η ημερομηνία είναι καταγεγραμμένη στην Ιστορία ως το Μαύρο Πάσχα της Ανατολικής Θράκης και θεωρείται το προσχέδιο, που οδήγησε στη συστηματική Γενοκτονία των Ελλήνων στις αρχές του 20ού αιώνα.

Ο πλήρης εκτουρκισμός της Ανατολικής Θράκης- που μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, το 1913, ανήκε κατά το ήμισυ στους Βούλγαρους- άρχισε ουσιαστικά με την απέλαση οικογενειών από την επαρχία Aρκαδιουπόλεως και τη Bιζύη, καθώς και από άλλες περιοχές. Ουσιαστικά, από το 1906 ο θρακικός ελληνισμός, στο βόρειο τμήμα της περιοχής, ζούσε υπό το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας. Εκτός από τις σφαγές και τις καταστροφές εκκλησιών και ελληνικών σχολείων, ατράνταχτη απόδειξη είναι η ολοκληρωτική καταστροφή της Αγχιάλου και της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Στις 6 Απριλίου του 1914, ελληνικές οικογένειες, 200 τον αριθμό, από τη Στράντζα (στα τουρκικά: Binkilic) απελάθηκαν: αφού ξυλοκοπήθηκαν και τους πήραν τα είδη αξίας, αφού τους υπεξαιρέθηκαν όλα τα χρήματα που είχαν πάνω τους, Τούρκοι, υπό την απειλή των σπαθιών, τους εξανάγκασαν να φύγουν.

Κατά την περίοδο 1913-1917 υπολογίζεται ότι 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Άλλοι 96.000, από τη Μακρά Γέφυρα, τη Μάδυτο, την Καλλίπολη, τις Σαράντα Εκκλησιές, τη Ραιδεστό, το Σκοπό και αλλού, οδηγήθηκαν στη Μικρά Ασία και υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστικά έργα.

(με πληροφορίες από ethnos. gr / photo: pixabay)