Συγκεκριμένα έγραψε αναλυτικά στο facebook ένα ολόκληρο κείμενο με τίτλο:
Η Μυθική Τέχνη της Ελληνικής Ουράς
Κάθομαι στη βεράντα μιας μικρής ταβέρνας σε ένα ελληνικό νησί, πίνοντας ένα ούζο που μου χαμογελά στο φως του απογευματινού. Το βλέμμα μου έλκεται από την πιάτσα ταξί απέναντι από την πλατεία. Τουλάχιστον σαράντα άνθρωποι περιμένουν – όχι σε ουρά όπως την ξέρουμε, αλλά σε ένα είδος οργανωμένου χάους που φαίνεται να λειτουργεί μόνο στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι στέκονται σε μικρές συστάδες, σκορπισμένοι σαν τις ελιές στη φέτα, κι όμως κάπως… όλοι ξέρουν πότε ακριβώς είναι η σειρά τους.
Έρχεται ένα ταξί. Ο οδηγός πετάει τυχαία ένα τσιγάρο από το παράθυρο και φωνάζει κάτι στα ελληνικά. Ένας άντρας με ένα εκτυφλωτικά πράσινο πουκάμισο -τόσο φωτεινός που θα μπορούσε να κάνει τον αμφιβληστροειδές σας φάκελο για αναρρωτική άδεια – κάνει βήμα μπροστά χωρίς δισταγμό και γλιστράει στο πίσω κάθισμα σαν να είναι VIP που τον παίρνει ο προσωπικός του σοφέρ. Κανείς δεν διαμαρτύρεται.
Χωρίς σηκωμένα φρύδια, χωρίς ενοχλητικές ματιές, χωρίς παθητικούς-επιθετικούς αναστεναγμούς. Η ουρά απλά αποδέχεται την αποχώρησή του ως γεγονός της φύσης.
Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το σύστημα. Δεν υπάρχουν φράγματα, ούτε κοντάρια, ούτε σερίφηδες που φωνάζουν. Κι όμως, λειτουργεί άψογα. Μια ηλικιωμένη κυρία με ένα τεράστιο καπέλο του ήλιου χτυπά έναν νεαρό άνδρα στον ώμο. Γνέφει και κάνει πίσω, συνειδητοποιώντας ότι ήταν μπροστά του. Καμία συζήτηση. Όχι “Συγγνώμη, αλλά είμαι εδώ 20 λεπτά. Απλά… κοινωνική χάρη.
Ζευγάρι Γερμανών, αγνοώντας τη μυθική τάξη της ελληνικής ουράς, τρέχει μπροστά και ανοίγει πόρτα ταξί. Πριν προλάβουν να μπουν, ένα δυνατό και ρυθμικό “Opa! ” ξεσπά από διάφορες κατευθύνσεις. Παγώνουν. Ένας καραφλός άντρας με κοιλιά στο μέγεθος ενός γεμάτου μουσακά κουνάει το κεφάλι του και κάνει χειρονομίες, ευγενικά αλλά σταθερά, ότι άλλοι είναι μπροστά τους. Το ζευγάρι διστάζει, μετά κάνει πίσω, νικημένο από τον αμίλητο αλλά παντοδύναμο νόμο της ελληνικής ουράς.
Κάθομαι και θαυμάζω αυτό το κοινωνικό μπαλέτο. Αυτό δεν είναι απλά μια ουρά – είναι φιλοσοφία στην πράξη: panta rhei, όλα ρέουν. Δεν υπάρχει σταθερή παραγγελία, όμως όλοι κινούνται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή προς το σωστό ταξί.
Παραγγέλνω άλλο ένα ούζο και σιωπηλά κάνω πρόποση σε αυτό το υπέροχο σύστημα. Μπορεί να φταίει το ούζο, μπορεί να είναι το αεράκι της θάλασσας, αλλά ορκίζομαι ότι βλέπω τον Πλάτωνα να κουνάει το κεφάλι του από την απόσταση.
Πολλά ήταν τα σχόλια των χρηστών από κάτω με έναν να του γράφει ότι “το κατάλαβες λάθος και ότι στην Ελλάδα δεν είναι τόσο γοητευτικά τα πράγματα γιατί ο καθένας προσπαθεί να κλέψει την σειρά του άλλου και να μην τα βλέπεις τόσο ρομαντικά”, με τον Ολλανδό να του απαντά “δεν πειράζει να τα βλέπουμε και λίγο πιο ρομαντικά”.
photo: freepik
