Μιλάει για τις διώξεις που υπέστη για αυτή την επιλογή και για τη δύσκολη ζωή του σήμερα.

Αυτή είναι η εξαιρετική μαρτυρία του Πέτρου Παύλου (Peter Paul), το χριστιανικό όνομα αυτού του προσώπου που συνάντησε το AsiaNews σε τοποθεσία στο Πακιστάν που δεν διευκρινίζουμε για προφανείς λόγους ασφαλείας.

«Γεννήθηκα το 1968 σε μια πολύ φτωχή γειτονιά και ανήκω σε μια πεπεισμένη σουνιτική οικογένεια. Το 2000 έγινα Qari Imam και στη συνέχεια διορίστηκα Imam Masjid: Με έστειλαν σε διάφορες πόλεις της χώρας για να εκπληρώσω την υπηρεσία μου, όταν το 2003, όταν για πρώτη φορά αμφέβαλα για τις γνώσεις και την πίστη μου».

Η αναζήτησή μου για απαντήσεις με οδήγησε στο Ευαγγέλιο (που μου δόθηκε τότε από έναν φίλο), όπου συνάντησα τα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη «Διότι τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή του Υιό» (Ιω. 3:16) και «Ιδού ο Αμνός του Θεού που παίρνει τις αμαρτίες του κόσμου» (Ιω. 1:29). Έτσι, κρυφά, αγκάλιασα τον Ιησού ως Σωτήρα μου. Άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο με έντονο ενδιαφέρον και αφιέρωσα τον περισσότερο χρόνο μου σε αυτό το διάβασμα. Και άρχισα να προσεύχομαι μόνος μου στον Ιησού», συμπλήρωσε στην εξομολόγησή του.

«Μια μέρα το 2005, ξαφνικά έμαθαν και άλλοι για τη νέα του πίστη. «Ήμουν ιμάμης σε ένα τζαμί στο Κασμίρ. Ακολούθησα δύο διαφορετικές πίστεις στην καρδιά μου και ζήτησα από τον Θεό να μου δείξει τον σωστό δρόμο προς τη σωτηρία. Ένα βράδυ, σε ένα όνειρο, άκουσα μια φωνή: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» και μου δόθηκε το σύμβολο ενός σταυρού. Εκείνη την ημέρα, νωρίς το πρωί, ξύπνησα για να απαγγείλω το Αντάν ​​στο τζαμί. Σκέφτηκα να το απαγγείλω, αλλά το όνομα του Ιησού βγήκε από το μεγάφωνο, ακούγοντας με, ένας από τους μαθητές μου από το τζαμί κούνησε τον ώμο μου με δύναμη και με ρώτησε: «Τι κάνεις, δάσκαλε;». Εκείνος απάντησε: «Απαγγέλω το Αντάν». Αλλά είπε όχι, εσύ λες κάτι διαφορετικό. Στο μεταξύ, κάποιοι από την πόλη που άκουγαν την προσευχή μου από το μεγάφωνο όρμησαν στο τζαμί. Άκουσα μια φωνή να μου λέει τρεις φορές: «Τρέξε Πέτρο», και άρχισα να τρέχω από το τζαμί. Με πήραν όμως, ήταν καμιά εικοσαριά άτομα, με χτύπησαν με κλωτσιές, μπουνιές και ξύλα. Έχω ακόμα τα σημάδια αυτών των πληγών στο πρόσωπό μου. Μου φώναξαν ότι έγινα καφίρ (άπιστος). Από το Κασμίρ με έστειλαν πίσω στη μεντρεσέ από όπου κατάγομαι, εκεί οι συγγενείς μου και οι θρησκευόμενοι με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα κατηγορώντας με για βλασφημία. Κατέληξα στη φυλακή όπου έπρεπε να εκτίσω φυλάκιση ενός έτους», πρόσθεσε ο Πάυλος.

«Στη φυλακή ένιωθα τόσο δυνατός μέσα μου. Ήμουν σταθερός στην πίστη μου στον Χριστό. Την πρώτη μέρα στη φυλακή μου έδωσαν φαγητό φυλακής, αλλά το αρνήθηκα. Την ίδια μέρα ήρθε ένα άτομο από τη φυλακή και με ρώτησε το όνομά μου. Του είπα ότι με λένε Πάτρα Παύλος. Μου είπε να μην ανησυχώ: μου έφερνε φρέσκο ​​φαγητό κάθε μέρα για ένα χρόνο και μου έπαιρνε τα βρώμικα ρούχα και μου τα έφερε καθαρά και σιδερωμένα την επόμενη μέρα. Στον στρατώνα μου υπήρχαν και επικίνδυνοι κρατούμενοι, αλλά δεν φοβόμουν κανέναν γιατί ο Ιησούς ήταν πάντα μαζί μου», συμπλήρωσε ο πρώην ιμάμης.

