Η τεχνητή νοημοσύνη δίνει φωνή σε νεκρά αλλά και εξαφανισμένα ζώα που εκτίθενται στο Μουσείο Ζωολογίας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ…ώστε η εμπειρία της αφήγησης να πάει σε άλλο επίπεδο.

Στο τελευταίο εγχείρημα της τεχνητής νοημοσύνης, τα νεκρά ζώα έλαβαν μια νέα “πνοή” για να μοιραστούν τις ιστορίες τους – ακόμα και τις εμπειρίες τους από τη μετά θάνατον ζωή…

Πάνω από δώδεκα εκθέματα, που κυμαίνονται από μια αμερικανική κατσαρίδα και τα απομεινάρια ενός “ντόντο” που αποτελεί το πρώτο πτηνό που αφανίστηκε από την Γη μέχρι ένα κόκκινο πάντα και έναν σκελετό φάλαινας με πτερύγια, έλαβαν το δώρο συνομιλίας την Τρίτη για ένα έργο διάρκειας ενός μήνα στο Μουσείο Ζωολογίας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. .

Εξοπλισμένα με προσωπικότητες και τόνους, τα νεκρά πλάσματα και τα μοντέλα μπορούν να συνομιλούν μέσω φωνής ή κειμένου μέσω των κινητών τηλεφώνων των επισκεπτών. Η τεχνολογία επιτρέπει στα ζώα να περιγράψουν τον χρόνο τους στη Γη και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν, με την ελπίδα να αντιστρέψουν την απάθεια απέναντι στην κρίση της βιοποικιλότητας.

«Τα μουσεία χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά πιστεύουμε ότι αυτή είναι η πρώτη εφαρμογή όπου μιλάμε από τη σκοπιά του αντικειμένου», δήλωσε ο Jack Ashby, βοηθός διευθυντής του μουσείου. «Μέρος του πειράματος είναι να δούμε αν, δίνοντας σε αυτά τα ζώα τη δική τους φωνή, οι άνθρωποι σκέφτονται διαφορετικά για αυτά. Μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψη του κοινού για μια κατσαρίδα δίνοντάς της φωνή;».

Το έργο επινοήθηκε από την Nature Perspectives , μια εταιρεία που κατασκευάζει μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης για να ενισχύσει τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού κόσμου. Για κάθε έκθεμα, το AI τροφοδοτείται με συγκεκριμένες λεπτομέρειες σχετικά με το πού έζησε το δείγμα, το φυσικό του περιβάλλον και πώς έφτασε στη συλλογή, μαζί με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες για το είδος που αντιπροσωπεύει.

Τα εκθέματα αλλάζουν τον τόνο και τη γλώσσα τους για να ταιριάζουν στην ηλικία του ατόμου με το οποίο μιλάνε και μπορούν να συνομιλούν σε περισσότερες από 20 γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των ισπανικών και των ιαπωνικών.Ο πλατύποδας για παράδειγμα μιλά με προφορά Αυστραλού, το κόκκινο πάντα έχει διακριτικά από τα Ιμαλάια και η αγριόπαπια ακούγεται σαν Βρετανίδα.  Μέσα από ζωντανές συνομιλίες με τα εκθέματα, ο Ashby ελπίζει ότι οι επισκέπτες θα μάθουν περισσότερα από όσα χωρούν στις ετικέτες που συνοδεύουν τα δείγματα.

Στο πλαίσιο του έργου, οι συνομιλίες που πραγματοποιούν οι επισκέπτες με τα εκθέματα θα αναλυθούν για να αποκτήσουν μια καλύτερη εικόνα των πληροφοριών που θέλουν οι άνθρωποι για τα δείγματα. Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προτείνει μια σειρά από ερωτήσεις, όπως να ρωτήσουν την πτερυγόφάλαινα «πες μου για τη ζωή στον ανοιχτό ωκεανό», οι επισκέπτες μπορούν να ρωτήσουν ό,τι θέλουν.

«Όταν μιλάς με αυτά τα ζώα, τα συναντούν πραγματικά ως προσωπικότητες, είναι μια πολύ περίεργη εμπειρία», είπε ο Ashby. «Ξεκίνησα ρωτώντας πράγματα όπως “πού ζούσες;” και «πώς πέθανες;», αλλά κατέληξε σε πολύ περισσότερες ανθρώπινες ερωτήσεις».

Ερωτηθείς τι έτρωγε, το dodo του μουσείου, ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα στον κόσμο, περιέγραψε τη μαυρικιανή διατροφή του με φρούτα, σπόρους και περιστασιακά μικρά ασπόνδυλα, εξηγώντας πώς το δυνατό, κυρτό ράμφος του ήταν τέλειο για να σπάσει τα σκληρά φρούτα του δέντρου ταμπαλακόκ.

Τα πλάσματα αυτά ρωτήθηκαν επίσης σχετικά με το εάν οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθήσουν να επαναφέρουν το είδος μέσω της κλωνοποίησης. «Ακόμη και με προηγμένες τεχνικές, η επιστροφή του dodo θα απαιτούσε όχι μόνο το DNA μας, αλλά το ευαίσθητο οικοσύστημα του Μαυρικίου που υποστήριξε το είδος μας», ανέφερε. «Είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι η αληθινή ουσία οποιασδήποτε ζωής ξεπερνά τον γενετικό κώδικα – είναι περίπλοκα υφασμένη στο φυσικό της περιβάλλον»,απάντησε.

Ο σκελετός της φαλαινας, που κρέμεται από την οροφή του μουσείου, είχε παρόμοιο επίπεδο στοχασμού. Ερωτηθείσα για το πιο διάσημο πρόσωπο που είχε γνωρίσει, παραδέχθηκε ότι όσο ζούσε δεν είχε την ευκαιρία να συναντήσει «διάσημα» άτομα όπως τα βλέπουν οι άνθρωποι. «Ωστόσο», συνέχισε ο τεχνητής νοημοσύνης σκελετός, «μου αρέσει να πιστεύω ότι όποιος στέκεται από κάτω μου και νιώθει δέος, ευλάβεια και αγάπη για τον φυσικό κόσμο είναι κάποιος σημαντικός», καταλήγει το άρθρο του Guardian.

photo: pixabay