Η Συρία είναι πια μια άλλη χώρα με το μέλλον αβέβαιο και κίνδυνο να μετατραπεί σε μία νέα Λιβύη, η οποία καταρρακώθηκε μετά την πτώση Καντάφι.
Όπως σχολιάζεται στην Ρωσία, η ταχύτητα της κατάρρευσης προκαλεί παραλληλισμούς με το Αφγανιστάν πριν από τρία χρόνια, όταν η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση του Ασράφ Γκάνι κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο. Αλλά σε αντίθεση με τον Γκάνι, του οποίου η αδυναμία ήταν εμφανής, ο Άσαντ εξακολουθούσε να θεωρείται ευρέως ως η κυρίαρχη δύναμη της Συρίας – κάνοντας την ξαφνική πτώση του ακόμη πιο συγκλονιστική, παρά το γεγονός πως είχε αποδυναμωθεί τον τελευταίο καιρό.
Σύμφωνα με όσα τονίζονται, η μεσανατολική χώρα ήταν εγκλωβισμένη σε μια διαρκή ανθρωπιστική και οικονομική κρίση, με το 90% των Σύριων να ζουν στη φτώχεια και σε εκτεταμένο υποσιτισμό. Οι απελπισμένες οικογένειες πήραν δάνεια μόνο για να αγοράσουν τρόφιμα, αλλά δεν μπορούσαν να τα επιστρέψουν. Οι διακοπές ρεύματος ακρωτηρίασαν ακόμη και την Δαμασκό, αφήνοντας μερικές φορές την πρωτεύουσα σκοτεινή για 20 ώρες την ημέρα. Οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας εκτοξεύτηκαν έως και 585% την άνοιξη του 2024 μόνο, ωθώντας έναν ήδη άπορο πληθυσμό βαθύτερα στην απόγνωση.
Η Δαμασκός δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ξένα δάνεια και με τα κοιτάσματα πετρελαίου της υπό αμερικανοκουρδικό έλεγχο, δεν υπήρχε τίποτα άλλο για εμπόριο.
Ο στρατός του Άσαντ δεν ήταν στην καλύτερή του κατάσταση, μετά από τόσα χρόνια μαχών. Για ένα διάστημα, Ιρανοί πληρεξούσιοι όπως η Χεζμπολάχ στήριξαν τις δυνάμεις του, αλλά από ένα σημείο και μετά στράφηκαν εντελώς στην σύγκρουση με το Ισραήλ, του οποίου οι ενέργειες να αποδυναμώσει την λιβανέζικη οργάνωση συνέβαλαν στο να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο η θέση της κυβέρνησης Άσαντ.
Η Ρωσία, ως γνωστόν, ήταν απασχολημένη στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου, όταν χτύπησε η τελική κρίση, ο Άσαντ βρέθηκε μόνος. Οι σύμμαχοί του έμειναν μακριά, ο στρατός του διασκορπίστηκε και ένας εξαγριωμένος, πεινασμένος λαός στράφηκε κατά της κυβέρνησης. Δεν έμεινε κανείς να τον προστατέψει.
Εκεί βρήκαν την ευκαιρία οι διεθνιστές, οι οποίοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος , να «χτυπήσουν» με τους συμμάχους τους, και να στείλουν τον Άσαντ στην Μόσχα για άσυλο, όπερ και εγένετο.
Η πτώση του Άσαντ αφήνει το μέλλον της Συρίας επικίνδυνα αβέβαιο. Η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS) θέλει την εξουσία, πιθανότατα στοχεύοντας σε μια ανάληψη εξουσίας τύπου Ταλιμπάν που υποστηρίζεται από τον προστάτη του στην Άγκυρα.
Αλλά η Συρία δεν είναι Αφγανιστάν, σημειώνεται. Η χώρα είναι ένα μωσαϊκό από εχθρικές φατρίες, πολλές με μακροχρόνιες «βεντέτες». Ο Εθνικός Συριακός Στρατός (SNA) και η HTS είχαν συγκρουστεί για την κυριαρχία στο Idlib, παρά το γεγονός ότι και οι δύο ήταν φιλοτουρκικές οργανώσεις. Υπάρχουν επίσης οι Κούρδοι στα βορειοανατολικά, οι Αλαουίτες στην ακτή, οι Δρούζοι στο νότο και διάφορες φατρίες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ στα νοτιοανατολικά. Μετά, υπάρχει και το Ισλαμικό Κράτος, που εξακολουθεί να κρύβεται στην έρημο, έτοιμο να εκμεταλλευτεί το χάος.
Η Συρία κινδυνεύει να ακολουθήσει την πορεία της Λιβύης μετά τον Καντάφι: ένα αποτυχημένο κράτος χωρισμένο σε ζώνες επιρροής, που κυβερνάται από πολέμαρχους και ξένους πληρεξούσιους. Αυτό θα ήταν καταστροφή όχι μόνο για τους Σύριους αλλά και για την Μέση Ανατολή συνολικά, υπογραμμίζεται.
Η συνέχεια προσεχώς…
