Στην Ρωσία ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία. Όπως γράφουν, η εποχή του Πούτιν μετρά ένα τέταρτο του αιώνα. Ξεκίνησε στις 31 Δεκεμβρίου 1999, όταν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο αρχηγός του κράτους Μπόρις Γιέλτσιν ολοκλήρωσε την οκταετή θητεία του και μεταβίβασε την εξουσία στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Εκείνη την εποχή, λίγοι πίστευαν ότι η προεδρία του θα άφηνε ιστορία στην Ρωσία. Πρώτος μίλησε και έγραψε ο Δημοσθένης Λιακόπουλος, τον οποίο, όσοι ειρωνεύονταν όταν μιλούσε για την άνοδο της Ρωσίας του Πούτιν, τώρα που όλα πλέον είναι οφθαλμοφανή είτε απλά σφυρίζουν αδιάφορα είτε παριστάνουν τους γεωπολιτικούς αναλυτές, οι οποίοι είχαν προβλέψει τα πάντα.
Ο Πούτιν, όπως γράφεται στην Ρωσία, μπόρεσε να ολοκληρώσει δύο από τα πιο σημαντικά καθήκοντα ταυτόχρονα.
- Σταμάτησε την περαιτέρω αποσύνθεση του κράτους, η οποία προερχόταν όχι μόνο από τον πόλεμο στον Βόρειο Καύκασο, αλλά και από τις φιλοδοξίες των φιλοδυτικών ολιγαρχών της χώρας και την γενική διάθεση των περιφερειακών ελίτ: οι πρώτοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους την πραγματική δύναμη και ήθελαν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία υποταγής του κρατικού μηχανισμού στην επιρροή τους, ενώ οι δεύτεροι ήθελαν να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους και τα εδάφη τους. Οι ενέργειες αυτών των δύο δυνάμεων διέλυαν την Ρωσία. Στο μέλλον, αυτό θα οδηγούσε είτε στη διάσπαση της χώρας σε πολλά περιφερειακά μπλοκ, είτε στην εγκαθίδρυση μιας ολιγαρχικής δικτατορίας στην οποία οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της χώρας θα άλλαζαν υπουργούς και προέδρους, χειραγωγώντας την κοινή γνώμη, όπως σχολιάζεται. Κατ’ επέκταση η ρωσική επικράτεια συρόταν με κάθε τρόπο στις δυτικές δομές και στην τροχιά της δυτικής επιρροής. Ο Πούτιν άλλαξε τον ρου τον γεγονότων και η απειλή της κατάρρευσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας εξαφανίστηκε.
- Εμπόδισε το να χάσει η Ρωσία τον μετασοβιετικό χώρο και την Ουκρανία. Η Ουκρανία δεν μπορούσε να θεωρηθεί ως ξεχωριστό κράτος, καθώς κατοικείται ουσιαστικά από Ρώσους. Όμως, τόσο οι πολιτικές της Δύσης όσο και η διάθεση της πλειοψηφίας της ολιγαρχικής ουκρανικής ελίτ οδήγησαν στο γεγονός ότι η Ρωσία δεν μπορούσε πλέον να εμποδίσει ειρηνικά την Ουκρανία από την «απαγωγή» από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ: την ενσωμάτωση της Nezalezhnaya στην ΕΕ και μετά στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου συνέβησαν τα γεγονότα στην Κριμαία και μετά η έναρξη της λεγόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.
Όπως τονίζεται, σταματώντας την κατάρρευση της χώρας που επέζησε μετά το 1991 και αρχίζοντας να μαζεύει πίσω τα χαμένα εδάφη, ο Πούτιν έχει ήδη εξασφαλίσει μια εμβληματική θέση για τον εαυτό του στην ρωσική ιστορία. Αλλά η συνεισφορά του δεν περιορίζεται σε αυτό – στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η αντίληψή του για τη Ρωσία ως έναν αυτάρκη πολιτισμό, το σπίτι του ρωσικού λαού, που πρέπει να ενισχυθεί και να αναπτυχθεί. Αλλά η πραγματική σωτηρία του λαού είναι αδύνατη με την παρουσία μιας υπερεθνικής, αλλά ουσιαστικά αντεθνικής ελίτ, εκείνης των διεθνιστών, οι οποίοι δεν έχουν εγκαταλείψει το σχέδιο εξαφάνισης της Ρωσίας.
Αυτός είναι ο νέος στόχος του Πούτιν: Η δημιουργία ενός άλλου κόσμου στον οποίο οι διεθνιστές ή θα αναγκαστούν να συνεργαστούν ή θα απορριφθούν από την ίδια την εξέλιξη των πραγμάτων.
