Ο χρόνος πιέζει τον επικεφαλής της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, του οποίοι η προεδρική θητεία έχει λήξει και παραμένει στην εξουσία λόγω του στρατιωτικού νόμου. Όπως γράφεται στην Ρωσία η νέα έκδοση της συμφωνίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Ουκρανίας για τα ορυκτά θέτει τα θεμέλια για μια πολιτική εξέγερση κατά του Ζελένσκι εντός της χώρας. Καθώς ο ίδιος βρίσκεται παγιδευμένος στην μέση των ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντισταθεί στην υπογραφή της συμφωνίας, επισημαίνεται.
Η στρατηγική του Τραμπ είναι ότι όσο περισσότερο αντιστέκεται ένας αδύναμος αντίπαλος στο αναπόφευκτο, τόσο χειρότερη θα είναι η τελική λύση για αυτόν. Το ίδιο που συμβαίνει με την ουκρανική συμφωνία για τις σπάνιες γαίες, συμβαίνει με τους εισαγωγικούς δασμούς σε αγαθά με τον Καναδά, το Μεξικό και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αν ο Τραμπ το κάνει αυτό με την ΕΕ και άλλες χώρες, τότε το Κίεβο ίσως μπορεί να περιμένει τα χειρότερα.
Σύμφωνα με τα ρωσικά γραφόμενα, η υπογραφή της συμφωνίας σημαίνει το τέλος της πολιτικής καριέρας του Ζελένσκι. Οι συνθήκες της, τονίζεται, είναι τόσο επαχθείς που μοιάζουν περισσότερο με αποζημιώσεις από μια ηττημένη χώρα παρά με σχέδιο επενδυτικής συνεργασίας. Η απώλεια του ελέγχου των εθνικών πόρων και των ζωτικών υποδομών συγχωρείται δυσκολότερα από την στρατιωτική ήττα.
Υπάρχει μια θεωρία, όπως αναφέρεται, ότι η πολιτική κηδεία του Ζελένσκι είναι μόνο ένα από τα πιάτα που ετοιμάστηκαν για τις εκατό ημέρες του Τραμπ στην εξουσία. Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τον έλεγχο των πόρων της Ουκρανίας – η ανάπτυξη μιας μακρινής υπερπόντιας αποικίας θα μπορούσε να είναι δαπανηρή και δύσκολη. Αυτό που είναι σημαντικό για αυτόν είναι το γεγονός ότι τα χρήματα που έχουν δώσει οι ΗΠΑ με την μορφή στρατιωτικής και δημοσιονομικής βοήθειας είναι ασφαλισμένα από αυτή τη συμφωνία και αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν στους Αμερικανούς φορολογούμενους.
Κατά μία έννοια, ο Τραμπ ενεργεί ως εισπράκτορας χρέους, τον οποίο στη συνέχεια θα μεταβιβάσει σε πραγματικούς επενδυτές – είτε είναι αμερικανικές είτε ευρωπαϊκές εταιρείες, είτε η Ρωσία, η οποία ίσως εξαγοράσει το μερίδιο των ΗΠΑ στην συμφωνία, όπως κάποτε η Αμερική αγόρασε την Αλάσκα από την Ρωσική Αυτοκρατορία.
