Το μεγαλύτερο όπλο των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων παραμένει το μεγάλο οπλοστάσιο των πλέον των 5.000 πυρηνικών κεφαλών οι οποίες μπορούν να εκτοξευτούν από πολλούς και διαφορετικούς φορείς προς όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη Γη. 

Αυτός είναι μάλιστα και ο βασικός λόγος που η Δύση δε μπορεί να προβεί σε στρατιωτικές κινήσεις κατά της Ρωσίας με στόχο την πλήρη αδρανοποίησή της ως χώρας με δυνατότητες και άρα την πιο εύκολη επιβολή των ονείρων των διεθνιστών για απόλυτη κυριαρχία στον πλανήτη. Για να επιτευχθεί η λεγόμενη αδρανοποίηση της Ρωσίας, χρειάζεται η να αποκοπούν κάποια κομμάτια ρωσικής γης στον Νότο και η αποκοπή της από τον Ειρηνικό Ωκεανό, ενώ οι καταστροφές και απώλειες λόγω ενός τέτοιου πολέμου θα έχουν μακροχρόνια αποτελέσματα στην  ισχύ της χώρας. 

Το πυρηνικό οπλοστάσιο επομένως είναι το εφαλτήριο για το άνοιγμα των «πυλών της κολάσεως» σε περίπτωση που η Ρωσία διαπιστώσει ότι απειλείται η ύπαρξή της ως οργανωμένου και ισχυρού κράτους με την μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή έκταση στον πλανήτη. Όλη η λογική γύρω από την οποία κινείται το ρωσικό πυρηνικό αποτρεπτικό δόγμα, καθορίζεται σε κείμενο του Ρωσικού Υπουργείου Αμύνης το οποίο ανανεώνεται και δημοσιεύεται κάθε χρόνο. (*) 

Στο κείμενο αυτό τα βασικά του μέρη αναφέρουν ότι το πυρηνικό δόγμα αποτροπής έχει 4 βασικές προϋποθέσεις: 

1. Κατοχή πληροφοριών εκ της Ρωσικής Ομοσπονδίας ότι επίκειται επίθεση με βαλλιστικούς πυραύλους κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας ή συμμάχων της 
2. Χρήση της επιλογής του πυρηνικού πλήγματος σε περίπτωση που η Ρωσική Ομοσπονδία ή σύμμαχός της δεχτούν επίθεση με όπλα μαζικής καταστροφής. 
3. Χρήση πυρηνικών σε περίπτωση που εχθρικό κράτος αναλάβει ενέργειες κατά στρατιωτικών και άλλων κρίσιμων εγκαταστάσεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας οι οποίες είναι κρίσιμες για την πυρηνική της δύναμη. 
4. Τέλος, η χρήση των πυρηνικών ενδείκνυται αν απειλείται η ίδια η ύπαρξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε συμβατικό πόλεμο. 

Με βάση τα παραπάνω, μόνο η πρώτη περίπτωση έγκειται στη θεωρία του πρώτου πλήγματος εκ μέρους της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ενώ οι υπόλοιπες τρείς περιπτώσεις αφορούν μία υπάρχουσα πολεμική κατάσταση στην οποία απειλείται η ίδια η ύπαρξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

Το κείμενο που δημοσιεύεται κάθε χρόνο με το δόγμα πυρηνικής αποτροπής έχει πιθανότατα και επιπλέον παραγράφους, οι οποίες  διευκρινίζουν τις παραπάνω περιπτώσεις ή και δίνουν μεγαλύτερη ελευθερία χρήσης του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας, χωρίς όμως να γίνεται γνωστό το σαφές κείμενο. Δείγματα ότι πιθανότατα υπάρχουν μυστικές παράγραφοι έχουμε από δηλώσεις στελεχών της ρωσικής κρατικής διοίκησης κατά καιρούς, στις οποίες αφήνονται υπόνοιες για την χρήση πυρηνικών που δεν αναφέρονται στο επίσημο κείμενο. 

Από το 1987 και έπειτα, η τότε Σοβιετική Ένωση είχε έρθει σε συμφωνία με τη Δύση για αποκλιμάκωση των πυρηνικών όπλων κατά την οποία συμφωνούσε να μεταφέρει τις τακτικές πυρηνικές της δυνάμεις ανατολικά της οροσειράς των Ουραλίων με αποτέλεσμα να μειώνεται το πυρηνικό αποτύπωμα της Σοβιετικής Ένωσης προς την Γηραιά Ήπειρο και μόνο οι μεγάλοι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι να μπορούν να πλήξουν στόχους στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης.  

