Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εποχής των Παγετώνων , αυτός ο πόρος πρέπει αναμφίβολα να ήταν ζωτικός πυλώνας για ομάδες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών που αντιμετωπίζουν ακραίες θερμοκρασίες.
Ωστόσο, μια πτυχή έχει προβληματίσει την επιστημονική κοινότητα για δεκαετίες: η έλλειψη καλοδιατηρημένων αρχαιολογικών στοιχείων που αποδεικνύουν τη χρήση της φωτιάς κατά την ψυχρότερη περίοδο αυτού του κύκλου, γνωστή ως το τελευταίο μέγιστο παγετώνων , που συνέβη μεταξύ 26.500 και 19.000 ετών.
Αντιμέτωπη με αυτό το αίνιγμα, μια διεπιστημονική ομάδα ερευνητών με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Αλγκάρβε (Πορτογαλία) και το Πανεπιστήμιο της Βιέννης (Αυστρία) κατάφερε να παρέχει πολύτιμες πληροφορίες που βοηθούν στην ανασυγκρότηση της συμπεριφοράς των προγόνων μας σε αυτό το κρίσιμο στάδιο. Στην προϊστορική τοποθεσία Korman’ 9, που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Δνείστερου στη σημερινή Ουκρανία, οι επιστήμονες εντόπισαν και ανέλυσαν τρεις δομές εστίας που προσφέρουν ενδείξεις για τη χρήση της φωτιάς από τον Homo sapiens στην ίδια την καρδιά του παγετώνα . Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο περιοδικό Geoarchaeology .
Χάρη σε έναν συνδυασμό προηγμένων γεωαρχαιολογικών τεχνικών —όπως μικροστρωματογραφική ανάλυση, μικρομορφολογία ιζημάτων και χρωματομετρία— η ομάδα μπόρεσε να χαρακτηρίσει τρεις επίπεδες εστίες, φαινομενικά απλές, αλλά η τεχνολογική πολυπλοκότητα των οποίων αποκαλύπτει μια πολύ πιο εξελιγμένη διαχείριση της πυρκαγιάς από ό,τι θεωρούνταν προηγουμένως για εκείνη την εποχή. Οι θερμοκρασίες που επιτεύχθηκαν σε αυτές τις κατασκευές ξεπέρασαν τους 600 °C, γεγονός που αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη λεπτομερών γνώσεων πυροτεχνίας ακόμη και κάτω από ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες.
Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ευρήματα είναι ότι η κύρια πηγή καυσίμου που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ξύλο , και συγκεκριμένα το έλατο, σύμφωνα με την ανάλυση του άνθρακα. Ωστόσο, δεν αποκλείεται η συμπληρωματική χρήση άλλων εύφλεκτων υλικών όπως ζωικό λίπος ή οστά. Στην πραγματικότητα, ορισμένα υπολείμματα οστών που βρέθηκαν στο σημείο δείχνουν σημάδια ότι έχουν υποβληθεί σε θερμοκρασίες άνω των 650 °C. Σύμφωνα με τον Marjolein D. Bosch – ζωοαρχαιολόγο που συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης – η ομάδα εξακολουθεί να διερευνά εάν αυτά τα οστά χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα ως καύσιμο ή αν απλώς αποτεφρώθηκαν κατά λάθος κατά τη χρήση της εστίας.
Αν και οι τρεις αναγνωρισμένες κατασκευές μοιράζονται ένα ανοιχτό και επίπεδο σχήμα, οι διαφορές μεταξύ τους υποδηλώνουν παραλλαγές στην κατασκευή και τη χρήση τους, που πιθανώς σχετίζονται με εποχιακές αλλαγές. Μια από τις εστίες, μεγαλύτερη και με παχύτερα στρώματα υπολειμμάτων, θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή πιο έντονης ή παρατεταμένης θερμότητας . Σύμφωνα με τον Philip R. Nigst, αρχαιολόγο στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και συν-συγγραφέα της μελέτης, αυτές οι λεπτομέρειες δείχνουν ότι οι πληθυσμοί της Ανώτερης Παλαιολιθικής όχι μόνο κατέκτησαν τη φωτιά, αλλά ήξεραν πώς να την προσαρμόσουν σε διαφορετικούς σκοπούς, τόσο λειτουργικούς όσο και κοινωνικούς, και μπορεί ακόμη και να επαναχρησιμοποίησαν τους ίδιους χώρους σε διαφορετικές εποχές του χρόνου κατά τη διάρκεια των κυκλικών μεταναστεύσεών τους.
Παρά τη συνάφεια αυτών των ευρημάτων, η εκτεταμένη έλλειψη στοιχείων για χρήση πυρκαγιάς σε άλλες τοποθεσίες που αντιστοιχούν στο Τελευταίο Μέγιστο των Παγετώνων παραμένει αντικείμενο συζήτησης. Ο William Murphree, γεωαρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Algarve και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, θέτει βασικά ερωτήματα: Θα μπορούσαν οι κύκλοι κατάψυξης-απόψυξης που χαρακτηρίζουν το έδαφος εκείνη την εποχή να έχουν καταστρέψει τα περισσότερα υπολείμματα εστίας; Ήταν εμπόδιο η έλλειψη πόρων καυσίμων; Ή χρησιμοποιήθηκαν εναλλακτικές τεχνολογικές λύσεις αντί της παραδοσιακής καύσης;
Πέρα από την απάντηση σε αυτές τις συγκεκριμένες ερωτήσεις, η ομάδα των ερευνητών στοχεύει να συμβάλει σε μια ευρύτερη κατανόηση του ρόλου που έπαιξε η κυριαρχία της φωτιάς στην ανθρώπινη εξέλιξη . Όπως τονίζουν στη δημοσίευσή τους, η φωτιά δεν ήταν μόνο ένα πρακτικό εργαλείο, αλλά μια από τις πιο θεμελιώδεις τεχνολογικές εξελίξεις για την επέκταση του είδους μας σε διαφορετικά περιβάλλοντα στον πλανήτη.
photo: pixabay
