύεται ότι εξυπηρετεί.» Ο πόλεμος από μόνος του είναι βασικό κοινωνικό σύστημα, με το οποίο άλλα δευτερεύοντα κοινωνικά συστήματα ή οργανισμοί συγκρούονται ή συνεργάζονται. Είναι το σύστημα το οποίο έχει κυβερνήσει τις περισσότερες ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι σήμερα.
Εμείς οι άνθρωποι γνωρίζουμε, ότι δεν θέλουμε τον πόλεμο και είμαστε πρόθυμοι να υποστηρίξουμε τις προσπάθειες που θα φέρουν και θα διατηρήσουν την ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Με αυτό το σκοπό υποτίθεται υποστηρίξαμε την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και πάλι συρθήκαμε στο να κάνουμε κάτι που είναι αντίθετο στις πραγματικές μας προθέσεις, μιας και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι από τη στιγμή της ίδρυσής του, όχι ένας οργανισμός που επιδιώκει την ειρήνη και την ελευθερία, αλλά ένας οργανισμός ο οποίος χρεώνεται με την επιβολή πολιτικού και στρατιωτικού ελέγχου πάνω στον κόσμο προς όφελος των σημερινών ελίτ της Λευκής Αδελφότητας.
Στη συνέχεια η έκθεση προσπαθεί να καθορίσει ποιές είναι οι πραγματικές λειτουργίες που εξυπηρετούνται από έναν πόλεμο. Στην αρχή ασχολείται με τις οικονομικές λειτουργίες του πολέμου. Μας λέει μάλιστα ότι : «Ο πόλεμος μπορεί να αποτελεί μια σπατάλη, αλλά αυτή η σπατάλη έχει μια κοινωνική χρησιμότητα και μπορεί να οδηγήσει σε έναν έλεγχο των δυνάμεων της αγοράς, και να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της αγοράς, και των παγκόσμιων βιομηχανικών οικονομιών, οι οποίες έχουν την ικανότητα να παράγουν περισσότερα από όσα απαιτούνται και την οικονομική τους επιβίωση. Μπορεί επίσης να βοηθήσει στην ισορροπία της οικονομίας, πιο αποτελεσματικά από τα διάφορα κοινωνικά προγράμματα, τα οποία δεν είναι πλέον αποτελεσματικά. Στην πραγματικότητα συγκρινόμενος με τον πόλεμο «κανένας συνδυασμός τεχνικών για τον έλεγχο της απασχόλησης της παραγωγής και της κατανάλωσης δεν έχει αποδεχτεί τόσο αποτελεσματικός …». Αυτό το είπε και ο Ηράκλειτος, αλλά και ο Πάττον.
Μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι ο κύριος σκοπός, ίσως το κύριο αξίωμα, είναι ο έλεγχος και κυρίως ο αυθαίρετος κεντρικός έλεγχος. Η ερώτηση ωστόσο που τίθενται είναι γιατί πρέπει να σταθεροποιήσουμε την πρόοδο της βιομηχανικής οικονομίας; Δεν είναι προτιμότερο να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο με σκοπό να επιτύχουμε την συνεχόμενη αύξηση του επιπέδου ζωής όλων των λαών του κόσμου; Και δεν είναι ο πόλεμος μια γελοία τιμή που πρέπει να πληρώσουμε έτσι ώστε να έχουμε ένα μηχανισμό εξισορρόπησης των διαφόρων ανισορροπιών της οικονομίας; Δεν υπάρχουν καλύτεροι και πιο οικονομικοί μηχανισμοί διαθέσιμοι, ώστε να πετύχουμε αυτό που θέλουμε; Οι απαντήσεις είναι προφανείς.
