Μία ιστορία που διαδραματίζεται στον υπόκοσμο των παράνομων στοιχημάτων διαπλέκει με οικογενειακά βίντεο φίλης του και ταυτόχρονα πρωταγωνίστριάς του στη νέα του ταινία «Something Old, Something New, Something Borrowed» (Κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι δανεικό) ο Αργεντινός σκηνοθέτης, Ερνάν Ροσέλι.

«Είναι συνδυασμός οικογενειακής ταινίας – απομνημονευμάτων και φιλμ νουάρ, φιλμ με γκάνγκστερ, είναι μίξη αληθινών στιγμών μιας οικογένειας και μυθοπλασίας» τόνισε σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Ερνάν Ροσέλι,ο οποίος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη με αφορμή την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας του στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

«Η ιδέα ξεκίνησε μετά από πρόταση της φίλης μου, Μαριμπέλ Φελπέτο, της πρωταγωνίστριας της ταινίας, που ήρθε με πολύ υλικό VHS, με πολλές οικογενειακές στιγμές, το οποίο κατέγραφε ο πατέρας της από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ώς το 2000. Όταν είδα τα βίντεο με τις οικογενειακές στιγμές εντυπωσιάστηκα και της είπα ότι για μένα υπάρχει μία ταινία εδώ. Είπα: “Δεν ξέρω τι είδους ταινία, αλλά υπάρχει μία ταινία σε αυτό το υλικό”» εξήγησε ο Ερνάν Ροσέλι.

Στη συνέχεια ο σκηνοθέτης πήρε συνέντευξη από τους γονείς της Μαριμπέλ, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο των στοιχημάτων.

«Συζητήσαμε αρκετά για φιλμ που είναι κλασικά για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης στην Αργεντινή, Good Fellas (Καλά Παιδιά), The Godfather (Ο Νονός), Once Upon a Time in America (Κάποτε στην Αμερική). Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τη σχέση της μεσαίας τάξης και των γκανγκστερικών ταινιών και είπα στη Μάριμπελ και στους γονείς της: “Θα κάνω μία εκδοχή των ταινιών Good Fellas ή The Godfather”» διευκρίνισε.

Η ιστορία για την οικογένεια που είναι μέρος παράνομου κυκλώματος τζόγου είναι φανταστική, τόνισε ο Ερνάν Ροσέλι επισημαίνοντας ότι χρησιμοποίησε τα αληθινά στιγμιότυπα της οικογένειας Φελπέτο για να χτίσει ένα παρελθόν μυθοπλασίας.

«Παρακολούθησα βιντεοσκοπημένο υλικό διάρκειας 100 ωρών και άρχισα να γράφω το σενάριο για το παρελθόν της οικογένειας. Ψηφιοποιήσαμε το υλικό στο Μουσείο Κινηματογράφου του Μπουένος Άιρες» ανέφερε ο σκηνοθέτης, ο οποίος είναι και μοντέρ.

Στη φανταστική ιστορία οι Φελπέτο ζουν στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες και διευθύνουν μια επιτυχημένη επιχείρηση παράνομων στοιχημάτων από το σαλόνι και την τραπεζαρία του σπιτιού τους. Όταν πεθαίνει ο πατέρας και επικεφαλής της επιχείρησης, οι γυναίκες του σπιτιού θα αναλάβουν τα ηνία, έχοντας να αντιμετωπίσουν όχι μόνο διαμάχες και βεντέτες, αλλά και την απώλεια και το πένθος.

Η Μάριμπελ πρέπει να χακάρει τον φορητό υπολογιστή του πατέρα της για να βρει αν έχει διοχετεύσει χρήματα σε μέρη που δεν γνωρίζουν, ενώ παράλληλα καταστρέφει αρχεία που θα μπορούσαν να βλάψουν την οικογένεια εάν κατασχεθούν. Κάνοντας αναζήτηση στα αρχεία ξετυλίγει την ιστορία και τα μυστικά της οικογένειάς της.

