Ελεύθερος είναι εκείνος που κάνει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπου θέλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνει ανοησίες και απρέπειες, διότι δεν θα είναι δούλος παθών και κακών συνηθειών.

Ο Ελεύθερος δουλεύει όσο θέλει και όπου θέλει και όποτε θέλει και βέβαια όσο απαιτούν οι ανάγκες που ο ίδιος ορίζει για τον εαυτό του (αφήνω απ΄ έξω τα προβλήματα υγείας).

Ο Δούλος, είναι αυτός που δεν κάνει ότι θέλει, ούτε όποτε το θέλει, ούτε όπου θέλει και ως εκ τούτου φέρεται ανόητα ωθούμενος από τα αμέτρητα κόμπλεξ που του επιβάλουν τα δεσμά της δουλείας του.

Ο Δούλος δεν δουλεύει όπου θέλει, αλλά όπου τον προσλάβουν, ούτε όσο θέλει, αλλά όσο λέει η σύμβαση εργασίας, ούτε όποτε θέλει, αλλά όσο λέει το ωράριο που ο εργοδότης του δήλωσε στην επιθεώρηση εργασίας, ή θα μπορούσατε να την ονομάσετε επιθεώρηση δουλειάς, ή δουλείας.

Τι ορίζει το αίσθημα δουλείας ή ελευθερίας στην καθημερινότητά μας???

Πολλά, αλλά επειδή η κουβέντα που κάνουμε είναι θεωρητική, το πιο βασικό που ορίζει την αίσθηση του βαθμού της ελευθερίας μας είναι η δουλειά που κάνουμε.

Όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, έχεις την αίσθηση, ή τουλάχιστον την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Λέω ψευδαίσθηση, διότι όταν οι φόροι που πληρώνεις στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπορούν να φθάσουν το 111%, δηλαδή 11% περισσότερα από όσα βγάζεις, τότε πράγματι είσαι στα λόγια μόνο ελεύθερος.

Όταν είσαι υπάλληλος, εκτός από το κράτος νταβατζή, έχεις και το αφεντικό, που ορίζει το που δουλεύεις, το τι κάνεις και το που το κάνεις, πράγμα λογικό, αφού αυτός είναι υπεύθυνος για την επιχείρησή του και ενορχηστρώνει την ορχήστρα, μικρή ή μεγάλη. Αυτό, σύμφωνα και με το σκεπτικό της αριστεράς και της “προόδου”, επιβάλει συνήθως, οκτώ ώρες εργασίας, οκτώ ώρες ξεκούρασης, οκτώ ώρες ύπνου (κομμουνιστικό μανιφέστο για ρομποτάκια). Η αίσθηση του καταναγκασμού, είναι εδώ κατά πολύ αυξημένη, διότι αν ένας υπάλληλος δουλεύει για παράδειγμα 10.00-18.00, δεν μπορεί να φύγει από τη δουλειά του για καφέ για δύο ώρες και να πάει μετά 18.00 να την ολοκληρώσει μέχρι τις 20.00, διότι η επιθεώρηση δουλείας (εργασίας), μπορεί σε τυχόν έλεγχο να τον βρει να δουλεύει εκτός ωραρίου και τότε να βγάλει όλα τα κόμπλεξ του νεομαρξισμού.

Όταν δουλεύεις 8 ώρες τη μέρα και σου απαγορεύεται να δουλέψεις 14 και όταν παίρνεις το μισθό που ορίζει το κράτος και όχι όσο εσύ διαπραγματεύεσαι και όταν το “αφεντικό” (εργοδότης) πληρώνει για σένα τις ασφαλιστικές σου εισφορές, διότι το κράτος δεν σε εμπιστεύεται να πάρεις τα λεφτά και να τις πληρώσεις εσύ, τότε δεν είσαι απλά άτομο περιορισμένης ευθύνης αλλά υποσυνείδητα και ενσυνείδητα, άτομο περιορισμένης ελευθερίας.

Πάμε στους ανέργους. Στις μέρες μας έχουμε ένα νέο είδος ανέργων. Τους… επαγγελματίες άνεργους. Μακροχρόνια άνεργοι, που ανά διετία προσλαμβάνονται στο δημόσιο, με σύμβαση ορισμένου χρόνου και μετά απολύονται περιμένοντας “δουλικά” να τους ξαναπροσλάβουν και παίρνουν την μεγάλη ανακάλυψη, το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα”, κάτι σαν ένα προωθημένο επίδομα ανεργίας.

Προσέξτε την ύβρη και την προστυχιά που κρύβουν οι λέξεις. Επίδομα ανεργίας. Δηλαδή σε επιδοτεί το κράτος, σου δίνει βοήθημα, για να μην δουλεύεις. Για να κάθεσαι και να εξαρτάσαι από αυτό και να είσαι ο απόλυτος δούλος. Με τη σάπια νοοτροπία της δουλικότητας να ποτίζει το μεδούλι σου, για να είσαι ο απόλυτος ζήτουλας.

