Δεν επιτρέπονται τηλέφωνα ή φορητοί υπολογιστές μέσα σε αυτά τα κελιά, τα οποία δεν είναι μεγαλύτερα από ένα ντουλάπι καταστήματος και οι κάτοικοί τους έχουν μόνο γυμνούς τοίχους για παρέα.
Οι κάτοικοι μπορεί να φορούν μπλε στολές φυλακής, αλλά δεν είναι κρατούμενοι – έχουν έρθει στο κέντρο της Νότιας Κορέας για μια «εμπειρία εγκλεισμού».
Οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ έχουν ένα παιδί που έχει απομακρυνθεί πλήρως από την κοινωνία και έχουν έρθει να μάθουν μόνοι τους πώς νιώθεις να είσαι αποκομμένος από τον κόσμο.
Κελλί απομόνωσης
Οι απομονωμένοι νέοι όπως τα παιδιά αυτών των κατοίκων αναφέρονται ως hikikomori, ένας όρος που επινοήθηκε στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990 για να περιγράψει τη σοβαρή κοινωνική απόσυρση μεταξύ των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων.
Πέρυσι, μια έρευνα του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας της Νότιας Κορέας σε 15.000 άτομα ηλικίας 19 έως 34 ετών βρήκε ότι περισσότερο από το 5% των ερωτηθέντων απομονωνόταν.
Εάν αυτό είναι αντιπροσωπευτικό του ευρύτερου πληθυσμού της Νότιας Κορέας, θα σήμαινε ότι περίπου 540.000 άνθρωποι βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση.
Από τον Απρίλιο, οι γονείς συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης γονέων διάρκειας 13 εβδομάδων που χρηματοδοτείται και διευθύνεται από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), το Ίδρυμα Νεότητας της Κορέας και το Κέντρο Ανάκτησης Μπλε Φάλαινας.
Στόχος του προγράμματος είναι να διδάξει στους ανθρώπους πώς να επικοινωνούν καλύτερα με τα παιδιά τους.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τρεις ημέρες σε μια εγκατάσταση στο Hongcheon-gun, στην επαρχία Gangwon, όπου οι συμμετέχοντες περνούν χρόνο σε ένα δωμάτιο που αναπαράγει ένα κελί απομόνωσης.
Η ελπίδα είναι ότι η απομόνωση θα προσφέρει στους γονείς μια βαθύτερη κατανόηση των παιδιών τους.
«Συναισθηματική φυλακή»
Ο γιος της Jin Young-hae απομονώνεται στην κρεβατοκάμαρά του εδώ και τρία χρόνια.
Όμως, δεδομένου ότι η ίδια περνούσε χρόνο στον περιορισμό, η κυρία Jin (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) κατανοεί τη «συναισθηματική φυλακή» του 24χρονου γιού της λίγο καλύτερα.
«Αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος… είναι επώδυνο να το σκέφτομαι», λέει η 50χρονη.
«Αλλά καθώς άρχισα να σκέφτομαι, απέκτησα κάποια διαύγεια».
Ο γιος της ήταν πάντα ταλαντούχος, λέει η κυρία Jin, και αυτή και ο πατέρας του είχαν μεγάλες προσδοκίες από αυτόν.
Αλλά ήταν συχνά άρρωστος, πάλευε να διατηρήσει φιλίες και τελικά ανέπτυξε μια διατροφική διαταραχή, καθιστώντας δύσκολη τη μετάβαση στο σχολείο.
Όταν ο γιος της άρχισε να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, φαινόταν να τα πηγαίνει καλά για ένα έτος – αλλά μια μέρα, αποσύρθηκε εντελώς.
Βλέποντας τον κλεισμένο στο δωμάτιό του, παραμελώντας την προσωπική υγιεινή και τα γεύματα, της ράγισε την καρδιά.
Όμως, παρόλο που το άγχος, οι δυσκολίες στις σχέσεις με την οικογένεια και τους φίλους και η απογοήτευση για το ότι δεν έγινε δεκτός σε ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο μπορεί να έχουν επηρεάσει τον γιο της, αυτός είναι απρόθυμος να της μιλήσει για το τι συμβαίνει πραγματικά.
Όταν η κυρία Τζιν ήρθε στο Εργοστάσιο της Ευτυχίας, διάβασε σημειώσεις που γράφτηκαν από άλλους απομονωμένους νέους.
«Διαβάζοντας αυτές τις σημειώσεις με έκανε να συνειδητοποιήσω, «Α, προστατεύει τον εαυτό του με τη σιωπή γιατί κανείς δεν τον καταλαβαίνει», λέει.
Η Park Han-sil (δεν είναι το πραγματικό της όνομα) ήρθε εδώ για τον 26χρονο γιο της, ο οποίος διέκοψε κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο πριν από επτά χρόνια.
Αφού έφυγε από το σπίτι μερικές φορές, τώρα σπάνια βγαίνει από το δωμάτιό του.
Η κα Παρκ τον πήγε σε έναν σύμβουλο και για να δει γιατρούς – αλλά ο γιος της αρνήθηκε να πάρει τα φάρμακα για την ψυχική υγεία που του είχαν συνταγογραφηθεί.
Η Νότια Κορέα έχει μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο και πέρυσι, η κυβέρνησή της παρουσίασε ένα πενταετές σχέδιο με στόχο να το αντιμετωπίσει.
Οι υπουργοί ανακοίνωσαν ότι θα πραγματοποιούνται κρατικά χρηματοδοτούμενοι έλεγχοι ψυχικής υγείας για άτομα ηλικίας 20-34 ετών κάθε δύο χρόνια.
photo: pixabay