Ταυτόχρονα και η Δύση προχώρησε σε αποθήκευση όπλων ώστε να μειωθεί και το δικό της πυρηνικό αποτύπωμα ενώ και οι δύο πλευρές συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, προχώρησαν σταδιακά στην καταστροφή μέρους του πυρηνικού τους οπλοστασίου. Η Σοβιετική Ένωση κατέστρεψε άνω των 2700 πυρηνικών κεφαλών της και αντίστοιχος αριθμός καταστράφηκε και από το σύνολο της Δύσης σταδιακά.  

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και η αναταραχή που επικράτησε, τόσο στη Ρωσική Ομοσπονδία όσο και στις χώρες πρώην-δορυφόρους της Σοβιετικής Ένωσης στο πρώην Ανατολικό μπλόκ, είχαν σαν αποτέλεσμα η Ρωσική Ομοσπονδία να διατηρήσει την υφιστάμενη κατάσταση ως προς τις τακτικές πυρηνικές βαλλιστικές δυνάμεις της διατηρώντας το μεγαλύτερο μέρος τους ανατολικά των Ουραλίων.  

Επί κυβέρνησης Τραμπ, οι ΗΠΑ έφυγαν από την συνθήκη αυτή που ίσχυε από το 1987 ενώ διαπραγματεύονταν την ανανέωσης της συνθήκης START I, η οποία είχε υπογραφεί το 2010 μεταξύ Πούτιν-Ομπάμα. Η Ρωσία δεν μετέφερε πυρηνικές δυνάμεις δυτικά των Ουραλίων σε ένδειξη καλής θέλησης το 2019 αλλά το 2021 τα πράγματα έχουν αλλάξει μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία. 

Ως προς τα πρόσφατα αυτά γεγονότα, από τα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου και έπειτα, υπάρχει στη Δύση η υποψία ότι οι Ρώσοι έχουν μετακινήσει δυνάμεις τακτικών πυρηνικών όπλων δυτικά της οροσειράς των Ουραλίων την ίδια στιγμή που η κρίση στην Ουκρανία βάθαινε με αποτέλεσμα να υπάρξει ανησυχία και μάλλον οι δηλώσεις κατευνασμού της Ρωσίας ήταν αποτέλεσμα τέτοιων κινήσεων. 

Αφορμή για την άποψη αυτή των δυτικών υπήρξαν οι δηλώσεις του Υφυπουργού Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέϊ Ριαμπκώφ, ο οποίος είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι η Ρωσική Ομοσπονδία σκέφτεται σοβαρά να μεταφέρει τακτικές βαλλιστικές δυνάμεις μέσης απόστασης στην Δυτική Ρωσία, εφόσον νιώσει ότι απειλείται ευθέως από το ΝΑΤΟ το οποίο πλέον δεν εμπιστεύεται καθόλου.  

Οι δηλώσεις Ριαμπκώφ είχαν αντίκτυπο και πιθανότατα να έχει συμβεί ήδη κάτι τέτοιο από τη στιγμή που το ρωσικό δόγμα πυρηνικής αποτροπής που παραθέσαμε παραπάνω, προβλέπει την χρήση πυρηνικών σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, οι οποίες λογίζονται σοβαρά υπόψη από τη ρωσική ηγεσία σε περίπτωση σύγκρουσης με την Ουκρανία, στην οποία πιθανότατα θα επέμβει και το ΝΑΤΟ. Η μετακίνηση τακτικών βαλλιστικών πυρηνικών όπλων δυτικά των Ουραλίων από τη Ρωσία, εφόσον συμβεί, είναι σαφές μήνυμα ότι η «Αρκούδα» σε περίπτωση πολέμου με την Ουκρανία για την προστασία των ζωτικών της συμφερόντων, θα είναι ήδη έτοιμη να πλήξει και τις χώρες του ΝΑΤΟ της Δυτικής Ευρώπης σε περίπτωση που αυτές εμπλακούν ενεργά σε μία πιθανή ρωσο-ουκρανική σύγκρουση. 