Η έκθεση διαπραγματεύεται τώρα ένα θεμελιώδες ζήτημα: τις κρυμμένες πολιτικές λειτουργίες του πολέμου. Φτάνουμε ξανά σε μια αδιευκρίνιστη φάση, από την οποία και ξεκινήσαμε: Κοινωνική σταθερότητα. Ο πόλεμος, όπως λέγεται, είναι πιο απαραίτητος για τη διατήρηση της κοινωνικής σταθερότητας απ’ ότι για την παροχή οικονομικής σταθερότητας. Είναι απολύτως ικανός να το επιτύχει αυτό, διότι οι πολεμικές δυνάμεις, αλλά και οι βασικές διαδικασίες λειτουργίας ενός κράτους κατά την διάρκεια ενός πολέμου, αποτελούν στην εποχή που ζούμε, τις βασικές αρχές και μεθόδους της επιβολής του απέναντι στους πολίτες του. Τη στιγμή που ένα κράτος βρίσκεται σε πόλεμο, υπάρχουν, υποτίθεται, τόσο επιτακτικές ανάγκες, που κανείς δεν νομιμοποιείται, να κοιτάει το ατομικό, ή συντεχνιακό συμφέρον, παρά μόνο από αυτό που ορίζεται σαν συμφέρον συλλογικό ή αν θέλετε εθνικό. Στις σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες ο πόλεμος αποτέλεσε «την τελευταία μεγάλη προστασία απέναντι στον περιορισμό των αναγκών των κοινωνικών τάξεων.» Οι παραγωγικές οικονομίες είναι πολύ πιο δύσκολο να διατηρήσουν τους μηχανισμούς αναδιανομής, διασφαλίζοντας έτσι την ύπαρξη όλων. Αλλά ευτυχώς η αυθαίρετη φύση των πολεμικών δαπανών και οι σχετιζόμενες στρατιωτικές δραστηριότητες «τις καθιστά ιδανικές για να τακτοποιήσουν τον έλεγχο ανάμεσα στις βασικές σχέσεις των τάξεων.» Μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο, ο πόλεμος σαν διαδικασία πρέπει να συνεχίσει «να διατηρεί όποια ποιότητα και βαθμό ανέχειας μια κοινωνία απαιτεί ως ένα κίνητρο για να διατηρηθεί η σταθερότητα στον εσωτερικό οργανισμό ελέγχου.»
Η κύρια πολιτική λειτουργία των εχθροπραξιών, σύμφωνα με την Ομάδα Εργασίας, είναι η διατήρηση σε μια κοινωνία, της ανέχειας αλλά και του τρόμου, για την εξασφάλιση του ελέγχου από την «ελίτ». Η συμφωνία της αναφοράς με το βιβλίο του Orwell, 1984, είναι τώρα ξεκάθαρη. Με τον όρο κοινωνική σταθερότητα εννοούν τη διατήρηση της κατώτερης τάξης στην ανέχεια και την έντρομη υπάκουη διαβίωση και τη διατήρηση της ανώτερης τάξης που ελέγχεται από την «ελίτ», στην εξουσία για πάντα.
Το τελευταίο βασικό βήμα για να ολοκληρώσουμε την έκθεση της ομάδας εργασίας είναι να καταλάβουμε γιατί ο πόλεμος είναι εύκολα αποδεκτός από την κοινή γνώμη, τα μέλη της οποίας είναι οι κύριοι χαμένοι σε κάθε πόλεμο. Ο λόγος, υποστηρίζει η έκθεση, είναι ότι οι μεμονωμένοι πολίτες με ευκολία θα υπερασπιστούν την κοινωνία τους όταν αυτή απειλείται από τον εξωτερικό εχθρό. Ο εχθρός, φυσικά, πρέπει να είναι τρομερός και η απειλή πραγματική, ή τουλάχιστον να είναι πειστική ότι είναι πραγματική. Μια τέτοια πραγματική απειλή δικαιολογεί την απώλεια ζωής για το άτομο, ακόμη και αν είναι η δική του ζωή.
Για να πείσει για παράδειγμα η Λευκή Αδελφότητα τον αμερικανικό λαό να θυσιάσει τα παιδιά του, αλλά και να πληρώσει εξτρά φόρους για οπλικά συστήματα στους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, γκρέμισε με χολυγουντιανό σώου τους δίδυμους πύργους και κατατρομοκράτησε τους Αμερικανούς πολίτες με άλλες υποτιθέμενες τρομοκρατικές απειλές.
Για να πείσουν μάλιστα τους πολίτες ότι κινδυνεύουν, έβαλαν τα ΜΜΕ σε Αμερική και Ευρώπη, να «προειδοποιούν» τους πάντες για δήθεν επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα, έχοντας τα ίδια αποτελέσματα με ένα στημένο χτύπημα, με πολύ χαμηλότερο κόστος.
