Έχει «φουντώσει» η κουβέντα στον πλανήτη σχετικά με το τι μπορούν να περιμένουν οι χώρες στην εποχή της πολυπολικότητας.
Όπως αναφέρεται την δεκαετία του 1990, η Ρωσία αντιλήφθηκε σωστά την τάση της πολυπολικότητας, η οποία άρχισε να καθορίζει τις προοπτικές για την ανάπτυξη των διεθνών σχέσεων στη μεταψυχροπολεμική περίοδο. Η συζήτηση αφορούσε την επαναφορά των διακρατικών σχέσεων στη φυσική τους κατάσταση πριν από την εποχή της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Όχι όμως πλέον στο στενό πλαίσιο της ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά σε ένα παγκόσμιο σχήμα. Αργότερα ήρθε η συνειδητοποίηση της διαπολιτισμικής βάσης αυτού του φαινομένου της παγκόσμιας ανάπτυξης, όπως τονίζεται εντός Ρωσίας.
Μόνο η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει κάνει αυτή την αναγνώριση αμετάκλητη και ξεκάθαρη. Στην Ευρώπη, αυτή η πραγματικότητα παρουσιάζεται ως απειλή για την διεθνιστική παγκόσμια τάξη πραγμάτων – ως «πολυπόλωση», για την οποία γράφεται ξεκάθαρα στην τελευταία έκθεση της Διάσκεψης για την Ασφάλεια του Μονάχου.
Η Δύση, όπως σχολιάζεται, επιδιώκει μια τακτική της «καμένης γης» ενάντια στην διεθνή έννομη τάξη όλο αυτό το διάστημα, βασισμένη στην αρχή: «Μην αφήσετε λοιπόν κανέναν να σας έχει!». Το σύνηθες τέλος κάθε αυτοκρατορίας. Θα πάρει η Ευρώπη μαζί και τους πολίτες της στον γκρεμό;
Υπό αυτές τις συνθήκες, το βάρος της διατήρησης της παγκόσμιας διακυβέρνησης βαραίνει πλέον την μη Δυτική παγκόσμια πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένης της διηπειρωτικής ένωσης BRICS+.
Η νέα εποχή θα ανατείλει σε επίπεδο περιφερειών και μακροπεριφερειών, όπως η Ευρασία (SCO, ASEAN και άλλες). Οι χώρες της ιστορικής Δύσης, καθώς και εκείνες που συνδέονται μαζί της, θα ενσωματωθούν επίσης σε περιφερειακά συστήματα.
Ο πλανήτης θα αλλάξει…