Με αυτό τον τρόπο, δηλαδή της μετακίνησης των συγκεκριμένων όπλων δυτικά των Ουραλίων, η Ρωσία μπορεί να πετύχει το στόχο της, ο οποίος είναι να μην εμπλακεί το ΝΑΤΟ σε μία ρωσο-ουκρανική σύγκρουση η οποία θα έχει ως στόχο την προσάρτηση της σημερινής Ανατολικής Ουκρανίας στην Ρωσική Ομοσπονδία μη διακινδυνεύοντας έτσι η Δύση έναν Γ’ Π.Π. με εκατέρωθεν χρήση πυρηνικών όπλων την οποία η Ρωσία φέρεται διατεθειμένη να πραγματοποιήσει σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. 

ΡΩΣΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ

Η επιτομή της τεχνολογικής προόδου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως αυτή κληροδοτήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση, είναι οι βαλλιστικοί διηπειρωτικοί πύραυλοι με εμβέλειες που αγγίζουν και τα 11.000 χλμ. με υψηλές ταχύτητες και πορεία, η οποία πλησιάζει την στρατόσφαιρα με τον πύραυλο φορέα να φέρει μέχρι και 12 πυρηνικές κεφαλές ο καθένας, οι οποίες μπορούν να κατευθυνθούν στην κάθοδο προς διαφορετικούς στόχους η  καθεμία ώστε να επιτευχθεί κορεσμός της αντίπαλης αντιβαλλιστικής αεράμυνας. Δεν είναι απαραίτητο ότι ένας πύραυλος μπορεί να μεταφέρει πυρηνικές κεφαλές εξ ολοκλήρου αλλά μπορεί να έχει και δολώματα στα οποία θα επικεντρωθεί η εχθρική αεράμυνα ώστε να περάσει το πραγματικό φορτίο. 

Συστήματα τέτοια αποτελούν οι πύραυλοι: 

• Shtil: 11.000 χλμ. ( εκτοξεύονται από υποβρύχια ) 
• Topol &Topol-M:  11.000 χλμ. 
• Satan: 10.000-16.000 χλμ. ( ότι πιο επικίνδυνο από πλευράς βαλλιστικών πυραύλων παγκοσμίως) 
• Yars: 10.500 χλμ.  
• Sarmat: Υπό ανάπτυξη +10.000 χλμ. 

Το οπλοστάσιο βαλλιστικών πυρηνικών όπλων μέσου βεληνεκούς δηλαδή, από τα 500 χλμ. έως περίπου 6.000 χλμ. Και σε αυτή την περίπτωση, η οποία είναι και αυτή που μας ενδιαφέρει επί του παρόντος, το οπλοστάσιο είναι ευρύ τόσο σε όγκο, όσο και σε δυνατότητες καθώς κάθε σύστημα έχει διαφορετική στόχευση.  

Τέτοιοι πύραυλοι είναι οι  

• Avangard: 6.000 χλμ. 
• Rubezh: 5.800 χλμ. 
• Granat: 3.000 χλμ. 
• Bulava: 8.300 χλμ  (Εκτοξεύονται από υποβρύχια) 
• Vysota: 6.400 χλμ. (Εκτοξεύονται από υποβρύχια) 
• 9M729: 2.500 χλμ. 
• Kh-101: 2.500 χλμ. (αεροεκτοξευόμενος) 
• Kh-55: 2.500 χλμ. (αεροεκτοξευόμενος) 
• Kalibr: 1.500+ χλμ. ( έκδοση εδάφους ) 
• Iskander: 500 χλμ.  

Πλην των πυραύλων που εκτοξεύονται από τα υποβρύχια και από αεροσκάφη, οι υπόλοιποι πύραυλοι ανήκουν είτε άμεσα είτε έμμεσα ( π.χ. ο Granat είναι πύραυλος πλεύσης μπορεί να εκτοξευθεί από πολλούς φορείς πιθανότατα) στην κατηγορία πυραύλων που αναφέρεται ότι μπορεί να μεταφερθούν δυτικά των Ουραλίων.  

