Ως ένα θέμα «ταμπού» θεωρείται στην Ελλάδα η συγκατοίκηση με ξένα άτομα.

Η έννοια του σπιτιού ή της στέγης παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένη με την «οικογένεια», ενώ μέχρι πολύ πρόσφατα το όνειρο κάθε Έλληνα και Ελληνίδας ήταν να αποκτήσει ένα…δικό του/της σπίτι.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν.

Με διάφορα «προβλήματα» που έχουν δώσει στους ανθρώπους πασάρονται συγκεκριμένες «λύσεις», που όλες τους οδηγούν στη δραματική μείωση του προσωπικού μας χώρου και την εξαφάνιση της «μοναχικότητας».

Οι οικονομικές συνθήκες σήμερα καθιστούν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ σε ένα άτομο (ιδίως αν είναι νεαρής ηλικίας) να αγοράσει ή ακόμα και να νοικιάσει από μόνο του ένα διαμέρισμα.

«Αναγκαίο κακό» περιέγραψαν πολύ σωστά στο παρακάτω απόσπασμα την συγκατοίκηση διαφόρων ξένων μεταξύ τους ατόμων.

Πρόκειται για μία κουλτούρα που προς ώρας δεν ανθίζει στην Ελλάδα, αλλά έχει «εισβάλει» για τα καλά σε άλλες δυτικές χώρες. Κινητήριος μοχλός τέτοιου είδους «κοινοβιακών λύσεων» είναι το υψηλό κόστος στέγασης, αλλά και η ανυπαρξία ακινήτων.

Η ζήτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από την προσφορά ακινήτων.

Μαντεύετε άραγε ποιοί και γιατί θα δώσουν την «τελική λύση» στο στεγαστικό πρόβλημα, που βεβαίως δεν είναι μόνο ελληνικό;;;

Μέχρι τότε οι λαοί θα έχουν ηδη συνηθίσει στην συγκατοίκηση με ξένους, μόνο που στην πορεία δεν θα τους επιλέγουν οι ίδιοι, αλλά θα τους βάζει η εκάστοτε εξουσία δια της βίας (βλ. μετανάστες):

freepik photo