Όταν μια μικρή γέφυρα στη δυτική Ελβετία κατέρρευσε πριν από 2.000 χρόνια, τα σώματα 20 ανθρώπων, τριών αγελάδων και δύο αλόγων μπλέχτηκαν στα συντρίμμια. Αλλά το αν αυτό το γεγονός ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφικής πλημμύρας ή μιας περίτεχνης τελετουργικής θυσίας απασχολούσε τους αρχαιολόγους εδώ και δεκαετίες. Τώρα, νέα έρευνα, συμπεριλαμβανομένης μιας ανάλυσης του σκελετικού τραύματος και της γενετικής, υποδηλώνει ότι η απάντηση μπορεί να είναι και τα δύο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ανακαλύφθηκαν τα σπασμένα ερείπια μιας ξύλινης γέφυρας στον ποταμό Thielle μαζί με σιδερένια και χάλκινα όπλα καθώς και είκοσι σκελετούς ανθρώπων και ζώων. Οι περισσότεροι από τους ανακτηθέντες ανθρώπινους σκελετούς ήταν ενήλικων αρσενικών, σε ορισμένες περιπτώσεις καρφιτσωμένοι κάτω από τα δοκάρια της γέφυρας, η οποία αρχικά κατασκευάστηκε το 135 π.Χ. Ενώ μια πλημμύρα μπορεί να προκάλεσε την κατάρρευση, με αποτέλεσμα το θάνατό τους, η άλλη πιθανή ερμηνεία είναι ότι πραγματοποιήθηκε μια κελτική τελετουργική προσφορά θυσιών ανθρώπων και ζώων.
Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 17 Ιουνίου στο περιοδικό Scientific Reports , οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια ποικιλία τεχνικών ανάλυσης για να υποδείξουν ότι μπορεί να υπήρχε μια περίπλοκη αλληλουχία γεγονότων στην τοποθεσία, συμπεριλαμβανομένων τόσο των θυσιών όσο και μιας κατάρρευσης γέφυρας.
Οι ερευνητές ερεύνησαν τους 20 ανθρώπινους σκελετούς για να προσδιορίσουν την ηλικία κάθε θύματος σε σχέση με το φύλο και τις τραυματικές βλάβες. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι από τους νεκρούς ήταν άνδρες και ότι περίπου οι μισοί άνθρωποι είχαν υποστεί αμβλύ τραύμα κατά τη στιγμή του θανάτου. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα τραύματα ήταν στο κρανίο, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τους τραυματισμούς των άκρων που αναμένονται σε μια κατάρρευση, και ταιριάζουν περισσότερο με το τραύμα στο κεφάλι που προκλήθηκε από άλλους. Πρόσθετες έρευνες στα υπολείμματα των ζώων δεν αποκάλυψαν στοιχεία αιχμηρού τραύματος που συνήθως παρατηρούνται σε περιβάλλοντα θυσίας, τα οποία με τη σειρά τους υποστηρίζουν μια τυχαία κατάρρευση γέφυρας.
Η ομάδα χρησιμοποίησε επίσης ανάλυση άνθρακα-14 για να χρονολογήσει 11 ανθρώπινους σκελετούς, με όλους τους να εμπίπτουν μεταξύ του τρίτου και του πρώτου αιώνα π.Χ. Παραδόξως, όμως, ο παλαιότερος σκελετός χρονολογήθηκε από το 361 έως το 152 π.Χ., ενώ ο πιο πρόσφατος χρονολογήθηκε στο 167 π.Χ. έως το 7 μ.Χ., υποδηλώνοντας ότι σκελετοί που βρέθηκαν στο ποτάμι κατέληξαν εκεί σε ελαφρώς διαφορετικούς χρόνους, άλλοι λόγω του ατυχήματος που κατέστρεψε τη γέφυρα και άλλοι μέσω πιθανής βίαιης εκτέλεσης.
Με άλλα λόγια, κάποιοι από τους ανθρώπους που είχαν καρφωθεί κάτω από τη γέφυρα μπορεί να ήταν εδώ και καιρό νεκροί όταν κατέρρευσε.
Για να διερευνήσουν περαιτέρω τους ανθρώπους, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αναλύσεις ισοτόπων και DNA στους 10 πιο καλοδιατηρημένους σκελετούς για να δουν αν σχετίζονται βιολογικά και αν μεγάλωσαν κάπου αλλού εκτός από την Ελβετία. Τα ισότοπα – παραλλαγές στοιχείων που έχουν διαφορετικό αριθμό νετρονίων στους πυρήνες τους – γίνονται από μέρος των δοντιών και των οστών ενός ατόμου μέσω του νερού που πίνει και της τροφής που τρώει και μπορούν να αποκαλύψουν πού μεγάλωσε ένα άτομο.
Η ανάλυση αποκάλυψε ότι εννέα από αυτούς ήταν βιολογικά άνδρες και ότι δεν υπήρχαν στενές γενετικές σχέσεις. Περαιτέρω, η χημική ανάλυση έδειξε ότι οι άνθρωποι κατάγονταν από λαούς της Δυτικής ή Κεντρικής Ευρώπης, αλλά ότι κάποιοι από αυτούς μετακινούνταν αρκετά κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Συνολικά, τα στοιχεία αθροίζονται σε ένα βίαιο και ξαφνικό ατύχημα που συνέβη στη γέφυρα, πιθανότατα στις αρχές του πρώτου αιώνα π.Χ. στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία, ανέφερε σε δήλωση .
«Μπορεί να ήταν τόπος θυσίας και είναι κατανοητό ότι κάποια πτώματα προηγήθηκαν του ατυχήματος», είπε η Μιλέλα. «Δεν υπάρχει λόγος να επιλέξουμε ανάμεσα στις δύο εναλλακτικές».
photo: pixabay
