Οι προσκλήσεις ήταν γραμμένες ανάποδα, αναγκάζοντας τους καλεσμένους να χρησιμοποιήσουν τη βοήθεια ενός καθρέφτη για να τις διαβάσουν. Η ενδυμασία που απαιτούνταν ήταν «μαύρη γραβάτα, μακριά φορέματα και σουρεαλιστικά κεφάλια».
Το 1957, μετά από έναν σύντομο πρώτο γάμο με έναν κόμη κτηνοτρόφου, η βαρόνη Marie-Hélène Naila Stephanie Josina van Zuylen van Nyevelt van de Haar παντρεύτηκε τον τρίτο ξάδερφό της Guy de Rothschild, επικεφαλής της τράπεζας de Rothschild Frères. Καθώς ήταν η πρώτη φορά που ένας κορυφαίος Rothschild παντρεύτηκε μια μη Εβραία σύζυγο, ο Guy αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την προεδρία του στην εβραϊκή κοινότητα στη Γαλλία και η καθολική Marie-Hélène έπρεπε να λάβει ειδική απαλλαγή από τον πάπα.
Το σπίτι τους, και ο τόπος διεξαγωγής του μυθικού πλέον σουρεαλιστικού χορού τους, ήταν το Chateau de Ferrières, που λέγεται ότι είναι το μεγαλύτερο και πιο πολυτελές κάστρο του 19ου αιώνα στη Γαλλία. Βλέποντας τους εντυπωσιακούς Mentmore Towers του ξαδέρφου του στο Buckinghamshire, ο πρόγονος του Guy, Baron James de Rothschild είπε στον αρχιτέκτονά του Joseph Paxton: «Φτιάξτε μου ένα Mentmore, αλλά διπλάσιο σε μέγεθος». Το Ferrières διαθέτει ογδόντα υπνοδωμάτια επισκεπτών, τριάντα τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους, μια κεντρική τεράστια αίθουσα, στήλες άτλαντα και καρυάτιδες, μια βιβλιοθήκη με πάνω από οκτώ χιλιάδες τόμους και έναν νεοαναγεννησιακό ιταλικό κήπο.
Κατεχόμενο κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού Πολέμου και ξανά από τους Γερμανούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Chateau de Ferrières παρέμεινε άδειο μέχρι το 1959 όταν η Marie-Hélène αποφάσισε να το ανακαινίσει. Σύντομα έγινε ένα επίκεντρο της ευρωπαϊκής υψηλής κοινωνίας, ένα αυστηρό μείγμα ευγενών, αστέρων του Χόλιγουντ, καλλιτεχνών, μουσικών και σχεδιαστών μόδας, του Yves Saint Laurent με την Brigitte Bardot και την Grace Kelly. Ήταν τέτοια η γοητεία που μια εξέχουσα κοινωνική προσωπικότητα απείλησε να αυτοκτονήσει αν δεν την προσκαλούσαν στο επόμενο.
Και έτσι έφτασε το πολυπόθητο πάρτι στις 12 Δεκεμβρίου 1972. Οι προσκλήσεις εστάλησαν με τον κρυπτικό ενδυματολογικό κώδικα «μαύρη γραβάτα, μακριά φορέματα & σουρεαλιστικά κεφάλια», οι οδηγίες πληκτρολογήθηκαν ανάποδα και έπρεπε να διαβαστούν στον καθρέφτη.
Κατά την άφιξη, η πρόσοψη του πύργου φωτίστηκε με κόκκινο χρώμα με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι φλέγεται. Οι καλεσμένοι έπρεπε να περάσουν μέσα από μαύρες κορδέλες που προορίζονταν να μιμούνται ιστούς αράχνης και έναν λαβύρινθο πριν μπουν στην αίθουσα χορού. Τα κοστούμια και οι μάσκες ήταν περίτεχνα και ασυνήθιστα και η λίστα των καλεσμένων ήταν εξίσου εντυπωσιακή, η οποία περιελάμβανε την Audrey Hepburn και τον Salvador Dali. Οι υπηρέτες ήταν ντυμένοι σαν γάτες και τα κεντρικά κομμάτια του τραπεζιού ήταν σαν κάτι από τα πιο παράξενα όνειρα.
«Τα πιάτα ήταν καλυμμένα με γούνα, τραπέζια διακοσμημένα με ταριχευμένες χελώνες και φαγητό σερβιρισμένο σε ένα πτώμα μανεκέν σε ένα κρεβάτι με τριαντάφυλλα».
Τα πιρούνια αντικαταστάθηκαν με νεκρά ψάρια.
Η ίδια η Marie-Hélène φορούσε ένα τεράστιο κεφάλι ελαφιού με δάκρυα από διαμάντια (πραγματικά διαμάντια). Η Audrey Hepburn φορούσε ένα σχετικά αθώο κλουβί γεμάτο πουλιά. Ο εστέτ βαρόνος Alexis de Redé φορούσε μια εκπληκτική τετραώροφη τετραπλή μάσκα με σκαθάρια. Ο Σαλβαδόρ Νταλί σχεδίασε πολλά από τα κοστούμια, αλλά δεν φόρεσε ένα ο ίδιος. Η αρωματοποιός Hélène Rochas φορούσε ένα γραμμόφωνο στο κεφάλι της.
Μια καλεσμένη φορούσε ένα μήλο μπροστά στο πρόσωπό της, ένας άλλος φορούσε ένα κομμένο κολάζ της Μόνα Λίζα. Τρία χρόνια μετά το ανεπανάληπτο σουρεαλιστικό χορό τους, οι Ρότσιλντ δώρησαν το κάστρο στην καγκελαρία των πανεπιστημίων του Παρισιού (τώρα γαστρονομική σχολή) και μετακόμισαν στο σπίτι που είχαν χτίσει στο δάσος του.
Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