Είναι πολύ δύσκολο, υποστηρίζει η έκθεση, να βρεθεί ένα υποκατάστατο του πολέμου το οποίο να εξασφαλίζει την επιθυμητή σπατάλη πόρων και την ίδια στιγμή να είναι τόσο εύκολα αποδεκτό από τον πληθυσμό. Η έκθεση δεν κάνει καμία αναφορά για την ευκολία ή τη δυσκολία διεξαγωγής πολέμου κατ’ εντολή, διότι και τα μέσα είναι τόσο προφανή, που δεν χρειάζονται συζήτηση.Λ67
Λ67. Όταν η Λευκή Αδελφότητα βρισκότανε ακόμη σε πόλεμο με την Μαύρη, ώστε να ρίξει όλες τις μοναρχίες σε Ευρώπη και Ασία, χρησιμοποίησε τα κράτη έθνη που είχε δημιουργήσει η Μαύρη Αδελφότητα για να χτυπήσει με πόλεμο την εξουσία των υποχείριων μοναρχών που η Μαύρη Αδελφότητα χρησιμοποιούσε ανέκαθεν. Τώρα που η ανάγκη αυτή πλέον έχει εκλείψει, και τα κράτη έθνη πρέπει να ελεγχθούν με βάση τα τεχνητά άγχη της καθημερινότητας, χρησιμοποιείται το «μπόλιασμα» των εθνικών πληθυσμών με λαθρομετανάστες, ώστε ο κόσμος όλος να έχει ένα μόνο γκρι πολυπολιτισμικό πληθυσμό. Η ομογενοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού, θα γίνει και ήδη αυτό διενεργείται, με την ενιαία παγκόσμια παιδεία, την κατάργηση της διαφορετικότητας και του δικαιώματος σ΄ αυτήν, παρά το ότι υποτίθεται ότι οι διεθνιστές την υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων και την δια της βίας κατάργηση της θρησκευτικής έκφρασης και της ανεξιθρησκίας, την οποία επίσης υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τα διεθνή λαμόγια της «ελίτ» των δύο ενωμένων, έστω και με λυκοφιλία, Αδελφοτήτων.
Όσον αφορά την σπατάλη πόρων σε εξοπλισμούς, χωρίς την ύπαρξη πολέμου, αυτήν την πέτυχαν με την αντιπαλότητα μεταξύ των γειτονικών κρατών, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, ή το Πακιστάν και η Ινδία κτλ.
Το τελικό αποτέλεσμα ενός πολέμου, είναι η απώλεια της ζωής των ανθρώπων, την οποία, σε τελική ανάλυση, επιφέρει. Αυτό το αποτέλεσμα, μας λένε, ότι μπορεί να αντικατασταθεί από τον κατ’ ευφημισμόν οικολογικό έλεγχο ο οποίος θα βοηθήσει να διατηρηθεί ο πληθυσμός του κόσμου στα επίπεδα, τα οποία θα μπορούν επαρκώς να εξυπηρετηθούν από τις δυνατότητες αγροτικής παραγωγής. Η έκθεση αναγνωρίζει ότι αυτή η Μαλθουσιανή ( από τον Malthus που την επινόησε) μέθοδος ελέγχου του πληθυσμού μπορεί να φαίνεται πεπαλαιωμένη μπροστά στην αυξανόμενη αποδοτικότητα με την οποία οι τροφές και τα άλλα αγαθά παράγονται, αλλά με τις κατάλληλες πολιτικές κινήσεις μπορεί να αποδώσει.
Για παράδειγμα, στις ανεπτυγμένες κοινωνίες θα μπορούσε να προωθεί α) η ακρίβεια και β) η έξοδος των γυναικών από το σπίτι, με σκοπό την «επαγγελματική σταδιοδρομία», με σκοπό την κατακόρυφη μείωση των γεννήσεων. Στις χώρες του τρίτου κόσμου θα μπορούσε με τρόπο εκβιαστικό, να ανταλλαγεί η στείρωση των γυναικών με αντάλλαγμα τα τρόφιμα για την επιβίωση των οικογενειών τους. Οι προτάσεις αυτές, για την μείωση του πληθυσμού χωρίς πόλεμο, αργότερα περιελήφθησαν και οργανωμένα προωθήθηκαν με το σχέδιο Κίσινγκερ και πέτυχαν στις λεγόμενες ανεπτυγμένες κοινωνίες, κυρίως με την έξοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας που είχε σαν αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των εκτρώσεων. Απέτυχε όμως πλήρως στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου ο πληθυσμός αυξήθηκε. Το πρόβλημα προσπάθησαν να το λύσουν και μέσω της λαθρομετανάστευσης, καθώς θεώρησε ο Κίσινγκερ, ότι στέλνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμου από τις χώρες του τρίτου κόσμου, θα τα μετέτρεπε και αυτά σε «καταναλωτικά γουρούνια», με αποτέλεσμα την μείωση των γεννήσεων που θα μπορούσαν να δώσουν. Η πλήρης αποτυχία της πολιτικής αυτής στο σύνολό της, δείχνει ότι το σχέδιο της Αδελφότητας της Αλήθειας, να πείσει με τους πράκτορές της την Λευκή Αδελφότητα, να αντικαταστήσει τον πόλεμο με την ειρήνη, πέτυχε τον σκοπό της, που ήταν η αύξηση του πληθυσμού.
