Στη μέση ενός πυκνού βαυαρικού δάσους, ο ερασιτέχνης ιστορικός Dieter Stockmann επισημαίνει τα απόκοσμα σχήματα ενός εγκαταλειμμένου αυτοκινητόδρομου από την εποχή των Ναζί.

Τα ερείπια της διαδρομής 46 ήταν πάντα γνωστά, αλλά η περιοχή ήταν κάποτε «ταμπού», σύμφωνα με τον Stockmann, ο οποίος μελέτησε το έργο για 20 χρόνια.

Σήμερα, όμως, ο ιστότοπος προσελκύει επισκέπτες και οι τοπικές αρχές ζητούν να τον μετατρέψουν σε πλήρες τουριστικό αξιοθέατο — ως άλλο ένα μέσο αντιμετώπισης της ναζιστικής προπαγάνδας.

Ο Juergen Lippert, δήμαρχος του δήμου Gemuenden am Main, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου, διοργανώνει περίπου δώδεκα ξεναγήσεις κάθε χρόνο.

«Κατά τη διάρκεια των περιοδειών, διαλύουμε τα ψέματα που εξακολουθούν να θεωρούνται αληθινά. Για παράδειγμα, οι αυτοκινητόδρομοι δεν εφευρέθηκαν από τον Χίτλερ», είπε ο 53χρονος.

Ο Stockmann, ο οποίος διοργανώνει επίσης δωρεάν περιηγήσεις για πεζοπόρους που θέλουν να παλέψουν με αγκαθωτούς θάμνους και τσουκνίδες για να δουν τι έχει απομείνει από αυτόν που θα ήταν ο μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος της Γερμανίας, είπε ότι δεν έχει συναντήσει οπαδούς του Τρίτου Ράιχ.

Οι επισκέπτες στη Γερμανία που έχουν εμμονή με τα αυτοκίνητα ενδιαφέρονται περισσότερο για τις τεχνικές προκλήσεις της κατασκευής ενός αυτοκινητόδρομου εκείνη την εποχή παρά για τους ναζιστικούς δεσμούς, είπε.

Η Route 46 ξεκίνησε το 1936 και είχε σκοπό να αναδείξει την ομορφιά της Γερμανίας — συνδέοντας τα ερείπια ενός διάσημου κάστρου με τις ιστορικές πόλεις Wurzburg και Fulda.

Η έκταση 40 χιλιομέτρων ήταν μέρος ενός τεράστιου έργου που σχεδιάστηκε κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης για να συνδέσει το Αμβούργο στη βόρεια Γερμανία με τη λίμνη της Κωνσταντίας στο νότο.

Περίπου 4.500 άνθρωποι εργάστηκαν σε αυτό, ανοίγοντας ένα μονοπάτι μέσα από τα δέντρα και χτίζοντας γέφυρες και συστήματα αποχέτευσης.

Όμως, πριν στρωθεί η πρώτη άσφαλτος, το έργο εγκαταλείφθηκε το 1939 καθώς δεν θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας από τον γερμανικό στρατό.

Οι εργάτες άφησαν πίσω τους μισοχτισμένες κατασκευές που σταδιακά κατέλαβε η βλάστηση.

«Μερικές φορές πρέπει πραγματικά να χρησιμοποιήσεις τη φαντασία σου για να δεις τι χτίστηκε εκείνη την εποχή», είπε ο Stockmann, 60 ετών.

Στη μέση ενός λιβαδιού, υπάρχει μια μεγάλη τσιμεντένια στήλη που προοριζόταν να στηρίξει μια γέφυρα. Τώρα έχει μετατραπεί σε τοίχο αναρρίχησης.

Από τότε που ξεκίνησε την έρευνά του, ο Stockmann περιηγήθηκε σε περιφερειακά και εθνικά αρχεία, συνάντησε περίπου 50 αυτόπτες μάρτυρες της εποχής και δημοσίευσε ένα βιβλίο.

Σήμερα, η περιοχή απέχει πολύ από μεγάλους δρόμους και η σιωπή χαλάει μόνο από το τραγούδι των πουλιών.

«Το πιο σημαντικό είναι να μην πας πολύ μακριά. Είναι εύκολο να χαθείς εδώ!». είπε.

Οι τοπικοί δήμοι κάνουν ουρές για να προσπαθήσουν να μετατρέψουν την τοποθεσία σε τουριστικό αξιοθέατο.

Μεγάλες πινακίδες τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία του ιστότοπου πέρυσι για να αφηγηθούν μέρος της ιστορίας με τη βοήθεια εικόνων αρχείου.

Η περιοχή έλαβε καθεστώς προστασίας το 2003 — η πρώτη για έναν εγκαταλελειμμένο αυτοκινητόδρομο — που σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν άλλες εργασίες οικοδομής ή ανακαίνισης και τα βρύα και οι αγκαθωτοί θάμνοι θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται ανενόχλητα.

«Ο στόχος αυτής της προστασίας είναι να δείξει τα ερείπια του ναζισμού, όχι να τα ξαναχτίσει», είπε ο Stockmann.

Η διαδρομή 46 «δεν είναι ένας ναζιστικός αυτοκινητόδρομος αλλά μάλλον ένας αυτοκινητόδρομος που κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής», πρόσθεσε.

Ο Λίπερτ συμφώνησε, λέγοντας: «Είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι ένα κομμάτι της γερμανικής ιστορίας».

photo: pixabay