Αν και πιο συχνή τον 19ο αιώνα λόγω της έντονης έκθεσης στο ασήμι μεταξύ των ανθρώπων που εργάζονταν με το μέταλλο και της χρήσης του αργύρου για τη θεραπεία ασθενειών , η αργυρία είναι πλέον μια σπάνια πάθηση.

Κατά συνέπεια, υπάρχουν περιορισμένα στατιστικά στοιχεία για την πραγματική επίπτωση της νόσου. Ωστόσο, μια ανασκόπηση της ιατρικής βιβλιογραφίας που δημοσιεύθηκε έως το 2018 εντόπισε 16 ασθενείς που ανέπτυξαν αργυρία μετά από έκθεση σε υγρό εναιώρημα αργύρου, γνωστός ως κολλοειδής άργυρος .

Η Αργυρία προκαλείται από την κατάποση — ή την έκθεση — σε άργυρο ή ενώσεις που περιέχουν άργυρο. Το ασήμι συσσωρεύεται στο σώμα και έτσι γίνεται μπλε-γκρι το δέρμα και τα νύχια . Το ανθρώπινο σώμα περιέχει συνήθως μικροσκοπικές ποσότητες αργύρου από πιο μικρές εκθέσεις , όπως από τα τρόφιμα και το πόσιμο νερό. Αλλά σε ασθενείς με αργυρία, αυτά τα επίπεδα έχουν συσσωρευτεί υπερβολικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, που κυμαίνεται από αρκετούς μήνες έως χρόνια .

Τα άτομα που εργάζονται με ασήμι διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν αργυρία.

Τα κύρια συμπτώματα της αργυρίας είναι το δέρμα που αναπτύσσει μια μπλε-γκρι ή γκρι απόχρωση, τα νύχια γίνονται πιο σκούρα από το κανονικό και πιο σκούρα μπαλώματα εμφανίζονται στο δέρμα σε περιοχές που εκτίθενται στον ήλιο – μια κατάσταση γνωστή ως υπερμελάγχρωση . Αυτές οι χρωματικές αλλαγές είναι συνήθως μόνιμες και οι ασθενείς με αργυρία μπορεί να εμφανίσουν ψυχολογική δυσφορία λόγω της εμφάνισής τους.

Τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με το πόσο ασήμι εισέρχεται στο σώμα ενός ατόμου, πώς εισέρχεται στο σώμα και πόσο καιρό έχει συσσωρευτεί. Τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν σε ολόκληρο το σώμα (γενικευμένη αργυρία), μόνο σε επιλεγμένα μέρη του σώματος (τοπική αργυρία) ή συγκεκριμένα στο μάτι (αργυρία).

photo: pixabay