Η τοποθεσία ήταν πιθανότατα ένα σημείο ανάπαυσης που χρησιμοποιούσαν νομαδικοί πληθυσμοί που μετακινούνταν μεταξύ της λεκάνης του ποταμού Kura και των βουνών του Καυκάσου μεταξύ 1500 και 750 π.Χ. (Ύστερη Εποχή του Χαλκού και Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου) πριν φτάσουν στα περάσματα που τους επέτρεπαν να διασχίσουν τα βουνά και να κινηθούν προς τα δυτικά.
Η εκπληκτική ανακάλυψη έγινε από μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής τον καθηγητή Nicola Laneri από το Πανεπιστήμιο της Κατάνια και τον Bakhtiyar Jalilov από την Ακαδημία Επιστημών του Μπακού στην τοποθεσία Tava Tepe στην περιοχή Agstafa στο δυτικό Αζερμπαϊτζάν.
Το εύρημα προέκυψε κατά τη διάρκεια της τέταρτης ανασκαφικής αποστολής, που κατέστη δυνατή από συνεισφορές του Υπουργείου Εξωτερικών και Διεθνούς Συνεργασίας, του Κέντρου Αρχαίας Μεσογείου και Εγγύς Ανατολής Σπουδών της Φλωρεντίας και σε συνεργασία με την Ακαδημία Επιστημών του Αζερμπαϊτζάν, με τη συμμετοχή μελετητών από το CAMNES, το Πανεπιστήμιο της Κατάνια, τη Scuola Superiore di Catania, τη Σχολή Ειδίκευσης στην Αρχαιολογική Κληρονομιά των Συρακουσών και το Πανεπιστήμιο της Ρώμης La Sapienza.
Κατά τη διάρκεια του μήνα των ανασκαφών στο Tava Tepe, η ομάδα ανακάλυψε μια εξαιρετική δομή ακατέργαστης γης με ομόκεντρους κύκλους που χαρακτηρίζεται, στο κέντρο, από μια κυκλική κουζίνα με οκτώ εγκαταστάσεις.
Τα σημάδια φωτιάς στη βάση των καταλυμάτων υποδηλώνουν το μαγείρεμα του φαγητού μέσα στα πολυάριθμα κεραμικά δοχεία που βρέθηκαν διάσπαρτα στο έδαφος μαζί με κύπελλα και τυπικά μαύρα γυαλιστερά κεραμικά αγγεία της εποχής, καθώς και μακριά, επίπεδα βότσαλα που μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί για ανάμειξη τροφίμων.
Σε μια γωνία της κουζίνας, υπήρχε ένα παχύ στρώμα στάχτης που σχετίζεται με τη χρήση χόβολης. Επίσης, μέσα στην κουζίνα, βρέθηκαν πήλινες μάρκες με δακτυλικά αποτυπώματα, που μπορεί να χρησίμευαν ως αποδείξεις για την απόκτηση μερίδων φαγητού.
Ένας άλλος φούρνος βρισκόταν κοντά στην κύρια κουζίνα και μπορεί να σχετίζεται με άλλες μαγειρικές δραστηριότητες, όπως το ψήσιμο ψωμιού.
Ολόκληρη η κατασκευή χαρακτηριζόταν από μια μνημειακή είσοδο με ξύλινους κίονες και μια καλαμωτή στέγη που πιθανότατα κάλυπτε ολόκληρο το συγκρότημα, δεδομένης της παρουσίας πολυάριθμων οπών που σηματοδοτούσαν περαιτέρω την κυκλικότητα της κατασκευής, με διάμετρο περίπου 15 μέτρων.
Ο εξωτερικός κύκλος χαρακτηριζόταν από μεγάλο αριθμό υπολειμμάτων οστών ζώων (βοοειδή, πρόβατα και χοίρους) καθώς και από κεραμικά απορρίμματα που εναποτέθηκαν κατά μήκος της εξωτερικής προοπτικής του τοίχου.
Το κοίτασμα πιθανότατα αντιπροσώπευε τα υπολείμματα γευμάτων που καταναλώνονταν έξω (ίσως ενώ κάθονταν στον τοίχο/πάγκο), μέρος μιας κοινής και τελετουργικής κατανάλωσης φαγητού μεταξύ των μελών νομαδικών κοινοτήτων.
Υποψιάζονται τον τελετουργικό χαρακτήρα του τόπου , στην πραγματικότητα, χάρη στην παρουσία ανθρώπινων ειδωλίων που τοποθετούνται σε αναθηματικούς λάκκους και στο γεγονός ότι το κεντρικό τύμπανο και η είσοδος της κατασκευής (όπου βρισκόταν η κουζίνα) σφραγίστηκαν αργότερα με όλα τα πιάτα, χάρη σε ένα παχύ στρώμα συμπιεσμένης κίτρινης γης και την κατασκευή ενός κύκλου ακατέργαστης γης με διάμετρο περίπου δύο μέτρων τοποθετημένο από πάνω, γεμάτο με ένα παχύ στρώμα στάχτης.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
