Ένα 10χρονο αγόρι στην Φλόριντα των ΗΠΑ επέκρινε έντονα το σχολικό συμβούλιο του Martin County σε μια επική ομιλία σχετικά με τις μάσκες και την υποκρισία των δασκάλων του.
Μια ομιλία που πρέπει να δουν όλοι!
Δήλωσε, μεταξύ των άλλων:
Μόλις έγινα 10 χρονών και είμαι παιδί 4ης Δημοτικού στο Felix A Williams. Περίμενα το σχολείο να είναι κάπως διαφορετικό στην αρχή αλλά δεν πίστευα ότι θα παρέμενε έτσι ολόκληρη την χρονιά.
Και εντυπωσιάστηκα απ’ τους κανόνες. Πολλοί απ’ αυτούς δεν βγάζουν κανένα νόημα για μένα όπως το γεγονός ότι δεν μας επιτρέπουν να παίζουμε στην παιδική χαρά ή να έχουμε μαθητικό συμβούλιο ή να γυρίσουμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο την ώρα του φαγητού και επίσης υποχρεούμαστε να φοράμε μάσκες σε εξωτερικούς χώρους στην γυμναστική και στο στίβο.
Αγαπώ το σχολείο μου αλλά οι δάσκαλοί μου φαίνονται πραγματικά αγχωμένοι κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι άσχημα. Μια δασκάλα τριγυρίζει με ένα ντοσιέ γεμάτο με συστάσεις για όποιο μαθητή δεν φοράει την μάσκα του καταλλήλως…
Αυτό με τρομάζει!!!! Η ίδια δασκάλα μάς βάζει τις φωνές που κατεβάζουμε την μάσκα για να πιούμε νερό, ενώ είμαστε έξω στην ουρά για τα αυτοκίνητα. Μας είπε ότι έπρεπε να περιμένουμε μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο των γονιών μας για να πιούμε νερό!!!!!!
Εκείνη είχε την μάσκα της κατεβασμένη όλη αυτήν την ώρα που μας έβαζε τις φωνές, το οποίο τρελαίνει εμένα κι όλους τους φίλους μου…
Αυτό συμβαίνει συχνά.
Και μοιάζει άδικο οι δάσκαλοι να βγάζουν τις μάσκες τους την ώρα που βάζουν τις φωνές σε εμάς τα παιδιά, ενώ εμείς πρέπει ν’ ανεβάζουμε τις δικές μας…
Ρώτησα τη μαμά μου αν υπάρχει μια λέξη γι’ αυτό και είπε ”Υπάρχει. Υποκρισία!!!!!” Το να φοράω μάσκα όλη μέρα με κουράζει πολύ και μου προκαλεί πραγματικά άσχημους πονοκεφάλους. Κάποιες φορές είμαι στο σχολείο και χρειάζεται να καθίσω σε σκοτεινό χώρο μέχρι να περάσουν.
Η μάσκα επίσης κολλάει στο πρόσωπό μου όταν κάνει πολλή ζέστη και με δυσκολεύει στο ν’ αναπνεύσω. Νιώθω λες και δε μου φτάνει η ανάσα και με κάνει να αισθάνομαι κλειστοφοβία και άγχος. Είναι πραγματικά αγχωτικό. Τελείωσα όλες μου τις εξετάσεις και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ φορώντας τη μάσκα.
Μερικές εβδομάδες πριν συνάντησα τη δασκάλα μου εκτός σχολείου. Εκείνη δεν με αναγνώρισε καν επειδή δεν είχε δει το πρόσωπό μου ποτέ πριν….
Εγώ όμως ήξερα ότι ήταν αυτή επειδή κάθεται στην έδρα πολύ χωρίς τη μάσκα της…
Γνωρίζω ότι η δασκάλα μου έχει άσθμα στα πάντα αλλά κατανοώ γιατί είναι δύσκολο γι’ αυτήν να φοράει μάσκα. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει αυτήν την επιλογή.
Αλλά θα έπρεπε κι εγώ επίσης… Έχω αλλεργίες και αισθάνομαι μεγάλο άγχος με το πρόσωπό μου καλυμμένο. Αλλά δεν μου επιτρέπεται το ”διάλειμμα απ’ τη μάσκα” όπως σε εκείνη… Φαίνεται άδικο!!!!
Όλο αυτό μοιάζει άδικο και δεν βγάζει νόημα…
Θέλω να βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων. Μου λείπει το πως ήταν τα πράγματα πριν.
Φοβάμαι ωστόσο ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά στο φυσιολογικό… Το να αναπνέουμε ελεύθερα δεν φαντάζει ως κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ζητάμε την άδεια κάποιου άλλου…
Παρακαλώ κάντε τις μάσκες προαιρετικές σήμερα. Θα ήταν τόσο θαυμάσιο να τελειώσει το σχολικό έτος με μια πραγματικά ευχάριστη νότα σαν αυτή.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας».
Δείτε:
