Οι διεθνιστές παρακολουθούν την επικαιρότητα και δρουν αναλόγως.

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), βλέποντας να «πετυχαίνει» η «συνταγή» χάους παγκοσμίως, προτείνει ριζικές αλλαγές στην κοινωνία, προκειμένου να επέλθει «κοινωνική δικαιοσύνη και ειρήνη», όπως όμως θα συμφέρει την Μεγάλη Επανεκκίνηση του διεθνισμού.

Σε χθεσινό τους άρθρο, οι παγκοσμιοποιητές του WEF, κάνουν λόγο για «οικονομικές και κοινωνικές διαταραχές, οι οποίες δημιουργούνται από την πανδημία, είναι σοβαρές και η αντιμετώπισή τους είναι επείγουσα για να διασφαλιστεί ότι η ανάκαμψη δεν θα μας επαναφέρει στο (προηγούμενο) status quo», τουτέστιν μάλλον δεν θα δώσουν «τις ζωές μας πίσω».

«Η επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης, ο εντοπισμός και η αντιμετώπιση των συστημικών ανισοτήτων πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για όλους τους τομείς με την πανδημία να απειλεί με την μεγαλύτερη αύξηση της ανισότητας στην ιστορία. Ποιες πολιτικές, πρακτικές και συνεργασίες χρειάζονται για να διασφαλιστεί μια δίκαιη λύση;», αναρωτιέται το WEF.

Οι διεθνιστές δίνουν τέσσερις «λύσεις-βήματα», οι οποίες θα διαμορφώσουν τον κόσμο μετά τον κορωνοϊό:

1. Η ισότητα στο επίκεντρο της κοινωνικής δικαιοσύνης

Η ισότητα έχει την δυνατότητα να μας οδηγήσει στην επίτευξη των παγκόσμιων στόχων στους οποίους έχουν συμφωνήσει κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο (σ.σ. Οι κυβερνήσεις λοιπόν έχουν ήδη συμφωνήσει σε όλους τους στόχους και μένει η προώθησή τους στους λαούς, όπου όλοι θα είναι ίσοι, κάτι που παραπέμπει περισσότερο σε ομογενοποίηση παρά σε δικαιοσύνη).

2. Αναδιοργανώστε, επαναπροσδιορίστε και διαλύστε τους προ-COVID κανόνες και τις δομές – Καπιταλισμός των ενδιαφερομένων

Πρέπει σκόπιμα να καρφώσουμε ένα καρφί στο φέρετρο της ιδεολογίας Friedman (οικονομική ελευθερία), η οποία επέτρεψε και προωθούσε το είδος της ανισότητας που βλέπουμε σήμερα (σ.σ. εδώ βλέπουμε πως γίνεται λόγος για ανισότητα στην οικονομία όχι απέναντι στον νόμο. Άρα όλοι ίσοι στην οικονομία: Προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Σκεφτείτε…). Ο «καπιταλισμός των ενδιαφερομένων – Stakeholder capitalism, «μια μορφή καπιταλισμού στην οποία οι εταιρείες επιδιώκουν την δημιουργία μακροπρόθεσμης αξίας λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες όλων των ενδιαφερόμενων μερών τους και την ευρύτερη κοινωνία (σ.σ. όχι το κέρδος – αλληλέγγυα οικονομία), είναι μια λύση, σύμφωνα με τον Klaus Schwab (σ.σ. το βιβλίο του «Μεγάλη Επανεκκίνηση» υπάρχει στο Μέγαρο Μαξίμου), ιδρυτή και εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (σ.σ. Αντί να πουν λοιπόν πως έρχεται παγκόσμιος σοσιαλισμός, κάνουν λόγο για τον «καπιταλισμό των ενδιαφερομένων»).

Αυτό προϋποθέτει ότι πολλοί από τους κανόνες, τις δομές και τις αντιλήψεις του προ-COVID κόσμου πρέπει να αναδιοργανωθούν, να επανεξεταστούν και να διαλυθούν. Σύμφωνα με τα λόγια του Darren Walker, Προέδρου του Ιδρύματος Ford (αρχιδιεθνιστές): «Το ζήτημα της λευκής υπεροχής (σ.σ. αλλαγή σε πολυπολιτισμικότητα) και της πατριαρχίας (σ.σ. αλλαγή στον φεμινισμό – ο θεσμός της οικογένειας τίθεται εν αμφιβόλω) πρέπει να αναγνωριστεί στην αίθουσα συνεδριάσεων ως μέρος της διάγνωσης του προβλήματος, προκειμένου να επέλθει ανάρρωση».

Το ίδρυμα Ford έχει δεσμεύσει 330 εκατομμύρια δολάρια για την φυλετική δικαιοσύνη κατά την διάρκεια της περιόδου 2020-2021. Μια τέτοια άνευ προηγουμένου επένδυση προχωρά από την θεωρία στην πράξη, πέρα ​​από τις δηλώσεις του Black Lives Matter για την έλευση αλλαγής.