Οι Iskander είναι συστήματα που λόγω της μικρής εμβέλειάς τους, συγκρινόμενοι πάντα με άλλους όπως ο Avangard, υπάρχουν ήδη δυτικά των Ουραλίων τόσο σε περιοχές της Δυτικής Στρατιωτικής περιφέρειας και της Νότιας, όσο και στο θύλακα του Καλίνινγκραντ αλλά και στη Λευκορωσία. Η δυνατότητα του συστήματος να λάβει και πυρηνικές κεφαλές είναι δεδομένη, αν και φυσικά δεν είναι εξοπλισμένοι εκ προιμίου με τέτοιες κεφαλές για ευνόητους λόγους. Και μόνο η ύπαρξή τους στο Καλίνιγκραντ και την Δυτική Ρωσία και Λευκορωσία, σημαίνει ότι οι Βαλτικές χώρες, Φινλανδία, Σουηδία, πρωτεύουσα Πολωνίας και υπό προϋποθέσεις και το Βερολίνο, είναι εντός εμβέλειάς τους εξοικονομώντας άρα συστήματα που χρειάζονται για μακρύτερα πλήγματα. 

Εκτός της εξίσωσης αυτής θεωρείται ότι είναι και οι πύραυλοι που είναι μακράς εμβέλειας αλλά εκτοξεύονται από σκάφη. Όπως οι ναυτικοί Kalibr οι οποίοι είναι πύραυλοι με εμβέλεια 1.000 χλμ. και μπορούν να λάβουν πυρηνικές κεφαλές. Από τη στιγμή όμως που τα σκάφη επιφανείας και τα υποβρύχια, μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε θάλασσα, δεν έχουν γεωγραφικό περιορισμό χρησιμοποίησής τους. 

Πύραυλοι όπως οι Avangard, ανήκουν στην κατηγορία συστημάτων που εξετάζουμε καθώς αν ένα τέτοιο σύστημα βρίσκεται πίσω από τα Ουράλια, τότε η Νοτιοδυτική Ευρώπη είναι ένας πολύ δύσκολος στόχος ενώ Λονδίνο και Παρίσι είναι θεωρητικά εντός εμβέλειας αλλά με μεγαλύτερο χρόνο αντίδρασης. Ένας πύραυλος του είδους όμως ο οποίος θα εκτοξευτεί από την περιοχή, για παράδειγμα, του Ρζέφ ή του Βόρονεζ, έχει στην εμβέλειά του εύκολα όλη την Ευρώπη,ενώ μειώνεται και ο χρόνος αντίδρασης της αντιβαλλιστικής άμυνας των κρατών της Δυτικής Ευρώπης. 

ΝΕΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΟΠΛΑ

Μέχρι σήμερα θεωρείται ότι η Ρωσία διαθέτει περίπου 5.500 πυρηνικές κεφαλές με την καλύτερη όμως εκτίμηση να δίνει πάνω από 6.400 κεφαλές εκ των οποίων 1.600 είναι φορτωμένες βάση της συνθήκης START. Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συνθήκη του 1987, την πρόθεσή τους να ανανεώσουν το βαλλιστικό τους οπλοστάσιο και λόγω της αύξησης των κεφαλών που διαθέτει η Κίνα, το ρωσικό οπλοστάσιο ως προς των αριθμό κεφαλών θεωρείται ότι θα αυξηθεί. 

Και εκτός αυτών, οι Ρώσοι φέρονται να έχουν προχωρήσει αρκετά την τεχνολογία των μικρών πυρηνικών αντιδραστήρων για χρήση σε πυραυλικά συστήματα αλλά και στις νέες τορπίλες μακράς εμβέλειας εξοπλισμένων με πυρηνικές κεφαλές «Poseidon”. Και αυτά τα συστήματα ανήκουν στην  κατηγορία των συστημάτων που δεν συμπεριλαμβάνονται στην αρχική μας εξίσωση  αφού τώρα μπήκαν σε παραγωγή και βάλλονται από υποβρύχια. Οι τορπίλες του είδους μάλιστα είναι ίσως ότι πιο επίφοβο υπάρχει πλέον αφού μία έκρηξη πυρηνικής κεφαλής ισχύος 2 κιλοτόνων (15+ φορές η ισχύς της βόμβας που έπληξε τη Χιροσίμα το 1945) σε βάθος μερικών δεκάδων μέτρων έξω από την ναυτική βάση, για παράδειγμα, του Νόρφολκ, θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα ευμέγεθες τσουνάμι να πλήξει τη βάση και να την καταστρέψει χωρίς να μπορούν οι Αμερικανοί να το αποτρέψουν εκτός αν χτυπήσουν εγκαίρως το φορέα εκτόξευσης και την τορπίλη πριν οπλιστεί η κεφαλή. 

Παρόμοια όπλα καταστροφής με χρήση μικρών πυρηνικών αντιδραστήρων ως βομβών ηλεκτρομαγνητικών παλμών θεωρείται ότι αναπτύσσονται ήδη αλλά μία τέτοια πληροφορία δε μπορεί να επιβεβαιωθεί. 

