Όπως είχε γράψει σχετικά πρόσφατα το γερμανόφωνο Russia Today, το οποίο επικαλείται τον Ρώσο πολιτικό επιστήμονα, Timofei Bordatschow***, από το profile.ru:
Η ιστορία γνωρίζει πολλές στρατιωτικές συμμαχίες. Αλλά μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, δεν είχε υπάρξει ποτέ ένας συνασπισμός στον οποίο να υπήρχε τόσο εμφανής δυσαναλογία μεταξύ των συμμάχων όσο στο ΝΑΤΟ. Για την ασφάλεια του πιο ισχυρού μέλους του ΝΑΤΟ, οι δυνατότητες των άλλων μελών είναι δευτερεύουσας σημασίας.
(…)
Το ΝΑΤΟ, το οποίο (…) γιόρτασε την 75η επέτειό του σε μια σύνοδο κορυφής στην Ουάσιγκτον, ιδρύθηκε για να λύσει δύο προβλήματα. Πρώτον, θα πρέπει να αποτρέψει σοβαρές εσωτερικές πολιτικές αλλαγές στα κράτη μέλη της, δηλαδή την εξάπλωση της «Κόκκινης απειλής», τον κομμουνισμό στη Δυτική Ευρώπη και την Τουρκία. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η ένταξη στο ΝΑΤΟ θεωρήθηκε ως δίχτυ ασφαλείας για τους νέους ηγεμόνες στην Ανατολική Ευρώπη και την Βαλτική. Οι Ουκρανοί ναζί θεώρησαν την ένταξη στο ΝΑΤΟ ως τον καλύτερο τρόπο για να στερήσουν οριστικά από τον ρωσόφωνο πληθυσμό της χώρας την ικανότητα να καθορίζουν τη μοίρα τους.
Δεύτερον, το καθήκον του ΝΑΤΟ ήταν να μετατρέψει τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες σε προγεφύρωμα για τα αμερικανικά στρατεύματα σε περίπτωση άμεσης αντιπαράθεσης με την Ρωσία (πρώην ΕΣΣΔ). Για τον σκοπό αυτό δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες υποδομές και βελτιώθηκαν οι δυνατότητες στάθμευσης στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Το ΝΑΤΟ έχει ολοκληρώσει επιτυχώς και τα δύο καθήκοντα. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα όταν φαινόταν ελκυστικό σε πολλές χώρες να εργαστούν μαζί με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για να λύσουν τα κοινωνικοοικονομικά τους προβλήματα(…). Η Δύση μπόρεσε να τους προσφέρει επενδύσεις και τεχνολογία σε αντάλλαγμα για διάφορες μορφές μποϊκοτάζ εναντίον του στρατηγικού τους αντιπάλου στην Μόσχα.
Αλλά τώρα αυτό το πιο συνεκτικό και καλύτερα οπλισμένο στρατιωτικό μπλοκ βρίσκεται στην λάθος πλευρά της ιστορίας. Τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα στα περισσότερα από τα μεγάλα κράτη μέλη προκαλούνται από τις επιθυμίες που γεννήθηκαν στον «υπόλοιπο κόσμο» να αποκτήσει επιτέλους πρόσβαση στον πλούτο και την δύναμή (σ.σ. που προηγουμένως οι Δυτικοί είχαν αποκρύψει). Δεν ήταν χωρίς λόγο που ο Χένρι Κίσινγκερ είχε γράψει ότι η άνοδος της Κίνας ήταν πολύ πιο σημαντική από την επανένωση της Γερμανίας και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η Ινδία, παρά το γεγονός ότι βασίζεται σε δυτικές επενδύσεις και τεχνολογία, ακολουθεί τώρα το παράδειγμα της Κίνας και γίνεται όλο και πιο εχθρική προς τις ΗΠΑ.
(…)
Η απρόσεκτη επέκταση του εδάφους που διεκδικεί η Συμμαχία έχει οδηγήσει σε πολύ δύσκολα ερωτήματα (…)! Για να το αντιμετωπίσουν αυτό, οι ελίτ των χωρών του ΝΑΤΟ πρέπει τώρα να οδηγήσουν τους πολίτες τους στη φτώχεια (σ.σ. Ώστε να είναι ευκολότερα ελεγχόμενοι και να αποδεχθούν την νέα πραγματικότητα, η οποία προκύπτει από την σύγκρουση με την Ρωσία). Ορισμένα μέλη της συμμαχίας κινούνται πολύ γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο. Για άλλους είναι πιο δύσκολο. Στην Γερμανία, την Γαλλία ή την Πολωνία θα χρειαστεί σημαντική προσπάθεια για να συνηθίσουν οι άνθρωποι σε συνθήκες όπως αυτές του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
(…)
Προς το παρόν, η Δύση έχει ακόμα τους πόρους για να συνεχίζει αυτό που κάνει. Αλλά είναι αβέβαιο πόσο καιρό θα μπορέσει να αντέξει την αυξανόμενη εξωτερική πίεση. Αυτό που κάνει τα πράγματα χειρότερα είναι ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ πρέπει να βρουν απαντήσεις σε όλα αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα υπό την ηγεσία εντελώς ακατάλληλου πολιτικού προσωπικού. Στην πραγματικότητα, όπως πολύ σωστά πιστεύουν πολλοί παρατηρητές, αυτή είναι η μεγαλύτερη απειλή (που υπάρχει)».