Ένας τομέας, που έχει δεσμευτεί να υποστηρίξει το Ίδρυμα Ford, είναι το «μέλλον των εργαζομένων», υπογραμμίζοντας μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση στις πολιτικές προσπάθειες γύρω από το μέλλον της εργασίας. Στις ΗΠΑ, η δουλειά ως συνήθως έχει αφήσει τους υπαλλήλους χωρίς βασικά δίχτυα κοινωνικής ασφάλισης. Θέλουμε ένα μέλλον όπου οι εργαζόμενοι βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων δημόσιας πολιτικής (σ.σ. Τρομακτική ομοιότητα: Κατά την ρωσική επανάσταση και οι μπολσεβίκοι έβαλαν μπροστά τους εργάτες, προκειμένου να επιβάλλουν κομμουνιστική δικτατορία), θα δημιουργούσαν απτές οδούς για την αντιμετώπιση των «επιβαρυντικών μειονεκτημάτων της πρώτης γραμμής και των βασικών εργαζομένων» στο σύστημά μας (σ.σ. εδώ λένε την αλήθεια: αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το σύστημά τους. Όλοι όπως πάντα προσέχουν την… σαντιγί).

3. Οι πόλεις ως φορείς κοινωνικής δικαιοσύνης

Ο Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου (σ.σ. αναφορά στον μουσουλμάνο δήμαρχο του Λονδίνου στο πλαίσιο προώθησης της νέας πολυπολιτισμικότητας), ζήτησε στοχευμένες προσπάθειες δημόσιας πολιτικής και επενδύσεις από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και την κοινωνία των πολιτών, προκειμένου να μετατραπούν οι πόλεις σε πιο δίκαια μέρη για να ζει κανείς. Πράγματι, το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που κατοικεί σε αστικές περιοχές προβλέπεται να αυξηθεί από 77% το 2000 σε 84% το 2030 (σ.σ. οι πολίτες και οι αλλοδαποί που ζουν σε πόλεις είναι πιο εύκολα ελεγχόμενοι) , καθιστώντας τις πόλεις σημαντικά οχήματα για την επίτευξη πιο δίκαιων κοινωνιών.

Οι πόλεις είναι ένα ιδανικό μέρος για να προωθηθούν οι πολιτικές ανάκαμψης και οι (νέες) εταιρικές σχέσεις. «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την πανδημία ως ευκαιρία για επαναφορά και επανεκκίνηση των οικονομιών μας σε όλο τον κόσμο, και αυτό σημαίνει όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για την κοινωνία των πολιτών, την επιχειρηματική κοινότητα, την θρησκευτική κοινότητα κ.α., να συνεργαστούμε όλοι μαζί για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων», είπε ο Khan (σ.σ. Η λέξη κοινότητα αρέσει πολύ στους διεθνιστές. Μήπως να το έλεγαν κατευθείαν κομμούνα;;;).

4. Αντιμετώπιση θεμάτων κοινωνικής δικαιοσύνης με συνεργατικό και ολοκληρωμένο (ολοκληρωτικό;;;) τρόπο

Η Anisa Kamadoli Costa, Πρόεδρος και Πρόεδρος του Ιδρύματος Tiffany & Co και Διευθύνων Σύμβουλος Βιώσιμης Ανάπτυξης της Tiffany & Co, δήλωσε ότι κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται ή να εργάζεται μέσα σε ένα σιλό (σ.σ. κυλινδρική κατασκευή που χρησιμοποιείται για αποθήκευση χύδην στερεών υλικών -δημητριακών, χαλικιών κτλ.- και τροφοδοσία –φορτοεκφόρτωση). Η επιχειρηματική κοινότητα πρέπει να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως η δικαιοσύνη, η κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη, με συνεργατικό και ολοκληρωμένο τρόπο (σ.σ. Άρα κανείς δεν θα δρα μόνος του. Δεν θα αποθηκεύει, δεν θα τροφοδοτεί, χωρίς πρώτα να έρχεται σε συνεννόηση με την… κοινωνία). Για να συμβάλουν με αυθεντικό τρόπο οι επιχειρήσεις σε μια δίκαιη ανάκαμψη, πρέπει να ακούσουν την φωνή της κοινωνίας των πολιτών και εκείνων που πλήττονται περισσότερο, δίνοντάς τους όχι μόνο μια θέση στο τραπέζι, αλλά προσκαλώντας τους να συνδημιουργήσουν αυτό το μέλλον (σ.σ. το οποίο δεν θα αποφασίζουν οι λαοί, αλλά εκείνοι που έχουν την εξουσία. Δύσκολο να υπάρχει έστω και ένας νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως ξαφνικά θα έρθει κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς δερβέναγα).

Και όπως είχε πει ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν, σε δημοσιογράφους της εποχής:

«Επιτρέψατε στους νέους να πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τους νόμους που θα υπακούν, αρκεί να το κάνουν στο όνομα της κοινωνικής διαμαρτυρίας»