«Όταν καταγράφεις οικογενειακές στιγμές, είναι στιγμές ευτυχίας, οι θλιβερές πτυχές και τα προβλήματα είναι κάπως εκτός πλάνου. Και όταν μίλησα με την Αλεχάντρα και τον Ούγκο, τους γονείς της Μαριμπέλ αντιλήφθηκα ότι ίσως ήταν πιο εύκολο να φτάσω στην αλήθεια, στα πραγματικά προβλήματα, όπως αυτά μιας ενδογαμικής οικογένειας, αν έκανα μία περιστροφή γύρω από τη μυθοπλασία» υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

Εκτός από τα οικογενειακά βίντεο, υπάρχουν πλάνα από κάμερες ασφαλείας από πολλαπλές γωνίες, λήψεις 360° και ακόμη και λήψη από σαρωτή ακτίνων Χ, και με τον τρόπο αυτό ο σκηνοθέτης δείχνει την ταινία του μέσα από διαφορετικούς φακούς.

«Για να μεγαλώσεις πρέπει να θέσεις τα όρια με τους γονείς σου»

Η Αλεχάντρα και η Μαριμπέλ δέχθηκαν να υποδυθούν τους δύο κεντρικούς ρόλους στην ταινία αν και δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί.

«Η Μαριμπέλ είναι εικαστική καλλιτέχνης, είναι φίλη μου εδώ και 15 χρόνια, σπούδασε υποκριτική και μετά παραιτήθηκε, επειδή πάθαινε πανικό στη σκηνή και όταν αρχίσαμε τις πρόβες αντιλήφθηκα ότι ήταν εξαιρετική ηθοποιός, έχει μαγνητισμό και το ταλέντο της ήταν μεταδοτικό σε όλο το καστ» ανέφερε ο σκηνοθέτης.

Η ταινία έχει ως θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, μεταξύ γονέων και παιδιών και την ένταση ανάμεσα σε δύο διαφορετικές γενιές, σύμφωνα με τον δημιουργό της. Δευτερεύον θέμα, όπως εξήγησε, είναι τα χρήματα, το πως η παραοικονομία επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, διαμορφώνει τις αποφάσεις τους.

«Δεν ξέρω αν υπάρχει μόνο ένα μήνυμα ή ένα σαφές μήνυμα στην ταινία, αλλά νομίζω ότι αυτό που προκύπτει είναι ότι για να μεγαλώσεις, να ζήσεις τη δική σου ζωή πρέπει να θέσεις τα όρια με τους γονείς σου ή τις αποφάσεις τους» υπογράμμισε.

«Στην Αργεντινή και τη Βραζιλία πολύ δυνατός ο ανεξάρτητος κινηματογράφος»

Στη Λατινική Αμερική, στην Αργεντινή και στη Βραζιλία είναι δυνατός ο ανεξάρτητος κινηματογράφος και υπάρχει μία πολύ ζωηρή κινηματογραφική σκηνή, εκτίμησε ο Ερνάν Ροσέλι τονίζοντας ότι είναι μεγάλος θαυμαστής του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και πρώτα απ’ όλα του γαλλικού.

Ωστόσο παρατήρησε ότι, κατά τη γνώμη του, στην κεντρική οικονομία o κινηματογράφος τείνει να «απολιθώνεται» μερικές φορές, να μετατρέπεται σε μια πολύ συντηρητική μορφή. Εκτίμησε, παράλληλα, ότι στην Ευρώπη πολύ φρέσκος είναι ο κινηματογράφος στην Πορτογαλία και ίσως οι περιφερειακές χώρες παράγουν τον καλύτερο κινηματογράφο. Ο ίδιος συμπλήρωσε ότι όταν υπάρχουν ισχυροί θεσμοί και ισχυρά συνδικάτα, όπως στη Γαλλία η μορφή του κινηματογράφου αρχίζει και γίνεται πιο mainstream και υπάρχει επίσης ο art house mainstream κινηματογράφος.