Η βασική δυσκολία χρήσης πολέμου για τον έλεγχο του όγκου του πληθυσμού, σύμφωνα με την έκθεση, είναι ότι στον πόλεμο οι απώλειες προέρχονται από τον νεότερο πληθυσμό αντί για τον γηραιότερο και τον πιο αδύναμο, αδυνατώντας να λειτουργήσει έτσι ως μια διαδικασία ευθανασίας. Οι καινούργιες πολεμικές τακτικές προσφέρουν το τέλος σ’ αυτό το επίπεδο μιας και οι πυρηνικές εχθροπραξίες μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα εκατομμυρίων θανάτων σε πολύ μικρό χρόνο χωρίς να ενδιαφέρεται για τον εάν θα περιλαμβάνονται μεταξύ αυτών οι νέοι ή οι γηραιότεροι.
Η έκθεση στη συνέχεια σημειώνει, ότι η ιατρική επιστήμη έχει επίσης εξαλείψει τα προβλήματα αντιμετωπίζοντας τις διάφορες ασθένειες οι οποίες βοηθούσαν στον έλεγχο του πληθυσμού, αλλά ακόμη χειρότερα έχουν βοηθήσει στην αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής όλων αυτών οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα είχαν εξαφανιστεί λόγω των γενετικών τους ευαισθησιών. Το πέρασμα λοιπόν στην εποχή της ειρήνης θα πρέπει να υπολογίσει αυτά τα θέματα σοβαρά.Λ68
Λ68. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμίσω ότι οι δύο Αδελφότητες, και η Λευκή και η Μαύρη, επιθυμούν την μείωση του πληθυσμού, για να είναι εύκολα ελέγξιμος. Ωστόσο, μην ξεχνούμε (τόμοι 4-5-6), ότι υπάρχει και Τρίτη Αδελφότητα των Νεφελίμ, υπό την ηγεσία της Λίλιθ, του μόνου θηλυκού ανθρώπου, που επιθυμεί την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού και μέχρι στιγμής το έχει πετύχει, όπως είπαμε κα πριν.
Η έκθεση στη συνέχεια προσπαθεί να προσδιορίσει υποκατάστατα για τις βασικές μη στρατιωτικές λειτουργίες του πολέμου, τα οποία σύμφωνα με τους ισχυρισμούς βρίσκονται στο πεδίο των οικονομικών, πολιτικών, κοινωνιολογικών και οικολογικών θεμάτων. Στον οικονομικό τομέα υπάρχουν δύο σημαντικά κριτήρια για τα υποκατάστατα: Θα πρέπει να είναι σπάταλα (θα πρέπει να καταναλώνουν τουλάχιστον δέκα τοις εκατό του εθνικού προϊόντος) και θα πρέπει να είναι εκτός του καταναλωτικού συστήματος προσφοράς και ζήτησης. Τα πρώτα συστήματα που είναι υποψήφια είναι τα μαζικά συστήματα κοινωνικής ευημερίας, όπως είναι το σύστημα υγείας, η εκπαίδευση στα κολέγια για όλους, η κατοικία για όλους του επιπέδου του 15%, η περιβαλλοντική καθαρότητα με σεβασμό στον αέρα, στο νερό, στα δάση, στα πάρκα κ.τ.λ., και ο περιορισμός της ανέχειας μέσω της εγγύησης ενός ετήσιου εισοδήματος ή άλλου ανάλογου τρόπου αναδιανομής. Και ενώ όλα αυτά τα σκηνικά μπορούν να προβούν πολύ χρήσιμα κατά τη διάρκεια της μετάβασης στην ειρήνη, όπως υποστηρίζει η έκθεση, έχουν όλα το μειονέκτημά του να είναι πολύ φθηνά (δεν είναι τόσο σπάταλα όπως ο πόλεμος), και λειτουργούν μέσα στα πλαίσια της γενικότερης οικονομίας, και γι’ αυτό δεν μπορούν να είναι αντικείμενα αυθαίρετου ελέγχου. Στο σημείο αυτό τονίζεται, ότι θα είναι εύκολο να στρατευτούν οι πολιτικοί που θα εφαρμόσουν το σχέδιο αυτό, αφού φαντάζει καλό το να προωθήσεις την ειρήνη αντί για τον πόλεμο.
