Η προσπάθεια του να χαρακτηριστεί ο Ντόναλντ Τραμπ ακροδεξιός και φασίστας δείχνει να πέφτει στο κενό. Όπως σχολιάζεται πλέον, ο Τραμπ δεν είναι φασίστας γιατί, σε αντίθεση με τον φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό (ακόμα και τα δύο αυτά πολιτεύματα έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους, αλλά στην εποχή μας έχει επικρατήσει γενικά ο όρος φασίστας και για τα δύο), ο «τραμπισμός» δεν συνιστά τέτοια ιδεολογία. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια αίσθηση ότι ο Τραμπ δεν είναι πραγματικά ιδεολόγος πολιτικός.
Η αντίθεση με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό είναι έντονη.
Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν ένα αριστερής καταβολής (εξού και το σοσιαλιστικό) πολιτικό κίνημα που βασίστηκε στην ιδεολογία της φυλετικής ανωτερότητας της αρίας φυλής, της αθεΐας και του εθνικού σοσιαλισμού, της εφαρμογής δηλαδή της αριστερής οικονομικής θεωρίας για όσους ασπάζονται το ιδεολογικό αφήγημα του Χίτλερ. Από την άλλη, ο φασισμός, αριστερής καταβολής και αυτός λόγω του σοσιαλιστικού παρελθόντος του Μουσολίνι, είχε ως κορωνίδα της ιδεολογίας του το ισχυρό κράτος και όχι την φυλή.
Ο Τραμπ δεν έχει σχέση με τα παραπάνω, ο τραμπισμός δεν θεωρείται μια επιθετική επεκτατική ιδεολογία, ενώ στο μυαλό του Αμερικανού ηγέτη δεν είναι ο ισχυρός κρατισμός, αλλά η λειτουργία των ΗΠΑ ως μία επιχείρηση ελεύθερων επαγγελματιών, με την λέξη ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ να τονίζεται.
Αυτό δεν αρέσει στην προηγούμενη διεθνιστική λογική και ως εκ τούτου αποκαλεί τον Τραμπ φασίστα, ένας χαρακτηρισμός ανιστόρητος, διότι στον φασισμό και στον εθνικοσοσιαλισμό δεν υπήρχε ελευθερία στην εργασία, καθώς όλοι υπηρετούσαν το Κόμμα.
Ο Τραμπ χαρακτηρίζεται επίσης ως απομονωτιστής – ο απομονωτισμός είναι μια εξαιρετικά ισχυρή πολιτική τάση και πρεσβεύει την μη ανάμειξη σε εξωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, με τον τρόπο ειδικά που συνέβαινε επί διεθνιστικών κυβερνήσεων στις ΗΠΑ.
Στην Αμερική ιστορικά υπήρχαν φωνές που προειδοποίησαν ενάντια στην ανάμειξη της Αμερικής σε «ξένες εμπλοκές» – επειδή είχαν εμπειρία από πρώτο χέρι για το πώς η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε καταπιέσει τους αποικιακούς υπηκόους της και ποιο το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών.
Όλοι οι μεταπολεμικοί Αμερικανοί πρόεδροι, πλην του Τραμπ, παραμέρισαν τον απομονωτισμό και δέσμευσαν την Αμερική στην παγκόσμια επέκταση της αυτοκρατορίας της. Και, από το καθεστώς Κάρτερ και μετά, οι λεγόμενοι νεοσυντηρητικοί (διεθνιστές ρεπουμπλικάνοι) έχουν πλαισιώσει την επεκτατική και επιθετική εξωτερική πολιτική της Αμερικής.
Έτσι, όπως τονίζεται, προέκυψαν μεταξύ άλλων, οι άστοχοι πόλεμοι της διεθνιστικής τάξης πραγμάτων της Ουάσινγκτον στο Βιετνάμ, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και η καθοδηγούμενη από την Αμερική επέκταση του ΝΑΤΟ τα τελευταία 30 χρόνια.
Η εξωτερική πολιτική στάση του Τραμπ, αντίθετα, μοιάζει με αποφασιστική ρήξη με το παρελθόν.
Όπως αναφέρεται, ο Τραμπ είναι επίσης αποφασισμένος να αναδιαμορφώσει οποιονδήποτε εγχώριο θεσμό που δεν υποστηρίζει την εγχώρια εθνική ατζέντα του.
Το αν θα καταφέρει, μένει να φανεί. Ωστόσο, ένα πράγμα δείχνει ξεκάθαρο, βάσει εκτιμήσεων: Οι ηττημένοι Δημοκρατικοί δεν είναι προς το παρόν σε θέση να προβάλουν αποτελεσματική πολιτική αντίσταση στα προγράμματα εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ.
Το πιο ανησυχητικό για τους Δημοκρατικούς είναι το γεγονός ότι οι αμερικανικές ελίτ που κάποτε τους υποστήριζαν αλλάζουν τώρα πολιτική πορεία και στέκονται πίσω από το καθεστώς Τραμπ και την δεξιά τάξη πραγμάτων.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι λοιπόν φασίστας, αλλά ένας απομονωτιστής, περισσότερο επιχειρηματίας παρά πολιτικός. Οι διεθνιστές επικριτές του Τραμπ, ωστόσο, δεν μπορούν να δεχτούν, όπως λέγεται, αυτή την κατηγοριοποίηση του Τραμπ, επειδή τότε θα υπάρξει η παραδοχή ότι η αμερικανική κοινωνία έχει εκφυλιστεί πολιτιστικά και πολιτικά τις τελευταίες δεκαετίες, απόρροια της πολιτικής των αριστερόστροφων διεθνιστών.