«Μετά από ένα χρόνο, η σύζυγός μου ήταν αυτή που προσέφυγε στον δικαστή ισχυριζόμενος την αθωότητά μου. Ο εφέτης δεν εμφανίστηκε και τελικά, το 2006, ο δικαστής με απελευθέρωσε από τη φυλακή. Μετά την άφεση, η γυναίκα μου και τα έξι μου παιδιά δέχτηκαν επίσης τον Χριστό: δεν έχουν λάβει ακόμη το βάπτισμα, αλλά κάνουν χριστιανική ζωή. Οι Χριστιανοί φοβούνται να βαφτίσουν πρώην μουσουλμάνους γιατί δεν θέλουν να ρισκάρουν τη ζωή τους. Αφού αγκαλιάσαμε τον Χριστό, έπρεπε να φύγουμε από το χωριό μας, τους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς μας γιατί έγιναν όλοι εχθροί απέναντί ​​μας», κατέληξε στην εξομολόγησή του.

Πήγα σε πολλά χριστιανικά χωριά και γειτονιές για να ζητήσω βοήθεια με φαγητό και στέγαση», θυμάται ο Πέτρος – Παύλος «αλλά αρνήθηκαν να μας βοηθήσουν επειδή φοβήθηκαν ότι οι μουσουλμάνοι θα τους επιτεθούν επειδή μας έδωσαν καταφύγιο. Δεν μπορώ να ξεχάσω μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη εκείνη την εποχή: όλοι μας, η γυναίκα μου και τα έξι μικρά παιδιά μου, έπρεπε να μείνουμε έξω στο κρύο μια πολύ κρύα νύχτα. Δεν είχαμε επαρκή ρούχα για το χειμώνα: τα παιδιά μου αρρώστησαν από την πείνα και το κρύο. Ήμασταν σαν ζητιάνοι. Όμως μείναμε σταθεροί στην πίστη μας, ξέραμε ότι ο Ιησούς θα μας βοηθούσε. Έφτασα λοιπόν σε αυτή τη συνοικία όπου μας έδωσαν ένα μικρό σπίτι σε μια παραγκούπολη (χωριό). Ζούμε ακόμα εδώ».

Ο πρώην ιμάμης ζει στην πραγματικότητα σε αδιανόητες συνθήκες, σε έναν χώρο που προορίζεται για τα ζώα που φροντίζει με αντάλλαγμα αυτό το καταφύγιο. Σε αυτό το χωριό άλλοι νομίζουν ότι είναι μουσουλμάνοι. Ο μεγαλύτερος φόβος της είναι για τις τρεις κόρες της, οι οποίες μεγαλώνουν ευάλωτες σε αναγκαστικές μετατροπές ή άλλες καταχρήσεις. «Το μόνο που θέλω είναι να περπατήσουν με τον Ιησού και να μεταφέρουν το μήνυμά του σε άλλους», λέει.

Ο Πέτρος – Παύλοςπηγαίνει με το ποδήλατο σε άλλα χωριά μακριά από την πόλη του και κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Οι χριστιανικές οικογένειες του δίνουν λίγο φαγητό και ένα μικρό χρηματικό ποσό ως ευχαριστία. Μιλάει για άλλες μουσουλμανικές οικογένειες που έχουν ασπαστεί κρυφά τον Χριστό, αλλά δεν μπορούν να το πουν δημόσια. Το 2020 δέχθηκε επίσης επίθεση από μια ομάδα μουσουλμάνων που ανακάλυψαν μια Βίβλο και ένα χριστιανικό βιβλίο προσευχής στα Ουρντού στην τσάντα του. Όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. «Αγαπώ τον Ιησού, πιστεύω ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσω Αυτόν».

Τώρα θα ήθελε να αλλάξει η ταυτότητά του για να αντικατοπτρίζει τη χριστιανική του ταυτότητα, να εξασφαλίσει ένα ασφαλές μέρος για να ζήσει και επίσης να εγγυηθεί στα παιδιά του εκπαίδευση και ελευθερία λατρείας.

«Αν και το Πακιστάν δεν ποινικοποιεί επίσημα την εγκατάλειψη του Ισλάμ, οι αποστάτες διατρέχουν σοβαρούς κινδύνους», προσθέτει ο ακτιβιστής Jannsen. “Υποβάλλονται σε εξοστρακισμό, απειλές, βία και δολοφονίες τιμής. Επιπλέον, οι νόμοι για τη βλασφημία, που προβλέπουν τη θανατική ποινή, χρησιμοποιούνται ως όπλο εναντίον όσων εγκαταλείπουν ανοιχτά το Ισλάμ. Η θρησκευτική ελευθερία είναι ανθρώπινο δικαίωμα».

photo: pixabay