Σύμφωνα με μια νέα ανάλυση του γεωλογικού αρχείου βαθέων υδάτων, αναφέρεται ότι η βαρυτική αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο πλανητών οδηγεί σε κυκλικές αλλαγές στα βαθιά ωκεάνια ρεύματα που επαναλαμβάνονται κάθε 2,4 εκατομμύρια χρόνια. Θεωρούν ότι είναι ένα εύρημα που θα βοηθήσει τους επιστήμονες να είναι σε θέση να κατανοήσουν καλύτερα και να προβλέψουν το κλίμα της Γης στο μέλλον.

«Με έκπληξη βρήκαμε αυτούς τους κύκλους 2,4 εκατομμυρίων ετών στα ιζηματογενή δεδομένα μας στα βαθιά νερά», λέει η γεωεπιστήμονας Adriana Dutkiewicz από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να τα εξηγήσουμε: συνδέονται με κύκλους στις αλληλεπιδράσεις του Άρη και της Γης που περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο».

Τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες έχουν αρχίσει να εντοπίζουν αυτό που ονόμασαν αστρονομικό «μεγάλο κύκλο». Αυτό είναι ένα μοτίβο 2,4 εκατομμυρίων ετών που συνδέεται με μια ευθυγράμμιση μεταξύ των τροχιών της Γης και του Άρη.

Οι άμεσες αποδείξεις αυτής της αλληλεπίδρασης στο γεωλογικό αρχείο της Γης είναι σπάνιες, αλλά αυτό που βρήκαμε υποδηλώνει ότι η αιχμή αυτού του κύκλου συνδέεται με υψηλότερη ηλιακή ακτινοβολία στη Γη, καθώς και με ένα θερμότερο κλίμα.

Γνωρίζουμε ότι άλλοι πλανήτες μπορούν να επηρεάσουν την πορεία της Γης γύρω από τον Ήλιο, τραβώντας την και κάνοντάς την να έχει πιο επιμήκη σχήμα, σε κανονικούς κύκλους γνωστούς ως κύκλους Milankovitch που συμπίπτουν με την έναρξη και το τελείωμα των εποχών των παγετώνων. Ωστόσο, αυτές οι επιδράσεις συμβαίνουν πολύ πιο συχνά, κάθε κάποιες δεκάδες χιλιάδες χρόνια, και δημιουργούνται κυρίως από αλληλεπιδράσεις με τον Δία και τον Κρόνο – πλανήτες με πολύ πιο μεγάλο όγκο συγκριτικά με τον σχετικά μικρό Άρη.

«Τα πεδία βαρύτητας των πλανητών στο Ηλιακό Σύστημα παρεμβαίνουν μεταξύ τους και αυτή η αλληλεπίδραση, που ονομάζεται συντονισμός, αλλάζει την πλανητική εκκεντρικότητα, ένα μέτρο του πόσο κοντά είναι οι κυκλικές τροχιές τους», αναφέρει ο γεωφυσικός Dietmar Müller του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ.

Οι κύκλοι Milankovitch επιβεβαιώθηκαν το 1976 όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι είχαν καταγραφεί σε ιζήματα στον πυθμένα του ωκεανού.

Η Dutkiewicz και η ομάδα της αναζητούσαν κάτι διαφορετικό. Προσπαθούσαν να προσδιορίσουν εάν τα ρεύματα στον πυθμένα του ωκεανού αλλάζουν όταν το κλίμα είναι θερμότερο – αν γίνονται πιο έντονα ή επιβραδύνουν. Ένα σπάσιμο των ιζημάτων σημαίνει ταχύτερες δίνες στον πυθμένα της θάλασσας, ενώ η σταθερή συσσώρευση ιζημάτων υποδηλώνει πιο ήρεμες συνθήκες.

Βασίσαν την ανάλυσή τους σε 293 επιστημονικές τρύπες γεωτρήσεων βαθέων υδάτων σε όλο τον κόσμο, στις οποίες βρήκαν στοιχεία για 387 σπασίματα στο ίζημα τα τελευταία 70 εκατομμύρια χρόνια. Καθώς σχεδίαζαν αυτά τα σπασίματα με την πάροδο του χρόνου, παρατήρησαν μια περίεργη ομαδοποίηση – τον κύκλο των 2,4 εκατομμυρίων ετών που ταίριαζε με τους μεγάλους αστρονομικούς κύκλους της Γης και του Άρη.

Επιπλέον, τα σπασίματα αυτά συνδυάζονται με γνωστές περιόδους θερμότερου κλίματος, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου θερμικού μέγιστου Παλαιόκαινου-Ηώκαινου που έλαβε χώρα πριν από περίπου 56 εκατομμύρια χρόνια, όταν η θερμοκρασία της Γης αυξήθηκε έως και 8 βαθμούς Κελσίου (14,4 βαθμούς Φαρενάιτ). Αυτό το συμβάν έχει αποδοθεί σε μια σειρά από διαφορετικές αιτίες, συμπεριλαμβανομένου ενός σφάλματος στην τροχιά της Γης και ενός διερχόμενου κομήτη , επομένως μια πιθανή σύνδεση με τον Άρη θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας που συνέβαλε.

«Τα δεδομένα μας για τα βαθιά νερά που καλύπτουν 65 εκατομμύρια χρόνια υποδηλώνουν ότι οι θερμότεροι ωκεανοί έχουν πιο έντονη βαθιά κυκλοφορία», λέει ο Dutkiewicz . «Αυτό θα αποτρέψει δυνητικά τον ωκεανό από το να μείνει στάσιμος ακόμα κι αν η κυκλοφορία ανατροπής του μεσημβρινού του Ατλαντικού επιβραδύνει ή σταματήσει εντελώς».

Η έρευνα της ομάδας δημοσιεύτηκε στο Nature Communications.

(photo: pixabay)