Μια δεύτερη πιθανότητα για μια οικονομική αναπλήρωση είναι ένα μαζικό ανοιχτό ερευνητικό πρόγραμμα του διαστήματος, με στόχους που δεν είναι εύκολο να επιτευχθούν, όπως ο εποικισμός του Άρη κ.λπ. Αυτό θα μπορούσε να παράγει σαφή οικονομική σπατάλη, και θα μπορούσε να επεκταθεί αόριστα, αλλά δεν διαθέτει την άμεση σύνδεση με επικίνδυνη απειλή, εκτός αν έπειθαν τον κόσμο ότι κινδυνεύουμε από εισβολή εξωγήινων!!!!!!
Στην πραγματικότητα η έλλειψη μιας πιθανής και αξιόπιστης απειλής αποδείχθηκε η κύρια δυσκολία στο να βρεθεί κάποιο διαθέσιμο υποκατάστατο για τις πολιτικές και τις κοινωνιολογικές λειτουργίες ενός πολέμου. Κάθε τέτοιο υποκατάστατο απαιτεί την ύπαρξη ενός εχθρού, ο οποίος απειλεί με μια μαζική καταστροφή, κάνοντας έτσι πρόθυμο τον κανέναν να θυσιάσει τη ζωή του σε αυτή την μάχη. Από τα κοινωνικά προγράμματα που αναφέρθηκαν παραπάνω μόνον η περιβαλλοντική μόλυνση μπορεί να αποδειχθεί μια τόσο μεγάλη απειλή και να πείσει τους ανθρώπους ότι πολλά χρήματα πρέπει άμεσα να διατεθούν γι’ αυτό το πρόβλημα. Αλλά ακόμη και αυτό φαίνεται να έχει αμφιλεγόμενη βιωσιμότητα, ακόμη και αν πρέπει να γίνουν συγκεκριμένες προσπάθειες που έστω και φαινομενικά να οδηγούν στη μόλυνση του περιβάλλοντος, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρη η απειλή. Το συμπέρασμα της έκθεσης είναι, ότι εάν ένα βιώσιμο περιβαλλοντικό πρόβλημα δεν μπορεί να βρεθεί, ένα ψεύτικο θα πρέπει να εφευρεθεί. Η ομάδα εργασίας δεν επιθυμούσε να επεξεργαστεί αυτό το θέμα περισσότερο, για να μην προκαταλάβει κάθε πιθανή πτυχή του θεάματος που θα τεθεί στην κυβέρνηση.Λ69
Λ69. Το πρόβλημα που εφευρέθηκε τελικά ήταν η δήθεν υπερθέρμανση του πλανήτη, λόγω του οποίου σημαντικότατα ποσά κάθε χρόνο φεύγουν από τις τσέπες των πολιτών κάθε κράτους και καταλήγουν στα χρηματοκιβώτια της παγκόσμιας τράπεζας, που αμέσως μετά τα δανείζει με υπέρογκους τόκους στους πολίτες από τους οποίους τα πήρε, για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της καθημερινότητάς τους. Για να πεισθεί ο κόσμος για τον δήθεν κίνδυνο της υπερθέρμανσης, ετέθη σαφώς το θέμα, όχι απλά της μόλυνσης του αέρα από τις ανθρώπινες βιομηχανικές ανθρώπινες δραστηριότητες, (βιομηχανικοί ρύποι), αλλά και από τις καθημερινές (χρήση αυτοκινήτων και οικιακής θέρμανσης).