Επιπλέον σχολίασε ότι στις ταινίες στη χώρα του συχνά κεντρικό θέμα είναι το οικονομικό ζήτημα, τα προβλήματα πληθωρισμού. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο σκεπτόμενοι την οικονομία και τα χρήματα, ζητήματα που κυριαρχούν σε ταινίες των τελευταίων ετών, όπως μεταξύ άλλων το «Cambio Cambio» και το «Los delincuentes» ανέφερε.

«Όλα τα όμορφα στον κινηματογράφο δεν έχουν καμία σχέση με την Τεχνητή Νοημοσύνη»

Ο Ερνάν Ροσέλι, ο οποίος εργάζεται ως μοντέρ σε ταινίες άλλων σκηνοθετών και περνάει πολλές ώρες στη σύνθεση κινηματογραφικών σκηνών εκτίμησε ότι οι νέες τεχνολογίες βοηθούν στο στάδιο του μοντάζ, εξέφρασε, ωστόσο, την άποψη ότι όλα τα όμορφα στοιχεία στον κινηματογράφο δεν έχουν καμία σχέση με την Τεχνητή Νοημοσύνη.

«Όλα τα όμορφα πράγματα και η σχέση μεταξύ ανθρώπινων επιθυμιών και φύσης δεν έχουν να κάνουν με την Τεχνητή Νοημοσύνη. Ο τρόπος που οι άνθρωποι μιλούν, ο τρόπος που έρχεται το αναπάντεχο στο πλάνο, όταν αρχίζουμε τα γυρίσματα και συμβαίνουν ατυχή γεγονότα, η ομορφιά σε αυτά τα ατυχή συμβάντα, είναι αδύνατα όλα αυτά για την Τεχνητή Νοημοσύνη» υπογράμμισε.

Η ταινία και οι κινηματογράφοι θα επιβιώσουν

Η σκηνοθεσία ήταν ενός είδους κάλεσμα για μένα. Ήμουν λάτρης του κινηματογράφου από πολύ μικρή ηλικία, ο παππούς μου είναι μεγάλος σινεφίλ, έχει σπάνια βιβλία για το σινεμά, τόνισε σημειώνοντας ότι στο Μπουένος Άιρες και στην Κόρδοβα υπάρχει πολύ ισχυρή παράδοση φίλων του κινηματογράφου ενώ υπάρχουν πολλά περιοδικά για το σινεμά και κινηματογραφικές λέσχες. Αν και υπάρχουν πλέον οι πλατφόρμες streaming νομίζω ότι η ταινία και οι κινηματογράφοι θα επιβιώσουν, επισήμανε.

«Μιλάμε για τον θάνατο του σινεμά, εδώ και 15 χρόνια, αλλά το σινεμά πάντα επιβίωνε» υπογράμμισε.

Αναφερόμενος στη σημασία της συμμετοχής των συντελεστών μιας ταινίας σε Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ο σκηνοθέτης είπε ότι η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, στο Directors’ Fortnight (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), ανεξάρτητο τμήμα που πραγματοποιείται παράλληλα με το Φεστιβάλ.

«Ξεκινάμε ευλογημένοι από τις Κάννες και συνεχίζουμε σε άλλα Φεστιβάλ. Μετά τη Θεσσαλονίκη θα πάμε στη Χιχόν στην Ισπανία, στην Αβάνα στην Κούβα. Τα Φεστιβάλ, ο κόσμος, το να μπορείς να βλέπεις την αντίδραση του κοινού σε διάφορες χώρες και πολιτισμούς είναι ένα υπέροχο κομμάτι της διαδικασίας δημιουργίας ταινιών», τόνισε ο σκηνοθέτης.

(ΑΠΕ -ΜΠΕ / Κατερίνα Γιαννίκη / photo: freepik)