Αριστερά και πρόοδος. Αυτή προώθησε τη νοοτροπία του να κάθεσαι και να παίρνεις πέντε ψίχουλα για να ζεις βυθισμένος στα απύθμενα κόμπλεξ της ανέχειας, ώστε όταν χρειάζεται να σε ωθεί εναντίον εκείνων, που σαν ελεύθεροι επαγγελματίες πέτυχαν έστω και κάτι στον κόσμο της ύλης και να σε βάζει να τους καταστρέφεις από ζήλια και φθόνο, κάνοντάς σε ακόμη μεγαλύτερο δούλο των παθών σου.

Ξαναγυρίζουμε τώρα σε αυτό που αρχικά είπαμε περί εκείνου του πράγματος που ορίζει την αίσθηση ή έστω την ψευδαίσθηση, του κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι στον ψεύτικο κόσμο που ζούμε. Η δουλειά που κάνουμε.

Αν καταργούσαμε τα αφεντικά, όπως λέει η αριστερά, τότε σκεφτείτε τι θα γινότανε; Δεν θα υπήρχαν αφεντικά επιχειρηματίες, οπότε όλες οι επιχειρήσεις θα ανήκαν στο κράτος και θα υπήρχαν μόνο κρατικοί δούλοι που θα δούλευαν σε αυτές.

Αντί να καταργήσουμε λοιπόν τα αφεντικά, γιατί δεν καταργούμε τους δούλους;;;;;;;;;

Γιατί δεν καταργούμε τους υπαλλήλους;;;;

Όλοι οι εργαζόμενοι να γίνουν συνεργαζόμενοι, να γίνουν ελεύθεροι επαγγελματίες, να είναι ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ, συνεργάτες που δεν θα τους ασφαλίζει το αφεντικό αλλά θα ασφαλίζονται όπου και όπως θέλουν αυτοί. Τέρμα τα ωράρια, το ΙΚΑ η επιθεώρηση εργασίας κτλ.

Για παράδειγμα, ο ηλεκτρολόγος που έρχεται στο σπίτι σας για να διορθώσει μία βλάβη, έρχεται όταν σας βολεύει και τους δύο, συμφωνείτε το αντίτιμο και αν η δουλειά του είναι καλή τον ξαναφωνάζετε όταν χρειαστεί.

Το ίδιο αλλά σε καθημερινή βάση μπορεί να γίνει και σε όποια δουλειά δουλεύετε. Να μην είστε δούλοι, υπάλληλοι, αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες που θα προσφέρετε τις υπηρεσίες σας και θα παίρνετε τα λεφτά που θα έχετε συμφωνήσει, όποτε τα έχετε συμφωνήσει κάνοντας την δουλειά που θα έχετε συμφωνήσει, χωρίς ωράρια, εφόσον δεν απαιτείται.

Το όλο σύστημα με τις προσλήψεις και τα ωράρια και τα δήθεν εργασιακά δικαιώματα, αποτελεί την μεγαλύτερη ρουφιανιά που επινοήθηκε ποτέ, για να έχουν οι άνθρωποι την αίσθηση της δουλείας και της υποταγής, με όλα τα επακόλουθα κόμπλεξ που τους κάνουν απόλυτα ελεγχόμενους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Όταν είσαι υπάλληλος κάπου, σε ρωτάνε σε ποιόν δουλεύεις.

Όταν είναι ελεύθερος επαγγελματίας σε ρωτάνε με ποιόν δουλεύεις.

Πίσω από τις απλές λέξεις, κρύβονται τεράστιες δυνάμεις επιβολής τοξικής νοοτροπίας.

Θυμίζω τι είπε η Καφαντάρη, βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, σε εκπομπή στο κανάλι ΚΟΝΤΡΑ. “Είμαι αφεντικό του εαυτού μου τέλος”.

Η Αριστερά θέλει όλους τους ανθρώπους ανέργους, για να τους ταΐζει με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (επίδομα).

Ο Τσίπρας μοιράζει σε τέτοια επιδόματα κάπου 700 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Ο Μητσοτάκης που υποτίθεται είναι δεξιός, υποσχέθηκε ότι θα μοιράζει 1.000 εκατομμύρια (ένα δις), κάθε χρόνο. Κανείς δεν σκέφτηκε, γιατί να μην επιδοτούν με τα 300 ευρώ το μήνα, το μισθό για να δουλεύουν κάπου αυτοί που κάθονται και πληρώνονται;;;;;

Θέλω με λεπτομέρειες να αναπτύξω όλο το σκεπτικό μου, αλλά αυτό δεν γίνεται με ένα άρθρο.

Περισσότερα στο βιβλίο μου Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, που θα κυκλοφορήσει σύντομα.

photo pexels.com