Η ομάδα εργασίας επιζητούσε επίσης μια εναλλακτική λύση για την απαιτούμενη μείωση του πληθυσμού, που δεν θα σκοτωνότανε αν δεν γινότανε πόλεμος. Η έκθεση δηλώνει: «είναι καθολική η απαίτηση του να γεννιούνται άνθρωποι μόνο μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. Ένα τέτοιο σύστημα παρέχει το πλεονέκτημα του απευθείας ελέγχου. Το ενδιάμεσο στάδιο, ο ολοκληρωτικός έλεγχος των συλλήψεων μέσω ενός χαπιού στα αποθέματα νερού ή συγκεκριμένων τροφών, είναι ήδη στη φάση της υλοποίησης.» Λ70
Λ70. Αυτά ακριβώς λέει και το 25ο πρωτόκολλο, αλλά και το μετέπειτα σχέδιο Κίσινγκερ. Συγκεκριμένα είδη διατροφής, που χρησιμοποιούνται σε παγκόσμια κλίμακα, ίσως το αλάτι, ή τα μπαχαρικά, ή η ζάχαρη, ή ο καφές και βεβαίως το νερό, μπορεί να περιέχουν κατά περίπτωση τις ουσίες στείρωσης. Όταν αποφασιστεί, όπως ορίζει το 25ο πρωτόκολλο, η ολική στείρωση του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε οι ουσίες στείρωσης θα δοθούν μαζικά σε όλους. Βλέπουμε πάντως, σε μία επίσημη έκθεση να ομολογείται, από τους συνωμότες της «ελίτ», ότι η διαδικασία προσθήκης ουσιών που προκαλούν στείρωση στο νερό και σε ορισμένα είδη διατροφής είναι ήδη από τότε ακόμη στη φάση υλοποίησης.
Η μόνη ερώτηση την οποία θέτει η έκθεση σε αυτό το θέμα είναι αν ο έλεγχος της αναπαραγωγής θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να περιμένει την εφαρμογή της ειρήνης. Τα μέλη της ομάδας εργασίας φαίνεται να συμφωνούν για πρώτη φορά ότι πρέπει να περιμένει την ειρήνη, διότι στις εχθροπραξίες που θα προηγηθούν θα απαιτηθεί ανθρώπινο δυναμικό, και γιατί ο έλεγχος της αναπαραγωγής θα απαιτήσει μια κεντρικά επιβαλλόμενη ειρήνη.Λ71
Λ71. Η κεντρικά επιβαλλόμενη ειρήνη, δεν είναι τίποτε άλλο από την ενιαία οικονομική διακυβέρνηση του πλανήτη από την επερχόμενη παγκόσμια χούντα.
Η έκθεση ανακεφαλαιώνει τα κίνητρα της μελέτης, τα οποία ξεκάθαρα φαίνονται στην περίληψη: «Η πιθανότητα ενός πολέμου απαιτεί την ύπαρξη σταθερής κυβέρνησης και παρέχει τη βάση για τη γενική αποδοχή της πολιτικής εξουσίας. Έχει βοηθήσει την κοινωνία να διατηρήσει τις βασικές τάξεις και τις διαφορές τους, που προκαλούν τις ταξικές διαμάχες με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση όλων των πολιτών και έχει διασφαλίσει την υποταγή του ατόμου στην πολιτεία. Το σύστημα του πολέμου παρέχει τους μηχανισμούς μέσω των οποίων οι κινητήριες δυνάμεις που κυβερνούν την ανθρώπινη συμπεριφορά έχουν επιβάλει την κοινωνική υποταγή. Οι πολιτικές και κοινωνιολογικές λειτουργίες του πολέμου είναι βασικές για την επιβίωση του κοινωνικού συστήματος όπως το ξέρουμε σήμερα».
Μετά από όλη αυτή την προσπάθεια η έκθεση καταλήγει στο ότι «κανένα πρόγραμμα, ή συνδυασμός προγραμμάτων, για την μετάβαση στην ειρήνη δεν έχει φτάσει να έχει τις λειτουργικές απαιτήσεις ενός κόσμου χωρίς πόλεμο. Το πολεμικό σύστημα δεν μπορεί να αντικατασταθεί μέχρι 1) να ξέρουμε ακριβώς τι πρόκειται να το αντικαταστήσει και 2) να είμαστε σίγουροι ότι τα υποκατάστατα θα επιτύχουν τους σκοπούς τους, για την επιβίωση και τη σταθερότητα στην κοινωνία. Είναι αβέβαιο αυτή τη στιγμή αν η ειρήνη θα είναι ποτέ πιθανή. Είναι πολύ πιο αμφισβητήσιμο ότι θα ήταν επιθυμητό, ακόμα κι αν ήταν ευαπόδεικτα εφικτό».
