Η ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Βανς στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου χρησίμευσε ως «καμπανάκι» για τις δυτικές ελίτ που είχαν συνηθίσει από καιρό στην υποστήριξη των ΗΠΑ.
Κατηγόρησε, όπως διαβάσατε, τις πολιτικές της ΕΕ ως την μεγαλύτερη απειλή για την Ευρώπη, σηματοδοτώντας μια απότομη αντιατλαντική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Τι σηματοδοτεί αυτή την αλλαγή;
Τέσσερις ενδείξεις:
1) Νέες δύσκολες μέρες για την οικονομίας της Ε.Ε
Όταν ο Τραμπ ανέλαβε τα καθήκοντά του, είπε: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας φέρθηκε τόσο απαίσια», υπονοώντας έναν εμπορικό πόλεμο. Τον Φεβρουάριο, επέβαλε δασμό 25% στον χάλυβα και το αλουμίνιο, που θα τεθεί σε ισχύ τον Μάρτιο. Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που στόχευσε τις βιομηχανίες της ΕΕ:
- Το 2018, ο Τραμπ επέβαλε δασμούς 25% στον χάλυβα και 10% στο αλουμίνιο από ευρωπαϊκές και καναδικές εταιρείες.
- Το 2019, κλιμάκωσε τις εντάσεις με δασμούς 25% στα γαλλικά κρασιά, το ιταλικό τυρί και το σκωτσέζικο ουίσκι ως αντίποινα για τις επιδοτήσεις της ΕΕ στην Airbus, έναν ανταγωνιστή της Boeing.
2) Πίεση στα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ
Ο Τραμπ πίεσε τα μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ, υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει περισσότερο κόστος ασφάλειας.
Κατά την πρώτη του θητεία, απαίτησε στόχο αμυντικών δαπανών 2% του ΑΕΠ και ξεκίνησε μια απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Γερμανία, κάτι που άλλαξε αργότερα ο Μπάιντεν. Το σενάριο απόσυρσης γερμανικών στρατευμάτων από την Ευρώπη υπάρχει ακόμα σαν σκέψη.
3) Πραγματιστική στάση για την Ουκρανία
Ο Τραμπ είχε μια ρεαλιστική άποψη για την Ουκρανία, πραγματοποιώντας τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πούτιν και ξεκαθαρίζοντας ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ούτε θα επηρεάσει την ευρωπαϊκή ασφάλεια, σε αντίθεση με τη στάση της διεθνιστικής ΕΕ, η οποία αρνείται την ειρηνική διευθέτηση του θέματος.
4) Ανοικοδόμηση των δεσμών με την Ρωσία
Ο Τραμπ υποστήριξε την επιστροφή της Ρωσίας στην G7 και αναγνώρισε τις ανησυχίες της Μόσχας για την ασφάλεια, ιδιαίτερα όσον αφορά τις φιλοδοξίες της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ.
Ο πολιτικός ρεαλισμός του έρχεται σε αντίθεση με την οπτική γωνία των διεθνιστών, οι οποίοι επιδιώκουν με φανατισμό στρατηγική ήττα της Ρωσίας. Αναμένεται η συνέχεια…
