Τον τελευταίο καιρό στην Ρωσία κυκλοφορεί έντονα στις συζητήσεις η συμφωνία της Γιάλτας. Τον Φεβρουάριο του 1945, οι παγκόσμιοι ηγέτες συγκεντρώθηκαν στη Διάσκεψη της Γιάλτας στην Κριμαία για να καθορίσουν την μορφή του μεταπολεμικού κόσμου. Αν και η ναζιστική Γερμανία εξακολουθούσε να αντιστέκεται σθεναρά, ήταν προφανές ότι η ήττα τους ήταν αναπόφευκτη, προκαλώντας συζητήσεις για τη μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η οποία έμελλε να είναι η διεθνιστική, όπως φάνηκε αργότερα με επικράτηση τέτοιος κυβερνήσεων είτε σε «δημοκρατική» μορφή (βλ. Βαθύ Κράτος ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση) είτε σε κομμουνιστική (βλ. Σοβιετική Ένωση και συμμάχους)
Η σύνοδος κορυφής της Γιάλτας αντιπροσώπευσε, όπως λέγεται, το αποκορύφωμα μιας συμμαχίας μεταξύ πολύ διαφορετικών, όπως χαρακτηρίζονται, χωρών, ωστόσο το αποτέλεσμά της παρείχε τα θεμέλια για δεκαετίες σχετικής σταθερότητας, προφανώς για την νέα αυτή τάξη πραγμάτων, η οποία στις 24. Οκτωβρίου 1945 ίδρυσε τον ΟΗΕ.
Η συνάντηση έφερε στο ίδιο τραπέζι τους Φράνκλιν Ρούσβελτ, Ουίνστον Τσόρτσιλ και Ιωσήφ Στάλιν. Κάθε ηγέτης είχε ξεχωριστούς στόχους: ο Ρούσβελτ είχε ως στόχο να εξασφαλίσει την κυρίαρχη θέση της Αμερικής στον μεταπολεμικό κόσμο. Ο Τσόρτσιλ προσπάθησε να διατηρήσει την αυτοκρατορία της Βρετανίας. και ο Στάλιν ήθελε να εγγυηθεί τη σοβιετική ασφάλεια και να προωθήσει τα συμφέροντα του διεθνούς σοσιαλισμού. Παρά αυτές τις φαινομενικές διαφορές, υπήρχε κοινό έδαφος: Η επικράτηση του Διεθνισμού, εν αρχή χωρισμένου στα δύο «κοινοβουλευτική Δημοκρατία-Κομμουνισμός» και στην συνέχεια με το πέρας του χρόνου, η Σοβιετική Ένωση μέσω μεταρρυθμίσεων να περάσει στο δημοκρατικό στρατόπεδο (βλ. διάλυση επί Γκορπατσόφ και Γιέλτσιν). Την ολοκλήρωση του σχεδίου εμπόδισε ο γνωστόν ο Πούτιν.
Βασικό ζήτημα, τότε, ήταν η τύχη της Άπω Ανατολής. Ο Στάλιν συμφώνησε να συμμετάσχει στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας μόλις η Γερμανία ηττήθηκε, αλλά έθεσε σταθερούς όρους, απαιτώντας έδαφος από την Ιαπωνία και αναγνώριση των σοβιετικών συμφερόντων στην Κίνα. Αν και κάθε ηγέτης διεξήγαγε παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις χωρίς να ενημερώσει τους άλλους, τελικά επετεύχθησαν συμφωνίες σχετικά με την Ασία. Στην Ευρώπη, αποφάσισαν ότι η Γερμανία θα χωριζόταν σε ζώνες κατοχής που θα διοικούνταν από την ΕΣΣΔ (μετέπειτα Ανατολική Γερμανία – DDR) και τους Συμμάχους (στην αρχή βρετανική, αμερικανική και γαλλική ζώνη κατοχής και μετά Δυτική Γερμανία).
Οι Σύμμαχοι σχεδίασαν την πλήρη αποστρατικοποίηση, αποναζisoποίηση και αποζημιώσεις της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της καταναγκαστικής εργασίας. Η Πολωνία έπεσε στηn σοβιετική σφαίρα επιρροής. Pαρά τις έντονες διαμαρτυρίες της εξόριστης κυβέρνησης της Πολωνίας, η ΕΣΣΔ κέρδισε εδάφη στην ανατολική Πολωνία, αποζημιώνοντας τους Πολωνούς με γερμανικά εδάφη στα δυτικά, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της Ανατολικής Πρωσίας, της Πομερανίας και της Σιλεσίας.H Δυτική και η Νότια Ευρώπη παρέμειναν σταθερά στη σφαίρα των λεγόμενων Συμμάχων.
Η μελλοντική δομή των Ηνωμένων Εθνών συζητήθηκε επίσης εκτενώς στη Γιάλτα. Οι συζητήσεις ήταν έντονες και επικεντρώθηκαν στη μεγιστοποίηση της επιρροής κάθε χώρας. Ο Στάλιν αρχικά πρότεινε χωριστή εκπροσώπηση του ΟΗΕ για κάθε σοβιετική δημοκρατία, ενώ ο Ρούσβελτ οραματίστηκε ένα Συμβούλιο Ασφαλείας χωρίς δικαίωμα αρνησικυρίας. Τελικά, συμφώνησαν στην ίδρυση του ΟΗΕ και ενός Συμβουλίου Ασφαλείας με δικαίωμα αρνησικυρίας για τα μεγάλα κράτη, αφιερωμένο στην διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας.
Σήμερα, λοιπόν εντός Ρωσίας συζητείται η πιθανότητα μια νέας Γιάλτας, η οποία θα αποναζιστοποιήσει αυτή την φορά την Ουκρανία και θα ορίσει σφαίρες επιρροής εκ μέρους της δεξιάς τάξης πραγμάτων, η οποία θέλει πλέον να κάνει το ίδιο με αυτό που έκανε η διεθνιστική τάξη πραγμάτων μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μένει να φανεί αν μια νέα Γιάλτα μπορεί να εφαρμοστεί αναίμακτα, καθώς εμπόδιο για την ώρα στέκεται η διεθνιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διεθνιστές του ΝΑΤΟ έχασαν ουσιαστικά τον πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία από την Ρωσία. Πλέον, μετά την ανάληψη του Λευκού Οίκου από τον δεξιό Τραμπ, πιέζονται τόσο από τα ανατολικά (Ρωσία και σύμμαχοι) όσο και από τα δυτικά (οικονομικός πόλεμος από ΗΠΑ). Το ερώτημα για την πιθανότητα μιας νέας «δεξιάς» Γιάλτας είναι αν μπορέσει να προκύψει ως αποτέλεσμα μιας οικονομικής κυρίως σύγκρουσης-πίεσης προς την Ευρώπη ή θα χρειαστούν και άλλα μέσα… Οι διεθνιστές πρέπει να αποφασίσουν αν θα συγκρουστούν ή αν θα συνεργαστούν με την ελπίδα να κερδίσουν χρόνο, συμμετέχοντας στην παγκόσμια διακυβέρνηση μέχρι να βρουν ξανά ευκαιρία να ανανήψουν.