Η έκθεση συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι το σύστημα του πολέμου γίνεται δύσκολο και επικίνδυνο να ελεγχθεί. Για παράδειγμα είναι πολύ πιθανόν σε κάποια κράτη, κάτω από μια αμφιλεγόμενη διακυβέρνηση, να φτάσει η κυρίαρχη τάξη να χάσει τον έλεγχο της κοινής γνώμης ή τη δυνατότητα να παρουσιάσει έναν πόλεμο ως επιθυμητό. Τρομερό! Και τι θα γίνει αν υπάρχουν σημαντικές διαρροές στις εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο;
Η τελική πρόταση της μελέτης είναι ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί μια αρχή έρευνας του πολέμου και της ειρήνης, με απεριόριστη μυστική χρηματοδότηση και αναφορά μόνο στον πρόεδρο, για να συνεχίσει την έρευνα τόσο για την επιβολή της ειρήνης όσο και για το πώς θα διατηρηθεί το παρόν σύστημα του πολέμου και θα συνεχίσει να είναι αποτελεσματικό μέχρι να υπάρξει μια σταθερή ειρήνη. Οι πολεμικές μελέτες θα πρέπει να περιλαμβάνουν για παράδειγμα «τον καθορισμό των ελάχιστων ή των βέλτιστων επιπέδων απώλειας ζωής, ανέχειας, και φυσικών πηγών που προϋποθέτουν την αξιόπιστη εξωτερική απειλή που είναι βασική προϋπόθεση για τις πολιτικές και κινητήριες λειτουργίες.»
Καταλαβαίνετε δηλαδή, ότι η παραγωγή τρόμου από πλευράς της «ελίτ» , αποτελεί τον κύριο μοχλό άσκησης της εξουσίας που ανέκαθεν παρήγαγε πολέμους για να κρατά τους πληθυσμούς τρομοκρατημένους. Τώρα τους δίνει την τρομοκρατική απειλή και τον κίνδυνο να καταρρεύσει το οικοσύστημα που μας φιλοξενεί πάνω στη Γη. Η διαρκής απειλή και το άγχος, προωθείται από τα ΜΜΕ.
Συνεχίζοντας την αναφορά μας πάνω στο θέμα, θα ήθελα να δώσω κι άλλα στοιχεία για την αυθεντικότητα της μελέτης του IRON MOUNTAIN.
Στην παρουσίαση (κεφάλαιο 5) του βιβλίου του Griffin «The Creature From Jekyll Island» σημειώσαμε ότι ο Griffin επίσης έκανε αναφορά στην έκθεση «The Report from Iron Mountain». Προσέξτε τι λέει η δική του προσέγγιση, η οποία δίνει μια διαφορετική έμφαση, από ότι αυτή της επιτροπής, που έκανε την έκθεση για την οποία μιλούσαμε ως τώρα. Ο Griffin παρέχει αποδείξεις για την αυθεντικότητα της έκθεσης, παρέχοντας τον ισχυρισμό του καθηγητή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ John Kenneth Galbraith ο οποίος παραδέχθηκε τη συμμετοχή του στην επιτροπή τουλάχιστον σε συμβουλευτικό επίπεδο. Θα πρέπει επίσης να τονίσουμε κάποια από τα συμπεράσματά του Griffin για την σημασία της μελέτης. Αναρωτιέται γιατί αυτή η μελέτη διαφέρει από κάθε προσπάθεια μιας άλλης ομάδας εργασίας και στη συνέχεια γράφει (σ. 525):
«Η απάντηση είναι ότι αυτή η ομάδα οργανώθηκε και λειτούργησε όχι από κάποιους ονειροπόλους ή θεωρητικούς αλλά από τους πραγματικά κυβερνώντες. Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι οι στρατηγικές που τονίζονται στην έκθεση, εφαρμόζονται ήδη. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να κρατάει την έκθεση στο ένα χέρι και την καθημερινή του εφημερίδα στο άλλο για να αντιληφθεί ότι κάθε πτυχή της ζωής σε παγκόσμια κλίμακα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις αυτής της έκθεσης. Έτσι κάποια πράγματα που διαφορετικά θα ήταν αδιανόητα ξαφνικά φαίνονται πολύ ξεκάθαρα: η ξένη βοήθεια, η σπατάλη δαπανών, η καταστροφή της βιομηχανίας, ο έλεγχος των όπλων, η εθνική αστυνομική δύναμη, η προφανώς στημένη κατάργηση των Σοβιέτ, ο στρατός των Ηνωμένων Εθνών, ο αφοπλισμός, μια παγκόσμια τράπεζα, ένα παγκόσμιο νόμισμα, η παράδοση της εθνικής ανεξαρτησίας όλων των κρατών μέσω των οικονομικών μνημονίων και συνθηκών, και η οικολογική υστερία. Η έκθεση έχει ήδη δημιουργήσει το παρόν. Τώρα διαμορφώνει το μέλλον μας.» Λ72
Λ72. Καταλαβαίνετε, ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες έχουμε περάσει στο τελικό στάδιο του παγκόσμιου κράτους του Σατανά. Με δυο κουβέντες αυτά τα λαμόγια, επεδίωκαν να βρουν τον τρόπο με τον οποίο, χωρίς πόλεμο, αλλά με διαρκή ειρήνη, κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί ένα σχέδιο να προωθηθεί πολύ πιο προβλέψιμα, αφενός μεν οι λαοί θα ξόδευαν αλόγιστα και θα υπερχρεωνόταν, αφετέρου δε θα μειωνότανε ο πληθυσμός σε τέτοιο βαθμό, όπως με τους θανάτους και τις συνέπειες ενός πολέμου.
