Η ακρίβεια στα καύσιμα, σε συνδυασμό με τη νοθεία που παρατηρείται σε αρκετές περιπτώσεις, επικαιροποιεί περισσότερο από ποτέ το ερώτημα για την ποιότητα της βενζίνης που πρέπει να χρησιμοποιούμε στο αυτοκίνητό μας.

Στην κορυφή των επιλογών βρίσκεται η βενζίνη των 100 οκτανίων, η οποία διαφημίζεται ως εκείνη που προσφέρει και τα περισσότερα πλεονεκτήματα για τη συνολική απόδοση και ποιότητα λειτουργίας ενός μοτέρ και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να απασχολεί όλους τους οδηγούς. Κάνει όμως κάποια διαφορά στην πραγματικότητα;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να δοθεί μόνο αν κατανοήσουμε πρώτα τι σημαίνει αριθμός οκτανίων. Με πολύ απλά λόγια τα οκτάνια δείχνουν πόσο «αντέχει» η βενζίνη στην αυτανάφλεξη, στο να καεί δηλαδή από μόνη της και ακανόνιστα μέσα στον κύλινδρο χωρίς η ανάφλεξή της να προέρχεται (όπως θα έπρεπε) από το μπουζί. Όσο υψηλότερος είναι ο αριθμός των οκτανίων, τόσο περισσότερο αντιστέκεται η βενζίνη στην αυτανάφλεξη και η 100άρα είναι εκείνη που παρουσιάζει την μεγαλύτερη αντοχή σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Το κέρδος που προκύπτει από τη χρήση 100άρας βενζίνης σε κινητήρα που μπορεί να λειτουργήσει με βενζίνη 98 ή 95 οκτανίων εντοπίζεται στα χημικά που προσθέτουν οι εταιρείες στο καύσιμο, τα οποία είναι συνήθως ανώτερης ποιότητας και θεωρητικά συμβάλλουν στην αύξηση της διάρκειας ζωής του κινητήρα καθαρίζοντας τον.

Για να γνωρίζουμε αν θα πρέπει να γεμίζουμε το ρεζερβουάρ μας με 100άρα βενζίνη θα πρέπει να ανατρέξουμε στο εγχειρίδιο του αυτοκινήτου μας και να ελέγξουμε τις συστάσεις που κάνει ο κατασκευαστής και τις επιλογές που μας δίνει αναφορικά με την ποιότητα της βενζίνης που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.

Ο τύπος της βενζίνης που συνιστά ο κατασκευαστής μπορεί επίσης να βρεθεί στο πορτάκι που δίνει πρόσβαση στην τάπα του ρεζερβουάρ. Εκεί συνήθως αναγράφεται ο ελάχιστος αριθμός οκτανίων που θα πρέπει να έχει η βενζίνη για να λειτουργήσει σωστά το μοτέρ.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή πληρώσουμε το ρεζερβουάρ με βενζίνη χαμηλότερων οκτανίων από εκείνη που προτείνει ο κατασκευαστής, τότε η ηλεκτρονική μονάδα ελέγχου ενδέχεται να τον θέσει σε κατάσταση ασφαλούς λειτουργίας, μειώνοντας παράλληλα την απόδοσή του, για να τον προστατέψει.

Το παραπάνω ισχύει περισσότερο για τα σύγχρονα μοντέλα, με τα παλιότερα να μην διαθέτουν αυτό το σύστημα ασφάλειας και να διατρέχουν τον κίνδυνο να πάθουν κάποια ζημιά με τα γνωστά “πυράκια” να κάνουν την εμφάνισή τους -ακανόνιστη ανάφλεξη της βενζίνης μέσα στον κύλινδρο που δεν προέρχεται από τον σπινθήρα του μπουζί.

Συνήθως η βενζίνη 100 οκτανίων συστήνεται από τους κατασκευαστές για κινητήρες, ατμοσφαιρικούς ή υπετροφοδοτούμενους, που έχουν υψηλή απόδοση σε σχέση με τον κυβισμό τους και χρησιμοποιούνται κυρίως σε σπορ αυτοκίνητα και αυτοκίνητα που δίνουν έμφαση στις επιδόσεις.

Αν η 100άρα συστήνεται από τον κατασκευαστή ως το μοναδικό καύσιμο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τότε η επιλογή είναι μονόδρομος. Αν ωστόσο υπάρχει και η επιλογή βενζίνης με λιγότερα οκτάνια τότε δεν χάνουμε κάτι αναφορικά με την οικονομία καυσίμου και την απόδοση του μοτέρ αφού τα οφέλη που προκύπτουν στην καθημερινή χρήση συνήθως δεν γίνονται αντιληπτά στην πράξη.

Ειδικά για την εξοικονόμηση καυσίμου, τον μεγαλύτερο ρόλο παίζουν η συμπεριφορά του οδηγού, η χωρητικότητα του κινητήρα και οι τεχνολογίες που φέρει -σύστημα start-stop, πρόγραμμα λειτουργίας Eco- και όχι ο αριθμός των οκτανίων της βενζίνης.

_{carandmotors/ unsplash}