ΡΩΣΙΚΗ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

‘Όπως προαναφέρθηκε, και οι τρείς Κλάδοι των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων έχουν  την δυνατότητα πυρηνικού πλήγματος προς πάσα κατεύθυνση με την Διεύθυνση Στρατηγικών Πυρηνικών Όπλων να είναι υπό την άμεση δικαιοδοσία του Αρχηγείου των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σε περίπτωση που λόγω εμπόλεμης κατάστασης στην Ουκρανία και με το ΝΑΤΟ να εισέρχεται με πλήθος στρατιωτικών μονάδων στην δυτική Ουκρανία, για να υπάρξει πυρηνική ανταπάντηση, όλα τα βαλλιστικά συστήματα μέσης εμβέλειας που περιγράψαμε χρειάζεται να βρίσκονται σε θέσεις στην Δυτική Ρωσία, ώστε με την χρήση των πυραύλων που σταθερά έχει το Ναυτικό και η Αεροπορία, να συμπληρωθούν οι κατάλληλοι αριθμοί για μία μαζική βαλλιστική επίθεση προς την Δυτική Ευρώπη. 

Σκοπός της επίθεσης αυτής θα είναι κατά σειρά: 

• Σιλό βαλλιστικών πυρηνικών όπλων 
• Αεροπορικές βάσεις που φιλοξενούν μαχητικά με ικανότητα μεταφοράς πυρηνικών κεφαλών 
• Βιομηχανικές Ζώνες 
• Ναυτικές Βάσεις 
• Πληθυσμιακά κέντρα 

Η σειρά που αναφέρεται είναι ενδεικτική, όχι όμως σίγουρη αλλά παρουσιάζει το σκεπτικό μιας πυρηνικής εμπλοκής σε μία τέτοια περίπτωση. 

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ,

από τη στιγμή που η Ρωσία προετοιμάζεται για επιχειρήσεις στην Ανατολική και Νότια Ουκρανία και εφόσον θεωρεί ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να της αποτελέσει εμπόδιο και παράλληλα κρίνοντας από τις αντιδράσεις των Δυτικών στις δηλώσεις Ryabkov, οι Ρώσοι πρέπει να έχουν μεταφέρει δυτικά των Ουραλίων αριθμό τακτικών βαλλιστικών όπλων με στόχο την Δυτική Ευρώπη. Άγνωστο πόσων όμως καθώς, κατά πάγια ρωσική τακτική, τα πραγματικά συστήματα θα μετακινούνται συνέχεια και θα εναλλάσσονται σε θέσεις απόκρυψης και τα ίδια θα αντικαθιστώνται από… φουσκωτά ομοιώματα, με αποτέλεσμα ο υπολογισμός του συνολικού τους αριθμού και της ακριβούς θέσης τους να είναι πολύ δύσκολος όπως και του αριθμού των κεφαλών που μεταφέρουν. 

Άγνωστο παραμένει επίσης πόσοι ακόμα πύραυλοι μπορεί να κυκλοφορούν ήδη εντός κοντέϊνερ σε απίθανα μέρη οπότε δεν υπολογίζονται. Οι Club – K δημιούργησαν νέα δεδομένα στο μέγεθος της πυρηνικής και όχι μόνο απειλής και γι αυτό χώρες όπως το Ιράν και πιθανότατα και το Ισραήλ, έχουν υιοθετήσει την τακτική αυτή για την κάλυψη των βαλλιστικών τους όπλων με τους Ιρανούς να έχουν ανεβάσει επίπεδα αποκρύπτοντας τις νταλίκες με τα κοντέϊνερ  εντός βουνών όπως έδειχναν σε βίντεό τους από τη βαλλιστική επίθεση στην Αμερικανική Βάση Αλ-Ασσάντ του Ιράκ τον Ιανουάριο του 2020. Αν αυτά κάνουν οι Ιρανοί, αρκεί λίγη φαντασία για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει με το μεγάλο ρωσικό πυραυλικό οπλοστάσιο με πυραύλους μέσης εμβέλειας εντός της ρωσικής επικράτειας και των όμορρων χωρών χωρών χωρίς να γίνει αντιληπτό. 

(*) Δόγμα πυρηνικής αποτροπής Ρωσικής Ομοσπονδίας 2020-αρχικό κείμενο