Το δικό μας κράτος, η Ελλάδα, μπήκε στο ευρωπαϊκό τραστ υποταγής, μέσω του «εθνάρχη» Καραμανλή και άρχισε τις αλόγιστες σπατάλες μέσω του «σοσιαλιστή» Παπανδρέου. Στο όνομα των δύο αυτών ανθρώπων, εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες έπιναν νερό και χώρισαν την Ελλάδα στα δύο. Στους μπλε και στους πράσινους. Ο πρώτος μας έδεσε χειροπόδαρα μέσα στην ευρωπαϊκή ένωση και ο δεύτερος διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες «μη απαιτούμενους» για την λειτουργία του κράτους δημοσίους υπαλλήλους και πήρε, εν γνώσει των συνεπειών τους, απεριόριστα άχρηστα και σπάταλα δάνεια για να τους πληρώνει. Είτε το θέλουν μερικοί που διαβάζουν αυτές τις γραμμές είτε όχι, αυτό ακριβώς συνέβη. Μέσα μάλιστα από την υπερχρέωση της Ελλάδας και την εξασφάλιση της υποταγής της στο ΔΝΤ, την οποία υποταγή βιώνουμε σήμερα, γλυτώσαμε ένα καταστροφικό πόλεμο με την Τουρκία, που θα εξασφάλιζε και τα έξοδα σε χρήμα για ακόμη περισσότερους εξοπλισμούς, αλλά και τους μαζικούς θανάτους ανθρώπων, όπως ακριβώς προβλέπει η «έκθεση». Ξέρω μάλιστα πολύ καλά, ότι οι φαινομενικά άχρηστοι υπερεξοπλισμοί τόσο της Ελλάδας, όσο και της Τουρκίας, αντιστοιχούν στα έξοδα που ούτως ή άλλως θα έκαναν και οι δύο αν πολεμούσαν σε ένα πόλεμο κάποιων μηνών. Η ειρήνη εξαγοράστηκε, με την εκβιαστική πολιτική που δέχτηκαν να ακολουθήσουν οι δύο «μεγάλοι» ηγέτες της μεταπολίτευσης. Όσον αφορά τους θανάτους που δεν επήλθαν με τον πόλεμο, επήλθαν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό με τις εκτρώσεις, στις οποίες οι Ελληνίδες κατέχουν, μαζί με το κάπνισμα, το παγκόσμιο ρεκόρ. Μπορεί η συνωμοσιολογία να πουλάει, αλλά η αλήθεια που βιώνουμε πονάει. Κάντε όμως υπομονή και διαβάστε παρακάτω.
τέλος του κεφ. 7
Μετά την έκδοση του βιβλίου, ακολούθησαν πάνω από 10.000 αυτοκτονίες κατά το δεκαετές μνημόνιο και στις μέρες μας υπάρχουν οι θάνατοι λόγω του… κορωνοϊού μέσα στα νοσοκομεία, όπου ο θάνατος επέρχεται για τον καθένα και την κάθε μία, καθώς είναι απομονωμένοι από τα δικά τους πρόσωπα, στη μοναξιά του κρεβατιού του θανάτου.
