Η αρχική ανακάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια κατασκευαστικών εργασιών για την επισκευή ενός αγωγού αερίου μεθανίου κοντά στην πόλη Nocera Inferiore, περίπου οκτώ μίλια από την Πομπηία, ανακοίνωσαν Ιταλοί αξιωματούχοι σε δελτίο τύπου .
Τα ίχνη χρονολογούνται μεταξύ 2300 π.Χ. και 1700 π.Χ., προσφέροντας σπάνιες ενδείξεις παλαιότερων καταστροφών που προκλήθηκαν από το ηφαίστειο. Τα ίχνη χρονολογήθηκαν σχεδόν 2.000 χρόνια πριν από την έκρηξη που κατέστρεψε την Πομπηία.
Οι αρχαιολόγοι εξέτασαν την τοποθεσία τα τελευταία δύο χρόνια και βρήκαν πυροκλαστικές αποθέσεις των εκρήξεων Somma-Vesuvius αποτυπωμένες στα ίχνη 4.000 ετών.
Οι αξιωματούχοι είπαν ότι «προσφέρουν συγκλονιστική μαρτυρία για τη δραματική φυγή των κατοίκων μπροστά στη μανία του ηφαιστείου». Δεν ήταν αμέσως σαφές εάν οι αρχαιολόγοι σχεδίαζαν να δημοσιεύσουν κάπου τα ευρήματά τους.
Μια προηγούμενη μελέτη με επικεφαλής Ολλανδούς ερευνητές το 2011 χρησιμοποίησε χρονολόγηση ηφαιστειακών αποθέσεων σε ίζημα λιμνών με ραδιενεργό άνθρακα για να καθορίσει ότι ο Βεζούβιος εξερράγη το 1995 π.Χ. σε μια έκρηξη πιο ισχυρή από αυτή που κατέστρεψε την Πομπηία σχεδόν δύο χιλιετίες αργότερα.
Και μια άλλη μελέτη του 2006, όπως σημειώθηκε από το LiveScience , βρήκε ίχνη το 2001 στο Nola-Croce del Papa, ένα χωριό που καταστράφηκε στην προηγούμενη έκρηξη.
Η περιοχή γύρω από το Nocera Inferiore συνέχισε να κατοικείται μετά από εκείνη την έκρηξη με ένα χωριό από καλύβες που φφτιάχθηκαν γύρω στο 1200-900 π.Χ. κατά την Εποχή του Σιδήρου.
Η ανασκαφή έχει επίσης δώσει και άλλες αρχαιολογικές ανακαλύψεις – συμπεριλαμβανομένων των υπολειμμάτων δύο συγκροτημάτων της ρωμαϊκής εποχής – που φωτίζουν περαιτέρω τη μακρά και πολύπλοκη ιστορία της ανθρώπινης εγκατάστασης στη σκιά ενός από τα πιο διαβόητα ηφαίστεια του κόσμου.
Τα ίχνη μπορεί να αντιστοιχούν στην έκρηξη ελαφρόπετρας Avellino του Βεζούβιου , η οποία οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ήταν πιο ισχυρή από την έκρηξη του 79 μ.Χ, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2006. Η έκρηξη του Avellino, η οποία συνέβη πριν από 3.780 χρόνια, ξεκίνησε με μια έντονη πτώση ελαφρόπετρας ακολουθούμενη από κύμα ελαφρόπετρας (2.5 χιλιομέτρων) από το ηφαίστειο, θάβοντας τη γύρω γη και τα χωριά, σύμφωνα με τη μελέτη του 2006. Χρησιμοποίησε ως απόκοσμος πρόδρομος της έκρηξης της ρωμαϊκής εποχής περίπου 1.800 χρόνια αργότερα.
Πράγματι, η έκρηξη της Εποχής του Χαλκού δεν ήταν αρκετά ισχυρός οιωνός για να κρατήσει τους ανθρώπους μακριά. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν στοιχεία ημικυκλικών καλύβων που χρονολογούνται στη μετάβαση στην Εποχή του Χαλκού-Σιδήρου, κάπου μεταξύ 1200 και 900 π.Χ. Ανακάλυψαν επίσης ένα θρησκευτικό ιερό του τρίτου ή δεύτερου αιώνα π.Χ. κατά μήκος ενός μεγάλου δρόμου έξω από τη Nuceria Alfaterna, ανακαλύπτοντας αντικείμενα που πιθανότατα χρησιμοποιήθηκαν ως αναθήματα.
Νεότερα ευρήματα της ρωμαϊκής περιόδου, συμπεριλαμβανομένων αυλακιών και ερειπίων που πιθανότατα ήταν αγροτικές επαύλεις, μαρτυρούν την έντονη αγροτική παραγωγή και την καλλιέργεια αγρών της περιοχής τα μετέπειτα χρόνια.
Μερικά από τα νεότερα αρχαιολογικά στοιχεία που προέκυψαν στις ανασκαφές χρονολογούνται στην περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας και υποδεικνύουν την επιστροφή της κατοίκησης σε στυλ «μακρόστενης κατοικίας»—μακριές, στενές καλύβες που χτίστηκαν για πρώτη φορά κατά την ευρωπαϊκή πρωτοϊστορία (η περίοδος μεταξύ προϊστορίας και σύγχρονης ιστορίας, με ελάχιστα στοιχεία γραφής).
«Αυτή η επιστροφή στα προηγούμενα πρότυπα στέγασης, πιθανώς λόγω κοινωνικο-οικονομικών αλλαγών, μαρτυρεί την προσαρμοστικότητα των ανθρώπινων κοινοτήτων ενόψει του μετασχηματισμού», κατέληξε η Εποπτική Αρχή στην ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
photo: pixabay
