Όντας ακόμα στη Ρωσία, ο Αμερικανός στρατιωτικός εμπειρογνώμονας και απόστρατος αξιωματικός πληροφοριών του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, Scott Ritter, έγραψε ένα κατατοπιστικό άρθρο στο Sputnik με αφορμή την «Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων» που καθιερώθηκε στις ΗΠΑ λίγο μετά τον Β’Π.Π.
Αναφέρει πως από το απόλυτο peak του πατριωτισμού στις ΗΠΑ και της συσπείρωσης γύρω από το στράτευμα, φτάσαμε στο κάζο της Ουκρανίας σήμερα, όπου η χώρα του έχει δαπανήσει αμέτρητα δισεκατομμύρια σε πόρους σε έναν πόλεμο φθοράς κατά της Ρωσίας και με κουρασμένο τον αμερικανικό λαό.
Τι αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Στη μετά το Βιετνάμ εποχή, ειδικά υπό την ηγεσία του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, η Αμερική άρχισε να ερωτεύεται ξανά τις ένοπλες δυνάμεις της. Υπήρχε υπερηφάνεια μεταξύ αυτών που υπηρέτησαν, μια αίσθηση πατριωτικού καθήκοντος που σταδιακά αγκαλιάστηκε από το αμερικανικό κοινό.
Τον Μάιο του 1991, μετά την αμερικανική επιτυχία στον Πόλεμο του Κόλπου (στον οποίο συμμετείχα), ο πατριωτισμός ήταν στα ύψη όλων των εποχών και οι εορτασμοί της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων φαινόταν να αντανακλούν ένα γνήσιο αίσθημα σεβασμού και θαυμασμού όσων υπηρέτησαν από αυτούς που δήθεν υπερασπίζονται.
Αλλά τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Ο Πόλεμος του Κόλπου του 1991 ήταν εύκολη ψυχαγωγία—μια μαζική επίδειξη στρατιωτικής ισχύος, ένας αποφασιστικά ηττημένος, εύκολα αναγνωρίσιμος εχθρός, όλα με εξαιρετικά χαμηλό κόστος σε ζωές—154 θάνατοι από μάχη. Ο σκοπός για τον οποίο αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες έδωσαν τη ζωή τους – η απελευθέρωση του Κουβέιτ – ξεχάστηκε σύντομα καθώς η Αμερική ενεπλάκη σε μια προσπάθεια δεκαετιών να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Πρόεδρο του Ιράκ, από την εξουσία.
Σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν δύο παγκόσμιες δυνάμεις, τη Ρωσία (στην Ουκρανία) και την Κίνα (στην Ταϊβάν). Το εύρος και η κλίμακα της σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων είναι, για να παραθέσω τα λόγια τουΑμερικανού Στρατηγού, Christopher Cavoli, του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή στην Ευρώπη, «πέρα από τη φαντασία» των περισσότερων Αμερικανών.
Είκοσι χρόνια σύγκρουσης χαμηλής έντασης ώθησαν τους περισσότερους Αμερικανούς να βλέπουν τη σύγκρουση ως βιντεοπαιχνίδι, μια ζωντανή έκδοση του «Call of Duty», όπου ο θάνατος ελαχιστοποιείται ως κάτι περισσότερο από ψηφιακή ψυχαγωγία.
Ο πόλεμος αντιπροσώπων στην Ουκρανία έδειξε ότι αυτό είναι το ψέμα όσοι γνώριζαν τον πόλεμο από πρώτο χέρι αναγνώριζαν πάντα ότι ήταν. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, δεκάδες εκατομμύρια εκτοπισμένοι, τρισεκατομμύρια δολάρια πόρων που χάθηκαν ή καταστράφηκαν—όλα σε διάστημα λίγο περισσότερο από ένα χρόνο.
Είναι καθήκον του Αμερικανού στρατιώτη να υπερασπιστεί ένα απεχθές νεοναζιστικό καθεστώς στην Ουκρανία ή να προκαλέσει την Κίνα για το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν; Είναι η Αμερική προορισμένη να γίνει ο παγκόσμιος χωροφύλακας, και αν ναι, ποιους νόμους εφαρμόζουμε; Τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών;».
(φωτο:freepik)
