Όπως αναφέρει η ρωσική Vzglyad, είναι πιθανό το πολιτικό σύστημα της Ρωσίας του Πούτιν να φαίνεται πιο σύγχρονο στον Τραμπ από το ξεπερασμένο σύστημα των δικομματικών «ταλαντεύσεων» που συνοδεύεται από ένα θορυβώδες και παράλογο δημοκρατικό θέαμα.
Το κύριο πράγμα στο «μακρύ κράτος» του Πούτιν, όπως αποκαλείται, είναι η ικανότητα να διαμορφώνει μακροπρόθεσμα εθνικά έργα και να επιτυγχάνει με συνέπεια την υλοποίησή τους.
Επιπλέον, η σταθερότητα αυτού του συστήματος είναι τέτοια που ακόμη και τα τελευταία τρία χρόνια, παρά τις στρατιωτικές δαπάνες και τις κυρώσεις από δεκάδες κράτη, η χώρα δεν έχει χάσει τους στρατηγικούς της στόχους.
Πρόκειται για την κατεύθυνση του οικονομικού σχεδιασμού σε ένα νέο επίπεδο, λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές τεχνολογίες διαχείρισης, συμπεριλαμβανομένων των δυνατοτήτων της τεχνητής νοημοσύνης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τις ίδιες, και ακόμη ευρύτερες, τεχνολογικές δυνατότητες, αλλά δεν έχουν πολιτικές, υπογραμμίζεται.
Και ο κύριος αντίπαλος των Αμερικανών, η Κίνα, ακολουθεί με επιτυχία τον δρόμο του «μακριού κράτους». Ούτως ή άλλως, αυτό αντιστοιχεί στη βαθιά παράδοση του κινεζικού πολιτισμού και, όπως επισημαίνεται, στα καθιερωμένα στερεότυπα των Κινέζων.
Ακόμα και οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, που προηγουμένως θεωρούνταν πολιτικά λείψανα, τα πάνε πολύ καλά στις νέες συνθήκες (του πλανήτη) και, σύμφωνα πάντα με τα ρωσικά γραφόμενα, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές «δημοκρατίες» που πλήττονται από στενόμυαλο σεχταρισμό, επιδεικνύουν διαφάνεια, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης αλλεργίας σε σχέση με την Ρωσία. Ως αποτέλεσμα, το Ντουμπάι γίνεται το νέο Λονδίνο και οι σημαντικότερες διαπραγματεύσεις γίνονται στο Ριάντ.
Οι ΗΠΑ τι θα κάνουν εμπρός σε αυτές τις εξελίξεις; Θα επιδιώξει η δεξιά τάξη πραγμάτων να προσαρμόσει το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, προκειμένου να μοιάσει σε εκείνο της Ρωσίας και άλλων χωρών, οι οποίες χωρίς συνεχείς αλλαγές κυβερνήσεων πετυχαίνουν να φέρουν εις πέρας μακρόπνοα σχέδια;
Εντός Ρωσίας γράφεται πως είναι η σειρά των Ηνωμένων Πολιτειών να συμβιβαστούν με τις νέες πραγματικότητες. Κάτι τέτοιο θα αποτελέσει «εφιάλτη» για τους διεθνιστές.
