Το άρθρο, που εκκρεμεί δημοσίευση στο PLOS ONE, βασίζεται σε μια λεπτομερή ανάλυση της γεωγραφίας, της υδρολογίας και της αρχαιολογίας της περιοχής Σακκάρα, αποκαλύπτοντας στοιχεία ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μπορεί να χρησιμοποιούσαν υδραυλική ισχύ για να σηκώσουν μεγάλους λίθους κατά την κατασκευή της πυραμίδας .
Η έρευνα ξεκινά με μια ολοκληρωμένη ανάλυση του υδρολογικού δικτύου της Σακκάρα. Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι η τοποθεσία της πυραμίδας βρισκόταν στρατηγικά σε μια λεκάνη απορροής δυτικά της διάσημης δομής γνωστής ως Gisr el-Mudir. Αυτή η λεκάνη, η οποία εκτείνεται σε μια έκταση περίπου 15 km², θα μπορούσε να συνδεόταν με μια μεγαλύτερη λεκάνη περίπου 400 km² που κάποτε αποτελούσε μέρος του ποταμού Bahr Bela Ma, ενός παραπόταμου του Νείλου, γνωστό ως Wadi Taflah.
Το Wadi Abusir, ένα βασικό δομικό στοιχείο στην πρώιμη ανάπτυξη της Σακκάρα, αναφέρεται επίσης στη μελέτη ως πιθανή πηγή υδάτινων πόρων. Σύμφωνα με την ανάλυση, το Wadi Abusir θα μπορούσε να τροφοδοτεί μια εφήμερη λίμνη, που ονομάζεται Άνω Λίμνη Abusir, που βρίσκεται δυτικά του συμπλέγματος Djoser. Αυτή η προσωρινή λίμνη μπορεί να είχε συνδεθεί με τον υδρολογικό διάδρομο του Unas και την «Ξηρή Τάφρο» που περιβάλλει το συγκρότημα Djoser, διευκολύνοντας την πλοήγηση και τη μεταφορά υλικών.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις της μελέτης είναι η ανακάλυψη ενός εξαιρετικά προηγμένου συστήματος διαχείρισης νερού στη Σακκάρα. Αυτό το σύστημα περιλαμβάνει το φράγμα ελέγχου Gisr el-Mudir και ένα σύστημα επεξεργασίας νερού γνωστό ως «Deep Trench». Το Deep Trench, που αποτελείται από μια σειρά από λαξευμένα σε βράχο διαμερίσματα που συνδέονται με ένα κανάλι, είναι συγκρίσιμο με ένα σύγχρονο σύστημα επεξεργασίας νερού, το οποίο περιλαμβάνει μια λίμνη καθίζησης, μια λίμνη συγκράτησης και ένα σύστημα καθαρισμού.
Ο πυρήνας της μελέτης είναι η υπόθεση ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν έναν υδραυλικό ανυψωτικό μηχανισμό για να βοηθήσουν στην κατασκευή της Βηματικής Πυραμίδας του Djoser. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η εσωτερική αρχιτεκτονική της πυραμίδας είναι σύμφωνη με μια υδραυλική συσκευή ανύψωσης, μια τεχνική που δεν έχει τεκμηριωθεί ποτέ πριν στην ιστορία της αιγυπτιακής μηχανικής. Οι ερευνητές προτείνουν ότι οι αρχαίοι αρχιτέκτονες μπορεί να είχαν σηκώσει τις πέτρες από το εσωτερικό της πυραμίδας, παρόμοια με ένα ηφαίστειο, χρησιμοποιώντας την πίεση του νερού για να μετακινήσουν τα οικοδομικά τετράγωνα.
Η έρευνα παρουσιάζει ένα απλό μηχανικό μοντέλο που απεικονίζει αυτή την ιδέα, αξιολογώντας την κατανάλωση νερού και την ικανότητα φόρτωσης. Με βάση τις εκτιμήσεις των υδάτινων πόρων της λεκάνης Wadi Taflah κατά τη διάρκεια του Παλαιού Βασιλείου, τα αποτελέσματα του μοντέλου δείχνουν ότι το μέγεθος του διαθέσιμου νερού ήταν σύμφωνο με τις κατασκευαστικές ανάγκες της πυραμίδας.
Για να υποστηρίξουν την υπόθεσή τους, οι ερευνητές διεξήγαγαν μια εξαντλητική ανάλυση δορυφορικών εικόνων υψηλής ανάλυσης και ψηφιακών μοντέλων υψομέτρου χρησιμοποιώντας προηγμένη τεχνολογία GIS (Geographic Information System). Αυτή η προσέγγιση τους επέτρεψε να προσδιορίσουν τον αντίκτυπο του παλαιοϋδρολογικού δικτύου του Abusir στο κατασκευαστικό έργο Djoser, προσφέροντας μια οπτική αναπαράσταση του πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θα μπορούσαν να εκμεταλλεύονταν το φυσικό τοπίο για τους αρχιτεκτονικούς τους στόχους.
Επιπλέον, διεξήχθη αριθμητική μοντελοποίηση για τη μελέτη της κατανάλωσης νερού, των κύκλων ανύψωσης και της πλήρωσης φρέατος κατά την κατασκευή της πυραμίδας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η ανύψωση των αρχικών στρωμάτων της πυραμίδας απαιτούσε σημαντικά λιγότερο νερό από τα στρώματα μεσαίου ύψους λόγω του περιορισμένου αρχικού υψομετρικού κέρδους.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η κατασκευή μιας πυραμίδας μέχρι το τελικό της ύψος των 62,5 μέτρων θα απαιτούσε έναν ελάχιστο όγκο 18 Mm³, που αντιστοιχεί σε 0,6-0,9 Mm³/έτος για μια περίοδο 20-30 ετών. Αυτές οι τιμές παρέχουν μόνο μια αρχική εκτίμηση και δεν λαμβάνουν υπόψη τις απώλειες νερού που προκαλούνται από διείσδυση και άλλους παράγοντες.
Αυτή η μελέτη υποδηλώνει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διέθεταν προηγμένη γνώση των υδραυλικών συστημάτων πολύ νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Η έρευνα εγείρει ερωτήματα σχετικά με το εάν αυτές οι τεχνολογίες αναπτύχθηκαν αποκλειστικά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Djoser ή αν υπήρχαν ήδη εκ των προτέρων, υπονοώντας ότι η πυραμίδα μπορεί να ήταν ένα μακροπρόθεσμο έργο που αναπτύχθηκε σε πολλές βασιλείες.
Το άρθρο ολοκληρώνεται επισημαίνοντας τη σημασία της διεξαγωγής γεωλογικών μελετών και δειγματοληπτικών αναλύσεων τόσο εντός όσο και εκτός των περιοχών ενδιαφέροντος για την απόκτηση ακριβέστερης κατανόησης της περιόδου λειτουργίας του προτεινόμενου υδραυλικού συστήματος.
Αυτή η νέα προσέγγιση για την κατανόηση της κατασκευής των αιγυπτιακών πυραμίδων ανοίγει την πόρτα για μελλοντική έρευνα σχετικά με τη χρήση υδραυλικών τεχνολογιών σε άλλες αρχαίες κατασκευές. Επιπλέον, εγείρει την πιθανότητα ότι άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί θα μπορούσαν επίσης να έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιες τεχνικές.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: freepik
